هر آنچه که درباره شهر ممنوعه چین نمی دانستید!

شهر ممنوعه با بیش از ۹۸۰ ساختمان و حدود ۸۷۰۷ اتاق، نمونه ای بی نظیر از معماری سنتی چینی است که با جزییات خیره کننده ای طراحی شده است.

در قلب پکن، پایتخت چین، شهری افسانه‌ای قرار دارد که به‌ عنوان یکی از بزرگ‌ترین و پررمز و رازترین مجموعه‌های معماری جهان شناخته می‌شود: شهر ممنوعه. این مجموعه عظیم که ساخت آن به دوران سلسله مینگ در اوایل قرن ۱۵ میلادی بازمی‌گردد، به مدت بیش از ۵۰۰ سال محل اقامت امپراتوران چین و مرکز حکومت امپراتوری بود. اما چرا به آن «شهر ممنوعه» می‌گویند؟ بیایید بیشتر با شهر ممنوعه چین آشنا شویم.

فهرست مطالب

• شهر ممنوعه چین کجاست؟
• طراحی و ساخت شهر ممنوعه چین
• زندگی در شهر ممنوعه
• حال و روز کنونی شهر ممنوعه چین
• بخش های داخلی شهر ممنوعه چین

شهر ممنوعه چین کجاست؟

شهر ممنوعه (Forbidden City) یا به زبان چینی، گو گونگ (Gu Gong)، در قلب پکن واقع شده است. این مجموعه کاخی باشکوه در دوران سلسله‌های مینگ و چینگ به‌عنوان مقر امپراتور چین مورد استفاده قرار می‌گرفته است. امروزه شهر ممنوعه به‌عنوان موزه کاخ شناخته می‌شود و در شمال میدان تیان آن من (Tian'anmen Square) قرار دارد. این مجموعه کاخی مستطیل شکل، با مساحتی حدود ۷۴ هکتار، بزرگ‌ترین مجموعه کاخی در جهان محسوب می‌شود.

طراحی و ساخت شهر ممنوعه چین

طراحی و ساخت شهر ممنوعه با یک رویداد تاریخی خاص و کودتایی که توسط ژو دی، چهارمین پسر بنیان‌گذار سلسله مینگ، ژو یوان‌ژانگ، برنامه‌ریزی شده بود آغاز شد. این کودتا در سال ۱۴۰۲ ژو دی را به‌عنوان امپراتور چنگ‌زو به قدرت رساند. برای تقویت و تثبیت قدرت خود، امپراتور چنگ‌زو تصمیم گرفت پایتخت را از نانجینگ به پکن منتقل کند و در همین راستا ساخت شهر ممنوعه به‌عنوان قلب جدید امپراتوری آغاز شد.

این شهر به گونه‌ای طراحی شده که نه تنها مرکز حکومتی و نظامی، بلکه مرکز فرهنگی و مذهبی نیز باشد. از زمان تأسیس سلسله چینگ در سال ۱۶۴۴، شهر ممنوعه همچنان جایگاه کلیدی خود را حفظ کرد و خاندان سلطنتی منچو نیز در آن زندگی و حکومت می‌کردند. اگرچه از زمان تکمیل شهر تغییرات عمده‌ای در آن صورت نگرفته است، اما در طول قرن‌ها مرمت‌ها و ساخت‌وسازهای جزئی در آن انجام شده است.

طراحی و ساختار شهر ممنوعه بر اساس اصول ایدئولوژی کنفوسیوسی، که نظم اجتماعی چین را برای قرن‌ها حفظ کرده بود، انجام شد. این ایدئولوژی نظم کیهانی را به‌عنوان اساس جامعه در نظر می‌گرفت و به همین دلیل، طراحی شهر به نحوی بود که تمامی فعالیت‌ها و مراسم‌ها، چه درباری و چه زندگی روزمره، در فضای آن به شیوه‌ای مناسب و با توجه به نقش‌های اجتماعی و خانوادگی افراد برگزار شود.

ساختمان‌های شهر ممنوعه بر اساس سلسله‌مراتب اجتماعی طراحی شده‌اند. هر سازه با توجه به رساله روش‌های معماری یا استانداردهای ساختمان دولتی (Yingzao Fashi)، که کتابچه راهنمایی از قرن یازدهم بود، ساخته شده و برای ساختمان‌های مختلف در سطوح اجتماعی متفاوت، طراحی خاصی ارائه شده بود.

زندگی در شهر ممنوعه

زندگی عمومی و خصوصی در شهر ممنوعه به‌ صورت کاملاً جداگانه سازمان‌دهی شده بود. نیمه جنوبی شهر ممنوعه که به «حیاط بیرونی» معروف است، شامل مجموعه‌های بزرگ کاخ‌ها بود که به امور دولتی اختصاص داشت و تنها مردان به این فضاها دسترسی داشتند. در این بخش، سالن‌های رسمی پذیرایی امپراتور، مکان‌های برگزاری مراسم مذهبی و دولتی، و همچنین دروازه نصف‌النهار (وو من) در انتهای جنوبی محور مرکزی قرار داشت که ورودی اصلی محسوب می‌شد.

پس از عبور از دروازه نصف‌النهار، وارد حیاطی وسیع می‌شدید که با سنگ‌های مرمر سفید پوشیده شده و در مقابل تالار هماهنگی عالی (تای هه دیان) قرار داشت. از دوران سلسله مینگ، مقامات رسمی در مقابل این دروازه پیش از ساعت ۳ صبح جمع شده و منتظر آغاز پذیرش امپراتور در ساعت ۵ صبح بودند.

در مقابل، حیاط داخلی به زندگی خصوصی و خانوادگی امپراتور و خاندان سلطنتی اختصاص داشت. این بخش شامل کاخ‌هایی در نیمه شمالی شهر ممنوعه بود. در اینجا سه کاخ مهم در امتداد محور مرکزی شهر قرار داشتند: محل اقامت امپراتور که به کاخ پاکی آسمانی (چیان چینگ گونگ) معروف بود، در جنوب و محل اقامت امپراتریس که به کاخ آرامش زمینی (کونینگ گونگ) شناخته می‌شد، در شمال قرار داشت. در میان این دو، تالار اتحاد آسمانی و زمینی (جیائوتای دیان) قرار داشت که ساختمانی کوچک‌تر و مربع شکل بود و برای مراسم عروسی سلطنتی و تشریفات خانوادگی استفاده می‌شد.

اگرچه کاخ پاکی آسمانی نمادی از مقام بالای امپراتور بود، اما به‌دلیل بزرگی بیش از حد برای فعالیت‌های خصوصی مناسب نبود؛ بنابراین، پس از قرن هجدهم، امپراتور یونگ‌ژنگ محل اقامت خود را به تالار پرورش ذهن (یانگ‌ سین دیان) که در غرب محور اصلی قرار داشت، منتقل کرد. از آن پس، کاخ پاکی آسمانی به مکانی برای مراسم رسمی تبدیل شد و امپراتوران بعدی در تالار پرورش ذهن زندگی می‌کردند.

محل اقامت همسران امپراتور در دو طرف این سه کاخ اصلی قرار داشت. هر سمت شامل شش مجموعه کاخ مشابه و محصور بود که به شکل نماد «کن» (☷)، یکی از هشت نشان‌ فلسفه باستانی چینی، ساخته شده بود. «کن» نماد مادر و زمین است و به همین دلیل، بیان‌گر نقش‌های زنانه‌ای بود که ساکنان این کاخ‌ها باید ایفا می‌کردند. با این حال، این تقارن معماری و فلسفی زمانی تغییر کرد که امپراتریس دواگر سی‌شی (۱۸۳۵-۱۹۰۸) کاخ بهار ابدی (چانگ ‌چون ‌گونگ) و کاخ جمع‌آوری ظرافت (چوشیو‌ گونگ) را در بخش غربی حیاط داخلی برای تولد چهلم و پنجاهم خود به ترتیب در سال‌های ۱۸۷۴ و ۱۸۸۴ بازسازی کرد. این بازسازی، ساختار اولیه مجموعه شش‌کاخه را به چهارکاخه تغییر داد و شکل نمادین "کن" را شکست که نشان‌دهنده کاهش قدرت پدرسالاری چین در آن زمان بود.

در بخش‌های شرقی و غربی حیاط داخلی، فضاهایی برای امپراتور بازنشسته و امپراتریس دواگر اختصاص یافته بود. امپراتور چیان ‌لونگ (۱۷۳۵-۱۷۹۶) پس از بازنشستگی خود، کاخ طول عمر خوشایند (له ‌شو‌تانگ) را در گوشه شمال شرقی شهر ممنوعه ساخت که آخرین ساخت‌وساز بزرگ در این مجموعه امپراتوری بود. علاوه بر این، فضاهایی برای فعالیت‌های مذهبی خانواده سلطنتی در بخش‌های شرقی و غربی حیاط داخلی وجود داشت، از جمله معابد بودایی و دائویی که در دوره مینگ ساخته شده بودند. سلسله منچو بیشتر این سازه‌ها را حفظ کرد و همچنین فضاهایی اختصاصی برای باورهای شمنی خود به این مجموعه اضافه کرد.

حال و روز کنونی شهر ممنوعه چین

امروزه شهر ممنوعه همچنان در حال تغییر و تحول است. به‌عنوان یک موزه مدرن و سایت تاریخی، تلاش می‌شود تا تعادلی میان حفظ سازه‌ها و بازسازی داخلی مجموعه‌های کاخ‌ها برقرار شود. در برخی موارد، ساختمان‌ها و راهروهای فرعی به گالری‌های نمایشگاهی تبدیل شده‌اند تا آثار هنری نفیس موجود در مجموعه‌های امپراتوری به نمایش گذاشته شوند. برای بسیاری، شهر ممنوعه به‌عنوان یک کپسول زمان از گذشته چین به شمار می‌آید و همچنین به‌عنوان یک موسسه آموزشی برای عموم مردم به کار می‌رود تا تاریخ و زیبایی این فرهنگ باستانی را بیاموزند و از آن قدردانی کنند.

بخش های داخلی شهر ممنوعه چین

شهر ممنوعه چین شامل بخش‌های مختلفی است که هر کدام نقش مهمی در زندگی روزمره و تشریفات امپراتوران داشتند. این بخش‌ها به‌دقت طراحی شده‌اند و هر یک از آن‌ها دارای نمادها و ویژگی‌های خاصی هستند:

دروازه نصف النهار

دروازه نصف‌النهار (Wumen)، ورودی جنوبی شهر ممنوعه است. دلیل نام‌گذاری این دروازه نیز جالب است؛ امپراتوران چینی خود را پسران آسمان می‌دانستند و اعتقاد داشتند باید در مرکز جهان زندگی کنند، به همین دلیل، خط نصف‌النهار جهان از وسط شهر ممنوعه عبور می‌کند. این دروازه بزرگ‌ترین و اصلی‌ترین ورودی شهر ممنوعه است که ارتفاع آن ۳۵.۶ متر بوده و دارای پنج دهانه است. بالای دروازه پنج غرفه به نام برج پنج ققنوس قرار دارد.

در برج پنج ققنوس، طبل‌هایی وجود داشت که برای اعلام حرکت امپراتور به معبد آسمان استفاده می‌شد و زنگ‌هایی در آن بود که برای اعلام حرکت امپراتور به معبد اجدادی به صدا درمی‌آمد. هر دوی این ابزارها به‌منظور اعلام دیدار امپراتور با وزرا در تالار تای هدیان، تالار هماهنگی عالی، به کار می‌رفتند.

در قدیم قوانین سخت‌گیرانه‌ای برای ورود به شهر ممنوعه وجود داشت. عبور از دهانه مرکزی فقط به امپراتورها اختصاص داشت، در حالی که امپراتریس‌ها تنها در روز عروسی خود مجاز به عبور از این دهانه بودند. سه نفر برتر در آزمون‌های ملی نیز پس از مصاحبه با امپراتور، با افتخار از این مسیر عبور می‌کردند. دهانه شرقی برای وزرا و دهانه غربی برای اعضای خانواده سلطنتی بود، در حالی که دهانه‌های دیگر برای مقامات جزئی استفاده می‌شدند. افراد عادی اجازه ورود به شهر ممنوعه را نداشتند.

در زمان‌های قدیم، امپراتورها در روزهای مهم تقویم شمسی چینی به وزرا غذا اعطا می‌کردند و در روز اول اکتبر هر سال، تقویم سال بعد را اعلام می‌کردند. پس از جنگ‌ها نیز، امپراتورها خود اسیران را در این مکان می‌پذیرفتند. همچنین، در سمت چپ جاده سلطنتی که از دهانه مرکزی عبور می‌کرد، مجازات‌های بدنی برای افرادی که به امپراتورها توهین کرده بودند، اجرا می‌شد.

دروازه تای هه من

دروازه تای هه من (Taihemen) پس از دروازه نصف‌النهار قرار دارد و در پشت آن پنج پل و یک حیاط بزرگ دیده می‌شود. رودخانه‌ای که از زیر این پل‌ها می‌گذرد، رودخانه طلایی نامیده می‌شود و پل‌ها نیز به نام پل‌های رودخانه طلایی داخلی شناخته می‌شوند. پل مرکزی به‌ طور اختصاصی برای امپراتور تعبیه شده بود. دو پل کناری آن برای اعضای خانواده سلطنتی و دو پل بیرونی برای مقامات معمولی است. این پل‌ها با نرده‌های مرمری که نقش اژدها و ققنوس بر آن‌ها حک شده، تزیین شده‌اند. رودخانه هم به‌عنوان یک سیستم آبیاری برای جلوگیری از آتش‌سوزی و هم به‌عنوان یک عنصر تزئینی کاربرد دارد.

حیاط وسیعی که پس از پل‌ها قرار دارد، مساحتی حدود ۱۰ هزار متر مربع را پوشش می‌دهد. در این میدان درختی وجود ندارد، زیرا در چین باستان، امپراتورها خود را پسر آسمان می‌دانستند و بر این باور بودند که باید در بالاترین موقعیت قرار بگیرند. هیچ چیزی نباید از تالار هماهنگی عالی، که بلندترین ساختمان شهر ممنوعه بود، بالاتر باشد و درختان نیز از این قاعده مستثنی نبودند. زمین کاخ به شکلی ویژه و در ۱۵ لایه گذاشته شده است: هفت لایه طولی و هشت لایه عرضی، که هدف آن جلوگیری از حفر تونل توسط قاتلان برای دسترسی به کاخ بود. آجرهای به‌کار رفته در این حیاط نیز به گونه‌ای ساخته شده بودند که هنگام راه رفتن روی آن‌ها صدای خوشایندی ایجاد کنند. اتاق‌های کناری به‌عنوان انبارهایی برای ذخیره اشیایی همچون خز، چینی، نقره، چای، ابریشم و لباس‌ استفاده می‌شدند.

این دروازه در شمال میدان، دروازه اصلی محوطه خارجی کاخ به شمار آمده و بسیار بزرگ و باشکوه است. این دروازه توسط دو شیر برنزی طلایی نگهبانی می‌شود که نماد قدرت و وقار امپراتوری هستند. شیر نر در سمت شرق قرار دارد و پای راست خود را روی یک توپ گذاشته است، که نشان‌دهنده گسترش قدرت امپراتوری در سراسر جهان است. شیر ماده در سمت غرب پای چپ خود را روی یک توله شیر گذاشته، که نشان‌دهنده رشد پررونق خانواده سلطنتی است. این دروازه نقش مهمی در تاریخ داشته و معمولاً محل برگزاری مراسم عروسی امپراتورها بوده است.

دروازه تای هه دیان

دروازه تای هه دیان (Taihedian) که به‌عنوان قلب شهر ممنوعه شناخته می‌شود، در میدان وسیع و باشکوهی واقع شده که مساحتی بیشتر از ۳۰هزار متر مربع را پوشش می‌دهد. این تالار بر روی یک سکوی سه‌‌طبقه مرمری قرار دارد و به‌دلیل ساختار عظیم و چوبی آن، تأثیر شگرفی بر بینندگان می‌گذارد.

تالار در سال ۱۴۰۶ ساخته شده و در طول تاریخ چندین بار تعمیر شده است. به‌عنوان مرکز قدرت امپراتوری، این تالار به‌عنوان «کاخ کالسکه طلایی» شناخته می‌شود و مکان برگزاری مراسم مهمی مانند دریافت مقامات عالی‌رتبه، برگزاری مراسم تاج‌گذاری امپراتورها، جشن تولد امپراتورها، مراسم عروسی و دیگر مناسبت‌های مهم نظیر جشن زمستانی، سال نوی چینی و اعزام ژنرال‌ها به میدان‌های جنگ بوده است.

در امتداد پله‌های سکوی سه‌طبقه، ۱۸ دینگ برنزی، که نوعی ظرف باستانی چینی بوده و نمایانگر ۱۸ استان آن زمان کشور است، قرار دارد. بر روی این سکو که با نرده‌های مجلل مرمری تزئین شده است، یک غنچه برنزی و یک لاک‌پشت برنزی وجود دارد که نماد دوام و طول عمر است. همچنین، ری‌ گوی مرمری، که نوعی تایمر باستانی است در شرق و جیالیانگ، که نوعی ظرف اندازه‌گیری باستانی است، در غرب قرار دارند تا نشان دهند که امپراتورهای چین عادل و منصف هستند. در جلوی تالار، دو آب ‌ریز برنزی طلایی وجود دارد که برای نگهداری آب به‌منظور مقابله با آتش‌سوزی استفاده می‌شده است.

تالار هماهنگی عالی به‌عنوان نماد قدرت امپراتوری، بالاترین ساختمان در دوره‌های مینگ و چینگ بود و هیچ ساختمان دیگری اجازه نداشت از آن بالاتر باشد. این تالار که همه جای آن با لعاب پوشانده شده، ۳۵.۰۲ متر ارتفاع دارد و اگر دکوراسیون سقف را هم در نظر بگیریم، ۳۷.۴۴ متر است، در حالی که عرض آن ۶۳.۹۶ متر و طول آن ۳۷.۲ متر است. در مجموع، ۷۲ ستون در شش ردیف سقف را نگه می‌دارند. درب‌ها و پنجره‌ها نیز با شمایل ابر و اژدها تزئین شده‌اند.

کف تالار با آجرهای ویژه‌ای که برای مدت طولانی پخته و سپس در روغن زیتون غوطه‌ور و صیقل داده شده‌اند، پوشانده شده است. به‌عنوان نماد قدرت امپراتوری، تختخواب چوب صندل که بر روی سکوی دو متری قرار دارد، در مرکز تالار واقع شده و با شش ستون ضخیم طلایی که با اژدها نقاشی شده‌اند، محصور شده است. تخت طلایی نیز با نقوش اژدها تراشیده شده است. در اطراف تخت، دو غنچه برنزی، یک بخورنده به شکل فیل و سه‌پایه‌های آن نیز به شکل موجودات اسطوره‌ای قرار دارند. تالار به‌طور کلی با نقوش اژدها نقاشی شده است که باعث ایجاد فضایی رسمی و مرموز شده است. در وسط سقف، طرحی از دو اژدها در حال بازی با مروارید وجود دارد که از شیشه ساخته شده و با جیوه نقاشی شده‌اند. گفته می‌شود که این مروارید می‌تواند هر کسی که قدرت امپراتوری را غصب کند شناسایی کرده و اگر کسی که از نسل امپراتور هوانگ دی نباشد تاج‌گذاری کند، مروارید سقوط کرده و او را به قتل می‌رساند.

تالار ژانگ هه دیان

تالار ژانگ هه دیان (Zhonghedian)، که در سال ۱۴۲۰ ساخته شده و در سال‌های ۱۶۲۷ و ۱۷۶۵ بازسازی گردیده، به شکل مربعی بوده و در مقایسه با دیگر تالارهای اصلی در حیاط خارجی، کوچک‌ترین آن‌ها محسوب می‌شود. این تالار به‌عنوان یک استراحتگاه برای امپراتورها هنگام برگزاری مراسم در تای هه دیان (تالار هماهنگی عالی)، استفاده می‌شده است.

در این تالار، امپراتورها هنگام آماده‌شدن برای مراسم‌های مهم، وزرای خود را ملاقات می‌کردند و همچنین پیش از برگزاری مراسم‌های قربانی در معبد آسمان (Temple of Heaven) و معبد زمین (Temple of Earth)، به مرور خطابه‌های تسلیت و سرودهای مربوطه می‌پرداختند. همچنین قبل از رفتن به معبد کشاورز اجدادی، آن‌ها به بررسی بذرها و ابزارهای کشاورزی که در مراسم استفاده می‌شدند، می‌پرداختند. در دوران چینگ، هر ده سال یک‌بار، باید ژن‌های امپراتوری بازبینی می‌شد و مراسم ارائه این بازبینی به امپراتور و تصویب آن توسط او نیز در این تالار برگزار می‌شد.

داخل تالار، دو یونی‌کورنس طلایی در کنار تخت در مرکز تالار قرار دارند. این یونی‌کورنس‌ها که به نام لودوان در چینی شناخته می‌شوند، به قدرت سفر ۹هزار کیلومتر در روز و صحبت به زبان‌های مختلف معروف بودند. این موجودات مقدس که آینده دور را پیش‌بینی می‌کردند، در کنار تخت قرار داشتند تا نشان‌دهنده خرد و درخشش امپراتوران باشند. در گذشته، از آن‌ها به‌عنوان بخورنده‌ استفاده می‌شد. همچنین در کنار تخت، دو صندلی نقلی قرار دارد که به‌عنوان وسیله نقلیه امپراتور در شهر ممنوعه استفاده می‌شده است.

تالار هماهنگی بائو هدیان

تالار هماهنگی بائو هدیان (Baohedian) که در انتهای شمالی سکوی سه‌گانه مرمری واقع شده، از نظر سبک مشابه با تای هه دیان بوده، اما کمی کوچک‌تر از آن و بزرگ‌تر از تالار ژانگ هه دیان ساخته شده است. این تالار اولین بار در سال ۱۴۲۰ ساخته شده و در سال‌های ۱۶۲۵ و ۱۷۶۵ بازسازی و نوسازی شده است.

در دوران مینگ، امپراتورها معمولاً در این تالار لباس‌های خود را پیش از مراسم‌های اعطای عنوان ملکه یا ولیعهد عوض می‌کردند. در دوران چینگ، این تالار معمولاً محل برگزاری ضیافت‌های سلطنتی بود. برای جشن ازدواج یک شاهزاده خانم، امپراتورها از مقامات عالی‌رتبه، داماد، پدرش و بستگانشان که در دولت سلطنتی خدمت می‌کردند، دعوت می‌کردند. هر سال، در شب سال نو، ضیافت‌هایی برای جشن و احترام به مارگراوزها، پرنس‌های مغول و مقامات مدنی و نظامی برگزار می‌شد.

در سال ۱۷۸۹، در دوران میانه سلسله چینگ، امپراتور کیان‌لونگ، آخرین مرحله از سیستم امتحانات امپراتوری سراسر کشور را به این تالار منتقل کرد. امپراتورها در اینجا به بررسی اوراق ده کاندیداهای اول پرداخته و به آن‌ها نتیجه را اعلام می‌کرد.

مجسمه بزرگ سنگی

در پشت تالار بائو هدیان و در وسط پله‌های آن، یک تکه بزرگ از سنگ مرمر به طول ۱۶.۵۷ متر، عرض ۳.۰۷ متر و ضخامت ۱.۷ متر قرار دارد که به شکل نُه اژدها که در حال بازی با مرواریدها هستند حکاکی شده است. این مجسمه بزرگ‌ترین مجسمه سنگی در شهر ممنوعه محسوب می‌شود. این سنگ ابتدا در دوران مینگ تراشیده شده و در دوران چینگ دوباره تراشیده شده است. در دوران‌های مینگ و چینگ، هر کسی این سنگ مقدس را لمس می‌کرد به اعدام محکوم می‌شد.

این سنگ بزرگ از فانگشان، که حدود ۷۰ کیلومتر دورتر از مرکز شهر پکن قرار دارد، به کاخ حمل شده است. حمل‌ونقل سخت آن حدود یک ماه طول کشید و برای آن از ۲۰هزار نفر و هزاران اسب استفاده شده و وزن آن تقریباً ۲۵۰ تن است.

دروازه کیان کینگمن

دروازه کیان کینگمن (Qianqingmen) دروازه اصلی حیاط داخلی است. در جلوی دروازه، یک میدان مستطیل شکل قرار دارد که به طول ۲۰۰ متر از شرق به غرب و تنها ۳۰ متر از شمال به جنوب امتداد دارد. این میدان حیاط بیرونی و داخلی را از هم جدا می‌کند. در دوران چینگ، اینجا مکانی بود که امپراتورها، نشسته بر تختی که در وسط دروازه قرار داشت، گزارش‌ها را دریافت کرده و تصمیم‌گیری می‌کردند. کلبه‌های موجود در سمت چپ و راست دروازه، اتاق‌های نگهبانی و اتاق‌های انتظار برای وزرا و دیگر افرادی بودند که منتظر مصاحبه بودند.

در بیرون از دروازه، در برابر دیوار قرمز، ده عدد از آسیاب‌های برنزی زرین قرار گرفته است که درخشندگی خاصی دارند. این مخازن بزرگ به‌عنوان مخازن آبی در مواقع آتش‌سوزی عمل می‌کنند. هر کدام از این مخازن وزن ۴ تنی داشته و می‌توانند ۴ تن آب را در خود جای دهند. در کل کاخ، ۳۰۸ مخزن وجود دارد که ۲۲ عدد از این نوع هستند.

قصر کیانکینگ گونگ

قصر کیانکینگ گونگ (Qianqinggong) در گذشته محل اقامت خصوصی امپراتورها بوده است. این قصر، که در سال ۱۴۲۰ میلادی بنا گردیده و در سال ۱۷۹۸ بازسازی شده، نسخه کوچکتری از تای هه دیان است. این قصر، بزرگ‌ترین سازه در حیاط داخلی است و در دوران مینگ و دو امپراتور اول چینگ، محل اقامت امپراتور بوده که در آن به امور روزانه دولتی می‌پرداختند. در این مکان امپراتور اسناد را امضا کرده، با وزرا و نمایندگان ملاقات می‌کرده است؛ گاه‌گاهی هم مراسم و ضیافت‌ها نیز در این قصر برگزار می‌شد. در سال‌های ۱۷۲۲ و ۱۷۸۵، ضیافت هزار سالمند در اینجا برگزار شد که مردان بالای ۶۰ سال از سراسر کشور در آن حضور یافتند. در دوران چینگ، پس از مرگ امپراتور، تابوت وی به این قصر منتقل ‌شد و مراسم یادبود برای چند روز در آن برگزار شد.

در میانه قصر، تخت امپراتوری قرار دارد که اطراف آن با وسایلی چون بخورسوز، شمع‌های قرمز بلند و آینه‌های بزرگ که برای دفع ارواح خبیثه به کار می‌رفتند، تزئین شده است. همچنین، در بالای تخت، یک پلاک با چهار کاراکتر چینی وجود دارد که به دست امپراتور یونگ‌ژنگ نوشته شده و به معنای «عدالت و روشنایی» است.

تالار جیائوتایدیان

تالار جیائوتایدیان (Jiaotaidian) در سال ۱۴۲۰ بنا گردیده و در سال‌های ۱۶۵۵ و ۱۷۹۸ بازسازی شده است. این تالار نمادی از ازدواج خوب میان امپراتور و امپراتریس است. تالار فوق کوچک‌ترین تالار میان سه تالار اصلی حیاط داخلی است. معمولاً امپراتریس در اینجا تبریکات رسمی تولد خود را دریافت می‌کرده است.

در سمت راست تخت، ساعت شنی چینی و در سمت چپ یک ساعت کوکی قرار دارد که در گذشته به‌عنوان مرجع برای برج طبل و برج زنگ استفاده می‌شدند. در این قصر از ۲۵ مهر سلطنتی هم نگهداری می‌شود.