آبشار دوی، آبشاری کوچک اما متفاوت در پخارا

آبشار دِوی، نام آبشار کوچکی در شهر پخارا است که در نزدیکی غار ماهادِو قرار دارد و ثابت می‌کند که جذابیت یک آبشار، صرفاً به میزان ارتفاع آن بستگی ندارد.

نام نپالی آبشار دوی، «پاتاله چانگو» (Patale Chhango) به معنی آبشار زیرزمینی است. این آبشار از دریاچه فیوا سرچشمه می‌گیرد و بعد از سرازیر شدن به سمت پایین، فشار آب گودال‌هایی را به وجود می‌آورد که شکل‌های آن‌ها به نوبه‌ی خود دیدنی است. سپس جریان این آبشار به داخل یک تونل زیرزمینی سرازیر می‌شود و بعد از خارج شدن از آنجا، راهش را به غار «گاپتسوار ماهادو» (Gupteshwor Mahadev) باز می‌کند. با توجه به اینکه «آبشار دوی» (Davis Falls) و غار ماهادو نزدیک هم هستند، می‌توانید با یک تیر دو نشان بزنید و از هر دوی آن‌ها در یک روز دیدن کنید.

اگر قبلاً آبشارهای دیگری را از نزدیک دیده باشید، احتمالاً آبشار 150 متری دوی به نظرتان کوچک خواهد آمد؛ اما زیبایی این آبشار فقط به ارتفاعش محدود نمی‌شود، بلکه شکل گودال‌ها و ادامه پیدا کردن جریان آن تا 100 متر زیر زمین و رسیدن به غار ماهادو نیز جزو ویژگی‌های منحصر به فردش است. اگر به این غار بروید، می‌توانید آبشار را از پایین هم تماشا کنید. همچنین چاه شانس، همان نزدیک ورودی آبشار قرار دارد که بازدیدکنندگان می‌توانند دور هم خوش بگذرانند و شانسشان را امتحان کنند تا سکه‌شان را روی مجسمه‌ی الهه بیندازند. علاوه بر آن، می‌توانید از خانه‌های قدیمی نپالی و مجسمه‌ی مردمی که لباس سنتی به تن دارند نیز دیدن کنید و عکس بیندازید.

در رابطه با اسم این آبشار ابهاماتی وجود دارد که برای رفع آن بهتر است سری به سرگذشت غم انگیز آن بزنیم. گویا در سال 1961 میلادی، یک زوج سوئیسی در سفرشان به نپال، برای شنا به این منطقه می‌آیند و ظاهراً دریچه‌ی سد دریاچه، بدون هشدار قبلی باز می‌شوند که این موضوع باعث ایجاد سیلاب و غرق شدن خانم دوی (Davis) می‌شود و جسدش را سه روز بعد با تلاش فراوان پیدا می‌کنند. این حادثه‌ی تلخ، توجه‌های زیادی را به سمت این آبشار جلب می‌کند و بعد از آن، به آبشار دوی معروف می‌شود. از آن به بعد، در بعضی نقاطی که احتمال بروز حادثه می‌رفت نیز برای امنیت بیشتر حفاظ کشیده‌اند. مردم معمولاً در نوشتن این اسم نیز اشتباه می‌کنند و آن را Devi می‌نویسند. دلیلش این است که دوی یک نام مرسوم نپالی است و نام مادر بودا نیز دوی بوده است.

بعضی از گردشگران، فصل بارندگی شدید را برای بازدید از این آبشار انتخاب می‌کنند تا از صدا و شدت جریان آب لذت بیشتری ببرند. اما معمولاً بهترین زمان برای بازدید از این آبشار، از خرداد تا شهریور است که سطح آب پایین‌تر می‌باشد و در کمال آرامش می‌توانید پدیده‌ی فرسایش خاک و پل‌هایی که در اثر فشار آب ایجاد شده‌اند و شکل عجیب آن‌ها را از نزدیک تماشا کنید. بهترین زاویه برای عکس گرفتن، همان ابتدای راهروی آبشار است که به زیباترین نقاط آن و مسیر جریان آب به سمت غار اشراف دارد. اما معمولاً در فصل‌های پرطرفدار آن، جمعیت زیادی به این سمت می‌آیند و برای عکس گرفتن باید کمی صبر کنید تا نوبتتان شود؛ یا اینکه از خیر این زاویه‌ی عالی بگذرید و جای خلوت‌تر دیگری را که دید خوبی داشته باشد، برای خودتان پیدا کنید.

غار ماهادو

ابتدا مطمئن شوید چیزی را از قلم نینداخته‌اید، سپس به سمت غار ماهادو راه بیفتید تا برنامه‌ی امروزتان تکمیل شود. کافی است به آن سمت خیابان بروید تا راه پله‌های مارپیچ، شما را به در ورودی غار برسانند. یکی از موارد جالب این غار این است که از دیوارها و تک تک سنگ‌های درون آن، آب چکه می‌کند. چراغ‌های داخل غار، مرتب قطع و وصل می‌شوند؛ بنابراین پیشنهاد می‌کنیم با خودتان چراغ قوه نیز ببرید. کمی جلوتر که بروید، مجسمه‌ لرد شیوا را می‌بینید که برای مردم نپال اهمیت زیادی دارد و مقدس است. وقتی به انتهای غار می‌رسید، غرش بلند آبشار دوی واضح‌تر از همیشه به گوش می‌رسد. فشار آب معمولاً آن‌قدر زیاد است که وقتی از پله‌ها بالا می‌روید تا انتهای مسیر آبشار را تماشا کنید، قطره‌های آب به صورتتان پاشیده می‌شوند. شاید آبشار دوی، بلندترین آبشار جهان نباشد، اما همین ویژگی‌های کوچکش آن را از بقیه‌ی آبشارها متمایز می‌کند.