جنگ جهانی دوم چگونه شروع شد و پیامد آن چه بود؟

با شروع جنگ جهانی دوم در اواسط قرن بیستم، دنیا در تاریکی مطلق فرو رفت. این جنگ که تلفات زیادی برجای گذاشت، درنهایت با شکست آلمان و ژاپن و پیروزی نیروهای متفقین به پایان رسید.

جنگ جهانی دوم (World War II) به‌طور تاثیرگذاری دنیا را بین سال‌های ۱۹۳۹ تا ۱۹۴۵ متوقف کرد. تا به امروز، این جنگ گسترده‌ترین درگیری نظامی از نظر جغرافیایی در طول تاریخ بوده است. اگرچه این نبرد به نقاط بسیاری از دنیا سرایت کرد اما اکثر کشورهای درگیر، تلاش مشترکی با هدف پایان دادن به تخاصم قدرت‌های محور یعنی آلمان، ایتالیا و ژاپن از خود به نمایش گذاشتند. اگر مسافر تور اروپا هستید یا به تاریخ علاقه‌ دارید، حتما این مقاله را تا انتها مطالعه کنید.

با وجود این واقعیت که آلمان و ژاپن متحد یکدیگر بودند اما اهداف و انگیزه‌های بسیار متفاوتی داشتند و سطح همکاری آن‌ها عمدتاً معطوف به منحرف کردن توجه دشمنان به ‌جای دستیابی به هرگونه اهداف مشترک بود؛ به همین دلیل اکثر مطالعات در مورد جنگ، درگیری‌های آلمان و ژاپن را به‌طور جداگانه بررسی کرده و بین صحنه‌های نبرد در اروپا و منطقه‌ی اقیانوسیه تمایز قائل می‌شوند.

ظهور آلمان نازی و نشانه‌های تخاصم آن را می‌توان مستقیماً از دل جنگ جهانی اول بیرون کشید. آلمان پس از جنگ جهانی اول از نظر اقتصادی به‌شدت آسیب دید. پیمان ورسای به‌طرز ناعادلانه‌ای تمام تقصیرهای جنگ را بر گردن آلمان می‌انداخت و به ‌موجب آن غرامت سنگینی از این کشور طلب می‌کرد.

اگرچه آلمان هرگز بخش عمده‌ای از این مطالبات را پرداخت نکرد اما این پیمان آلمانی‌ها را خوار می‌شمرد و مانعی برای تلاش‌های این ملت در جهت بازسازی و حرکت رو به ‌جلو از نظر اقتصادی و فناوری بود. به‌علاوه، رکود بزرگ اقتصادی در اواخر دهه‌ی ۱۹۲۰ و اوایل دهه‌ی ۱۹۳۰ فشارهای بیشتری بر کشور آلمان وارد آورد.

با گسترش خشم و ناامیدی در آلمان، احزاب سیاسی رادیکال به محبوبیت رسیدند. آن‌ها شامل طیف گسترده‌ای از احزاب، از کمونیست‌ها گرفته تا راست‌های افراطی ملی‌گرا می‌شدند. در میان افراطی‌ترین فعالان ملی‌گرا، نام آدولف هیتلر، مؤسس حزب ملی کارگران سوسیالیست آلمانی یا همان حزب نازی نیز دیده می‌شد.

حزب هیتلر در زمان رکود اقتصادی در آلمان، بیش از صد هزار عضو داشت و به ‌سرعت در حال گسترش بود. این حزب در انتخابات مجلس حضور پیدا کرد و سریعاً به موفقیت رسید. هیتلر در سال ۱۹۳۳ رئیس‌جمهور آلمان؛ پائُل فون هیندِنبورگ را مجبور کرد تا او را به سمَت صدر اعظمی برساند؛ موقعیتی که هیتلر به ‌موجب آن توانست قدرت خود را تحکیم بخشد.

آلمان در سال ۱۹۳۵ به رسمیت شناختن پیمان ورسای همراه با تمامی محدودیت‌ها و تحریم‌های آن را ملغی کرد. به‌ خصوص این که هیتلر در سخنرانی خود از بازسازی تمام‌عیار نیروهای ارتش آلمان خبر داد. آلمان در سال ۱۹۳۸ شروع به الحاق قلمروهای کشورهای همسایه، نظیر اتریش و بخش اعظم خاک چکسلواکی به سرزمین خود کرد.

وقتی‌که آلمان در سال ۱۹۳۹ به لهستان یورش برد، بریتانیا و فرانسه باهم علیه آلمان متحد شدند و جنگ جهانی دوم به راه افتاد.

روند جنگ جهانی دوم در جبهه‌های مختلف

تخاصم آلمان

آتش جنگ جهانی دوم پس از حمله‌ی آلمان به لهستان در سپتامبر ۱۹۳۹ و اتحاد میان فرانسه و بریتانیا علیه این کشور، شعله‌ور شد. طی چند ماه، آلمان از اهداف خود پرده برداشت و به دانمارک و نروژ نیز حمله کرد. آلمان‌ها اندکی بعد حملات خود را به‌سوی بلژیک، هلند و فرانسه گسترش دادند و تمامی این کشورها را فتح کردند.

نبرد بریتانیا

آلمان در تابستان ۱۹۴۰ شروع به حملات گسترده‌تر علیه بریتانیا کرد؛ با این تفاوت که این حملات منحصراً از راه آسمان بود. نبرد بریتانیا نخستین شکست نظامی آلمان بود؛  لوفت‌وافه نیروی هوایی این کشور، توانایی مقابله با نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا را نداشت.

یونان و شمال آفریقا

با آشکار شدن گام‌های بعدی هیتلر، ایتالیا به‌عنوان متحد آلمان، با حمله به یونان و شمال آفریقا، جبهه‌های نبرد را بیش از پیش گسترش داد. لشکرکشی به یونان با شکست روبه‌رو شد و آلمان به ‌ناچار در اوایل سال ۱۹۴۱ به کمک متحد خود شتافت.

اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی

آلمان در سال ۱۹۴۱، به سراغ جاه‌طلبانه‌ترین اقدام نظامی خود یعنی یورش به اتحاد جماهیر شوروی رفت. اگرچه آلمانی‌ها در ابتدا پیشرفت‌های برق‌آسایی داشتند و تا عمق خاک روسیه پیش رفتند اما حمله به اتحاد جماهیر شوروی را می‌توان نقطه‌ی سقوط آلمان در جنگ دانست.

روسیه کشوری بسیار بزرگ بود و اگرچه مقاومت‌های اولیه‌ی این کشور چندان قدرتمند نبود اما قدرت و عزم راسخ این ملت همراه با زمستان‌های وحشتناک آن به‌ مراتب فراتر از آن چیزی بود که ارتش آلمان تصورش را کرده بود.

آلمان در سال ۱۹۴۳ و پس از نبردهای استالینگراد و کورسک، مجبور به یک عقب‌نشینی تمام‌عیار شد. آلمان‌ها در سال ۱۹۴۴، به‌آرامی اما به‌طور پیوسته مجبور به عقب‌نشینی کامل از خاک روسیه شدند. روس‌ها قوای آلمان را تا اروپای شرقی و خود کشور آلمان دنبال کردند و دست آخر در ۱۹۴۵ برلین را فتح کردند.

پرل هاربر

جنگ در منطقه‌ی اقیانوسیه در هفتم دسامبر ۱۹۴۱ و زمانی آغاز شد که هواپیماهای جنگی ژاپنی اقدام به حمله‌ای غیرمنتظره به پایگاه نیروی دریایی آمریکا در بندر پِرل هاربر (Pearl Harbor) کردند. تا پیش از این اتفاق، ژاپن چندین سال بود که وارد جنگ با چین شده بود و مناطقی چون مَنچوری را در تصرف خود داشت. پس از حمله به پِرل هاربر، ژاپن لشکرکشی گسترده‌ای را در تمام منطقه‌ی جنوب شرقی آسیا شروع کرد.

ورود آمریکا به جنگ جهانی دوم و نبرد میدوی

اگرچه حمله به پِرل هاربر عاملی برای اعلان‌ جنگ ایالات‌متحده به ژاپن در روز بعد از این اتفاق بود اما چندین ماه طول کشید تا نیروهای آمریکایی به‌طور جدی وارد درگیری نظامی شوند. در اواخر بهار ۱۹۴۲، ایالات‌متحده و ژاپن در یک سری از نبردهای دریایی با نام نبرد میدوِی (Battle of Midway) از سوم تا ششم ژوئن ۱۹۴۲ به مبارزه با یکدیگر پرداختند. ژاپن در این‌ نبرد متحمل شکست فاجعه‌باری شد.

جزایر سلیمان و گوادال‌کانال

ایالات‌متحده در سال بعد از نبرد میدوِی با ژاپن که از مدت‌ها پیش به دنبال تصاحب جزایر سلیمان (Solomon Islands) در نزدیکی شاه‌راه حیاتی کشتی‌های متفقین بود، درگیر شد. نیروهای متفقین بین اوت ۱۹۴۲ تا فوریه ۱۹۴۳ حمله‌ای را به جزیره گوادال‌کانال (Guadalcanal) ترتیب دادند.

این حمله سرآغازی بر طیف گسترده‌ای از حملات مداوم نیروهای متفقین شد که سرانجام ژاپن را مجبور به خروج از جزایر سلیمان و سپس عقب‌نشینی از دیگر جزایر منطقه‌ی اقیانوسیه کرد. در این میان، نیروهای بریتانیا و هند به نبرد با ارتش ژاپن در برمه رفتند.

نبرد نرماندی

در ژوئن ۱۹۴۴، نیروهای بریتانیایی و آمریکایی با پیاده کردن سربازان خود در ساحل نرماندی در خاک اشغال‌شده‌ی فرانسه، نبرد نرماندی (Invasion of Normandy) را آغاز کردند. ارتش آلمان خیلی زود مجبور به عقب‌نشینی از این جبهه شد؛ بنابراین، نیروهای متفقین در اوایل سال ۱۹۴۵ از شرق و غرب خود را به آلمان نزدیک‌تر کردند.

روس‌ها اولین نیروهایی بودند که خود را به برلین پایتخت آلمان رساندند. این کشور اندکی پس از خودکشی آدولف هیتلر، خود را در مه ۱۹۴۵ تسلیم کرد.

بمباران اتمی ژاپن

در سال ۱۹۴۴ و اوایل سال ۱۹۴۵، نبرد در سراسر منطقه‌ی اقیانوسیه، شامل میدان‌های نبرد اصلیِ لِیته، ایوو جیما و اوکیناوا ادامه داشت. در اواخر بهار سال ۱۹۴۵، اکثر متصرفات ژاپن آزاد شد و نیروهای متفقین در حال نزدیکی به کشور ژاپن بودند. وقتی ‌که آنها کاملاً به ژاپن نزدیک شدند، شروع به بمباران سنگین شهرهای اصلی ژاپن نظیر توکیو کردند.

این فرآیند تا تابستان ۱۹۴۵ ادامه داشت تا این که در اوایل اوت همین سال، ایالات‌متحده دو بمب اتمی را بر شهرهای هیروشیما و ناکازاکی انداخت. ژاپن که از خرابی‌های غیرمنتظره‌ی این دو بمب در شوک فرو رفته بود، چند روز بعد خود را تسلیم کرد.

جنگ جهانی دوم در یک نگاه

شروع جنگ: اول سپتامبر ۱۹۳۹

پایان جنگ: دوم سپتامبر ۱۹۴۵

جبهه‌های نبرد: اروپا، حوزه‌ی اقیانوسیه، حوزه‌ی اقیانوس اطلس، جنوب شرق آسیا، چین، خاورمیانه، حوزه‌ی مدیترانه و شمال آفریقا

فرماندهان نیروهای متفقین: ژوزف استالین، فرانکلین روزولت، وینستون چرچیل، چیانگ کای شِک و شارل دوگل

فرماندهان نیروهای محور یا متحدین: آدولف هیتلر، بنیتو موسولینی و هیروهیتو

کشته‌شدگان جنگ: از آمار دقیق کشته‌شدگان جنگ جهانی دوم، به‌ عنوان ویرانگرترین جنگ تاریخ بشریت، رقمی در دست نیست اما قربانیان این جنگ ممکن است در مجموع به بیش از ۶۰ میلیون نظامی و غیرنظامی برسد. کشورهایی که بیشترین آمار قربانیان را از خود به‌ جای گذاشتند، به ترتیب در زیر آمده‌اند:

• اتحاد جماهیر شوروی: ۴۲,۰۰۰,۰۰۰ نفر
• آلمان: ۹,۰۰۰,۰۰۰ نفر
• چین: ۴,۰۰۰,۰۰۰ نفر
• ژاپن: ۳,۰۰۰,۰۰۰ نفر

پیامد جنگ جهانی دوم

نیروهای متفقین در این جنگ به پیروزی رسیدند. جنگ جهانی دوم در اروپا با اعلام خبر تسلیم آلمان در تاریخ هفتم مه ۱۹۴۵ به پایان رسید. ژاپن نیز در دوم سپتامبر ۱۹۴۵ شکست در جنگ را پذیرفت. پس از پایان جنگ جهانی دوم، حکومت رایش سوم در آلمان سقوط کرد و ایالات‌متحده و اتحاد جماهیر شوروی به ابرقدرت‌های دنیا تبدیل شدند.

اتحاد جماهیر شوروی در بخش تحت سلطه‌ی خود در آلمان حکومتی کمونیستی روی کار آورد و به ‌موجب آن، آلمان به دو بخش شرقی و غربی تقسیم شد. این حکومت تا لحظه‌ی فرو ریختن دیوار برلین در سال ۱۹۸۹ پابرجا ماند. از دیگر پیامدهای این جنگ می‌توان به تأسیس سازمان ملل متحد اشاره کرد.