آشنایی با بهترین جاهای دیدنی ریودوژانیرو در یک نگاه

جاهای دیدنی ریودوژانیرو با زیبایی و جذابیت هایی که دارد، توانسته این شهر را به میزبان خوبی برای میلیون ها گردشگر تبدیل کند.

ریودوژانیرو، شهر سواحل طلایی، کوه‌های سرسبز، کارناوال باشکوه ریو، زندگی شبانه با رقص سامبا و مسابقات تماشایی فوتبال است. از مهم‌ترین شهرهای برزیل که یکی از زیباترین و جالب‌ترین شهرها در دنیا شناخته می‌شود و یونسکو آن را به عنوان میراث جهانی ثبت کرده است. شهر ساحلی ریودوژانیرو در نزدیکی اقیانوس اطلس و در جنوب شرقی آمریکای جنوبی واقع شده است. شهری که یکی از مهم‌ترین مقصدهای گردشگری برای توریست‌هایی است که با تور برزیل راهی سرزمین رقص و موسیقی می‌شوند. جاهای دیدنی ریودوژانیرو با زیبایی و جذابیت‌هایی که دارد، توانسته این شهر را به میزبان خوبی برای میلیون‌ها گردشگر تبدیل کند. شهری که روزگاری پایتخت برزیل بوده و تاریخ پرفرازونشیبی دارد. اگر قصد سفر به ریودوژانیرو را دارید، برای آشنایی با جاذبه‌های گردشگری یکی از دیدنی‌ترین نقاط برزیل با ایوار همراه شوید.

بهترین جاهای دیدنی ریودوژانیرو

• مجسمه مسیح منجی
• سواحل کوپاکابانا
• سواحل ایپانما
• کارناوال ریو
• قله شوگرلوف
• پله‌های سلارون
• ساحل پرینها
• باغ گیاه‌شناسی
• ورزشگاه ماراکانا
• پارک ملی تیجوکا
• کلیسا و صومعه سائو بنتو
• تئاتر شهرداری
• کوئینتا دا بوآ ویستا
• کلیسای جامع سن سباستین
• پتروپلیس
• جزیره پاکوئتا
• پارک پاسیو پابلیکو و سینلاندیا
• کلیسای نوسا سینیورا دو کارمو و مونته دو کارمو
• محله سانتا ترزا
• سائو فرانسیسکو دا پنیتنسیا

۱. مجسمه مسیح منجی

مجسمه کریستو ردنتور (Cristo Redentor) معروف به مجسمه مسیح منجی، بدون شک یکی از معروف‌ترین جاهای دیدنی ریودوژانیرو است که از نمادهای برزیل هم محسوب می‌شود. مجسمه‌ای غول‌پیکر و باشکوه که بر فراز شهر ریودوژانیرو می‌درخشد و همواره مملو از گردشگران است. مجسمه مسیح بر فراز کوه‌های مرتفع کورکووادو با ارتفاع ۷۰۰ متر، قرار گرفته و قدمتی نزدیک به ۱۰۰ سال دارد.

این بنای تاریخی با ارتفاعی بیش از ۳۰ متر چشم‌اندازی باشکوه از ساحل و طبیعت منحصربه‌فرد ریودوژانیرو را به تصویر می‌کشد. یک مسیر ریلی به طول ۳.۵ کیلومتر برای رسیدن به مجسمه در منطقه واقع شده که با عبور از میان جنگل‌ها برای مدت ۲۰ دقیقه مناظر زیبایی را به نمایش می‌گذارد. این قطار همیشه مملو از مسافر است و به همین دلیل توصیه می‌شود بلیت خود را به صورت آنلاین رزرو کنید. البته روش‌های دیگری هم برای رسیدن به مجسمه مسیح در مسیر وجود دارد که می‌توانید از آن‌ها استفاده کنید. ابتدای روز زمان بهتری برای بازدید از مجسمه کریستو ردنتور و در امان ماندن از ازدحام گردشگران است. ساعت بازدید از این بنای تاریخی، همه روزه از ۸ صبح تا ۷ شب است.

۲. سواحل کوپاکابانا

سواحل طلایی کوپاکابانا (Copacabana) با طول تقریبی ۴ کیلومتر، یکی از محبوب‌ترین مناطق شهر ساحلی ریودوژانیرو بوده که همواره مملو از گردشگر است. ساحلی وسیع و زیبا که در تعطیلات گرم تابستان و تعطیلات کریسمس صحنه‌ای تماشایی و پرجنب‌وجوش برای موج‌سواری، استراحت زیر آفتاب و تفریحات متنوع دیگر است.

در ساحل کوپاکابانا امکانات و خدمات رفاهی مطلوبی برای تفریح و استراحت هم وجود دارد. صندلی‌ها و چترهای متعدد که با قیمت مناسبی اجاره داده می‌شوند. رستوران و غذاخوری‌هایی که به هنگام غروب خورشید و شب‌ها میزبان اجرای موسیقی زنده، جشن و پایکوبی است.

یکی از جاذبه‌های تاریخی و معروف ساحل کوپاکابانا، قلعه کوپاکابانا و موزه نظامی بوده که متعلق به قرن هجدهم است و در قسمت جنوبی ساحل قرار دارد. سواحل کوپاکابانا در روزهای آخر هفته و تعطیلات ملی ریو و همچنین شب‌ها مملو از گردشگر است؛ بنابراین، اگر به دنبال زمانی خلوت‌تر برای بازدید از این ساحل هستید، برای سایر روزهای هفته برنامه‌ریزی کنید.

۳. سواحل ایپانما

پس از گذر از سواحل کوپاکابانا، هر چه به سمت غرب پیش بروید به سواحل ایپانما (Ipanema) می‌رسید. در این منطقه کانالی به نام Jardim de Aláh Canal قرار گرفته که تالاب Lagoa Rodrigo de Freitas را تخلیه می‌کند و باعث جداسازی دو ساحل ایپانما و لبلون (Leblon) می‌شود. سواحلی که از معروف‌ترین جاهای دیدنی ریودوژانیرو هستند و هتل‌های بزرگ و کافه و رستوران‌های مختلفی را در خود جای داده‌اند.

عمده شهرت ایپانما و لبلون به واسطه داشتن سواحل شنی و جذاب آن‌ها است؛ در صورتی‌که این دو علاوه‌بر تفریحات آبی، محلی برای برگزاری فعالیت‌های هنری و فرهنگی ریودوژانیرو هم محسوب می‌شوند. گالری‌های هنری، سینما و تئاتر آوانگارد در این منطقه میزبان خوبی برای گردشگران هستند. بازار عتیقه‌جات، بازارهای صنایع دستی همراه با اجرای موسیقی و غذاهای محلی از دیگر جاذبه‌هایی هستند که به‌منظور جذب گردشگر در ساحل لبلون، در روز یک‌شنبه برگزار می‌شوند.

۴. کارناوال ریو

کارناوال ریو مهم‌ترین فستیوال این شهر محسوب می‌شود. یکی از بزرگ‌ترین فستیوال‌های دنیا که هر ساله میزبان میلیون‌ها گردشگر از سراسر دنیا است. جشنی باشکوه که مدت کوتاهی پس از سال نو، در ماه فوریه و گاهی روزهای پایانی ژانویه برگزار می‌شود و شهر ریودوژانیرو را سراسر رنگ و موسیقی می‌کند. مردم ریو از ۴ روز پیش از چهارشنبه خاکستر (Ash Wednesday) با برگزاری رژه‌های خیابانی به استقبال این فستیوال می‌روند.

یکی از مهم‌ترین بخش‌های کارناوال ریودوژانیرو، اجرای مدارس سامبا است که گروه‌های مختلف با لباس‌هایی خاص و رنگارنگ به اجرای رقص سامبا می‌پردازند. این اجرا در سالن «سامبودرومو» (Sambodromo) که هنر معمار مشهور برزیلی، اسکار نیمار است، برگزار می‌شود. در این سالن بیش از ۹۰هزار تماشاچی به تماشای رژه‌ای به طول ۷۰۰ متر می‌نشینند که با حضور هنرمندان با پوششی جذاب و آرایش‌هایی خاص اجرا می‌شود. در طول روزهای برگزاری کارناوال، ریودوژانیرو مملو از گردشگر است؛ بنابراین اگر قصد سفر در این زمان از سال را دارید، باید از چندین ماه قبل بلیت پرواز و محل اقامت خود را رزرو کنید.

۵. قله شوگرلوف

کوه شوگرلوف (Sugarloaf) بر بلندای شهر ریودوژانیرو، صحنه‌ای تماشایی از طبیعت منحصربه‌فرد این شهر و مجسمه مسیح را به تصویر می‌کشد. کوهی با موقعیتی شگفت‌انگیز که به‌عنوان یکی از برترین جاهای دیدنی ریودوژانیرو، بازدید از آن را نباید از دست داد. کوه شوگرلوف بر فراز خلیج گوانابارا واقع شده است و ارتفاعی حدود ۴۰۰ متر دارد. برای رسیدن به این کوه می‌توانید از تله‌کابین استفاده کنید. تله‌کابین بوندینو (Bondinho) از دو مسیر عبور می‌کند و در میان راه توقف دارد؛ این تله‌کابین ابتدا بر روی تپه «مورو دا اورکا» (Morro da Urca) توقف می‌کند. منطقه‌ای که کافه، رستوران و مراکز خرید در آن واقع شده است. برای ادامه مسیر باید دوباره سوار تله‌کابین شده و راهی قله شوگرلوف شوید. 

از اینجا تمام سواحل کوهستانی، خلیج و جزایری که دور تا دور این کوه را احاطه کرده‌اند، خواهید دید. در کوهپایه این ناحیه، ساحلی به امتداد صد متر با نام «پرایا دا اورکا» (Praia da Urca) به چشم می‌خورد که در نزدیکی مرکز شهر ریو، در میان تپه «کاراجو کوئو» (Cara de Cão) و کوه شوگرلوف قرار دارد. بر فراز این تپه نیز سه دژ نظامی وجود دارد که از این میان فقط دژ ستاره‌ای شکل «سائو ژائو» (São João)، متعلق به قرن شانزدهم، برای بازدید عمومی است.

شوگرلوف هم مانند مجسمه مسیح مملو از گردشگر است و صف‌های طولانی برای تله‌کابین وجود دارد؛ بنابراین توصیه می‌شود بلیت خود را از مدتی قبل رزرو کنید.

۶. پله‌های سلارون

هنگامی که در خیابان‌های ریودوژانیرو در نزدیکی محله‌های لاپا و سانتا ترزا قدم می‌زنید، پلکانی رنگارنگ را خواهید دید که فضای مناسبی برای ثبت عکس‌های یادگاری است. پلکانی به طول ۱۲۵ متر که با کاشی‌های مختلفی تزئین شده‌اند و اثر هنرمندی از شیلی به نام «خورخه سلارون» هستند. قدمت این پلکان به سال ۱۹۸۳ بازمی‌گردد.

زمانی که خورخه سلارون برای زندگی به ریودوژانیرو آمد، موزاییک‌ها و کاشی‌های بدون استفاده‌ای که در اطرافش وجود داشت را به رنگ پرچم برزیل رنگ‌آمیزی می‌کرد و به پله‌های نزدیک خانه خود می‌چسباند. پله‌هایی که امروزه به یکی از دیدنی‌های سرگرم‌کننده ریودوژانیرو تبدیل شده‌اند. در نهایت در سال ۲۰۱۳، بدن بی‌جان سلارون بر روی همین پله‌ها پیدا شد. در اطراف این پلکان، کافه و رستوران‌های کوچکی هم برای سرو نوشیدنی و غذاهای خیابانی وجود دارد که پس از عبور از چنین پله‌هایی با شیب تند و ثبت عکس‌های خاطره‌انگیز، انتخاب خوبی برای استراحت هستند.

۷. ساحل پرینها

ریودوژانیرو شهری با چندین ساحل شنی طلایی است. در این میان ساحل پرینها (Prainha Beach) در مقایسه با سواحل ایپانما و کوپاکابانا منظره‌ای متفاوت و خاص را ارائه می‌کند. ساحلی که در آن صخره‌های سنگی با تلاقی با جنگل‌های بارانی و اقیانوس، ترکیب زیبایی را خلق کرده‌‌اند.

پرینها یکی از بهترین جاهای دیدنی ریودوژانیرو برای لمس آرامش و هوای مطبوع است. ساحلی آرام که در ۲۰ کیلومتری شهر واقع شده و در مقایسه با سایر سواحل ریو از جذابیت بیشتری برخوردار است. ساحل پرینها با شن‌های طلایی و تخته سنگ‌های گرد و بزرگ خود مکانی عالی برای استراحت زیر آفتاب است. اگر از طرفداران تفریحات آبی مانند موج‌سواری هستید، این ساحل یکی از بهترین مناطق برای چنین فعالیتی است.

۸. باغ گیاه‌شناسی

طبیعت ریودوژانیرو بخش اصلی جاذبه‌های گردشگری این شهر را تشکیل می‌دهد. بخشی از این طبیعت زیبا را در باغ گیاه‌شناسی (Jardim Botânico) می‌بینید. از جمله دیدنی‌های ریودوژانیرو، گشتن در پیاده‌روهای عریض و طولانی این باغ است که لحظاتی سرشار از آرامش را برایتان رقم می‌زند. این باغ در سال ۱۸۰۸ به دستور شاهزاده جان ششم ساخته و در سال ۱۸۲۲ بازدید از آن برای عموم مردم آزاد شد.

این باغ، بیش از ۱۳۰ هکتار مساحت دارد و ۸۰۰۰ گونه گیاهی را در خود جای داده است. از جمله دیدنی‌های این باغ سلطنتی می‌توان به باغ ژاپنی، گلخانه شیشه‌ای متعلق به دهه ۱۹۳۰، دنیایی از ارکیده‌های گوناگون، کاکتوس‌‌های بزرگ، جنگل‌های گرمسیری و گونه‌های متعدد پرندگان اشاره کرد. اما یکی از بخش‌های جذاب این باغ، مسیر پیاده‌روی «آلیا باربوسا» (Aleia Barbosa Rodrigues)‌ است که با ۲۰۰ درخت نخل در دو طرف خود احاطه شده و در میان آن یک فواره قرار دارد. بازدید از باغ گیاه‌شناسی در روزهای چهارشنبه از ساعت ۱۱ صبح تا ۵ عصر و در سایر روزها از ساعت ۸ صبح تا ۵ عصر برای همگان آزاد است. برای ورود به این باغ باید بلیت تهیه کنید.

۹. ورزشگاه ماراکانا

بسیاری کشور برزیل را با فوتبالش می‌شناسند! بنابراین، می‌توان انتظار ورزشگاه‌های بزرگ برای بازی‌های فوتبال را در آن داشت. ورزشگاه ماراکانا (Maracanã) بزرگ‌ترین ورزشگاه برزیل است که در زمان برگزاری رقابت‌های ورزشی، سراسر انرژی و هیجان می‌شود. در سال ۲۰۱۴ ورزشگاه ماراکانا به طور کامل بازسازی شد و ظرفیت آن به بیش از ۷۰هزار نفر رسید. در سال ۲۰۱۶ هم میزبان مراسم افتتاحیه و اختتامیه مسابقات المپیک تابستانی ۲۰۱۶ بود. این ورزشگاه که برای طرفداران فوتبال یکی از محبوب‌ترین جاهای دیدنی ریودوژانیرو محسوب می‌شود، محل برگزاری کنسرت‌های موسیقی هم می‌باشد.

۱۰. پارک ملی تیجوکا

پارک ملی تیجوکایا «چیژوکا» (Tijuca National Park) یکی از بزرگ‌ترین جنگل‌های شهری جهان را در دل خود جای داده است. این پارک مناظر شگفت‌انگیزی از جنگل تیجوکا و مجسمه مسیح را به نمایش می‌گذارد. پارک تیجوکا در مسیر مجسمه مسیح قرار دارد و برای رسیدن به آن می‌توانید سوار تله‌کابینی که به مقصد این مجسمه حرکت می‌کند، شده و سپس در اولین ایستگاه پیاده شوید. جنگل تیجوکا با مساحت ۳۳۰۰ هکتار، یکی از بزرگ‌ترین جنگل‌های شهری جهان است که در دهه ۱۸۵۰ در زمین‌هایی که برای کاشت و برداشت بی‌رویه قهوه استفاده می‌شدند، به‌منظور حفظ منابع آبی شهر ریودوژانیرو ایجاد شد.

پارک ملی تیجوکا زیستگاهی برای گونه‌های متعدد درختان بومی و گیاهان مختلف، میمون‌های کاپوچین، راکون برزیلی، توکان‌های رنگارنگ، شاهین، پروانه‌های آبی‌رنگ و درخشان و همچنین دیگر گونه‌های جانوری است که در مسیرهای منتهی به این پارک دیده می‌شوند. چندین آبشار و موزه «دو آچود» (Museu do Açude) از دیگر جاذبه‌های دیدنی هستند که در این جنگل و باغ‌های اطراف آن واقع شده‌اند.

۱۱. کلیسای سائو بنتو

جاهای دیدنی ریودوژانیرو به طبیعت و سواحل آن خلاصه نمی‌شود. بناهای تاریخی مانند کلیسا و صومعه سائو بنتو (São Bento) با معماری شگفت‌انگیز خود یکی از معروف‌ترین جاذبه‌های تاریخی این شهر است. کلیسایی که برای بندیکتیان در برزیل ساخته شده است. قدمت این بنا به دهه ۱۶۱۷ بازمی‌گردد و در قرن هفدهم با افزودن بخش‌هایی دیگر به آن، کلیسا گسترش یافت.

نمای بیرونی کلیسای سائو بنتو ساده به نظر می‌رسد؛ اما با ورود به آن با تصویری باشکوه و نفس‌گیر مواجه می‌شوید. معماری داخلی منحصربه‌فرد آن توسط بهترین هنرمندان بندیکتی اجرا شده است. نقاشی‌های بی‌نظیر و کنده‌کاری‌هایی بر روی چوب و گچ‌های سقف و دیواره‌های آن توسط راهبی به نام «دومینگوس دا کونسیساتو» و سایر هنرمندان توانمند انجام شده است. در کنار این کلیسا، ۸ کلیسای کوچک دیگر هم ساخته‌ شده است.

۱۲. تئاتر شهرداری

تئاتر بزرگ شهرداری (Theatro Municipal) بنایی متعلق به قرن بیستم است که از مجلل‌ترین تئاترهای کشور برزیل محسوب می‌شود. تئاتری که با الهام از اپرای چارلز گارنیه پاریس ساخته شده است. این بنا از زیباترین جاذبه‌های گردشگری ریودوژانیرو است که مشرف به میدان سیلاندیا قرار دارد. معماری به‌کار‌رفته در داخل تئاتر شهرداری فضای دراماتیک و جذابی را خلق کرده است که چشم هر بیننده‌ای را مجذوب زیبایی‌های خود می‌کند. در داخل این تئاتر مجسمه و نقاشی‌هایی از هنرمندان برزیلی مانند «هنریک برناردلی» و «رودولفو آمئودو» قرار دارد و بر روی دیواره‌های بیرونی هم نام هنرمندان کلاسیک نوشته شده است. امروزه کنسرت‌های موسیقی کلاسیک و نمایش‌هایی از رقص باله در این سالن برگزار می‌شود.

۱۳. کوئینتا دا بوآ ویستا

باغ‌ها، ویلا و عمارت‌های امپراتوری سائوکریستووائو، امروزه به پارک و موزه‌های عمومی تبدیل شده‌اند و در میان آن‌ها، کوئینتا بوآ ویستا (Quinta da Boa Vista) یکی از مهم‌ترین جاهای دیدنی ریودوژانیرو محسوب می‌شود. از سال‌های ۱۸۰۸ تا ۱۸۸۹ این کاخ اقامتگاه خانواده سلطنتی و خاندان امپراتوری بود؛ اما سال‌ها بعد با انجام بازسازی‌هایی به کاخ سائوکریستووائو تبدیل شد.

کوئینتا دا بوآ ویستا موزه‌ای شامل بزرگ‌ترین مجموعه‌های جانورشناسی، گیاه‌شناسی، قوم‌شناسی و باستان‌شناسی کشور برزیل است و بیش از یک میلیون نمونه را درون خود جای داده است. علاوه‌بر موزه، باغ‌های زیبا با دریاچه، جنگل و غار در بخش‌های دیگری از فضای کوئینتا وجود دارد که یک راه‌آهن مینیاتوری برای رسیدن به آن‌ها طراحی و اجرا شده است. در پارک کوئینتا باغ‌وحشی با بیش از ۲۰۰۰ گونه جانوری هم وجود دارد که فرصتی برای آشنایی بیشتر با دنیای جانوران و پستانداران محسوب می‌شود. زمان بازدید از این پارک و موزه همه روزه از ساعت ۵ صبح تا ۷ غروب است.

۱۴. کلیسای جامع سن سباستین

در سا‌ل‌های ۱۹۶۴ تا ۱۹۷۹ معماری با نام «ادگارد فونسکا» کلیسای جامع سن سباستین (Catedral de São Sebastião) را با الهام از اهرام مایا، به شکل هرمی طراحی و اجرا کرد. ابعاد فضای داخلی این کلیسا حدود ۱۰۰ متر بوده که با ۵۰۰۰ صندلی چیدمان شده است. برای درک عظمت و معماری جالب کلیسای سن سباستین کافی است در مرکز این بنا ایستاده و به سقف‌ها نگاهی بیندازید که با چهار پنجره شیشه‌ای رنگی به ارتفاع ۶۴ متر که از کف این بنا تا سقف کشیده شده‌اند، ساخته شده‌اند. محیطی که در طول روز با نور طبیعی، درخشان و دیدنی می‌شود.

۱۵. پتروپلیس

پتروپلیس (Petrópolis) واقع در فاصله ۶۸ کیلومتری از شهر ریودوژانیرو در دره جنگلی «سرا دوس ارگاوس» (Serra dos Órgãos) واقع شده است. بنایی که روزگاری «پدرو دوم»، پادشاه برزیل، آن را به‌عنوان خانه تابستانی خود انتخاب کرد. به مرور زمان بسیاری از اشراف‌زادگان در آن منطقه کاخ و ویلاهای تابستانی ساختند و آن‌جا را به تفرجگاهی لوکس برای خود تبدیل کردند.

با گذشت زمان، پتروپلیس و مناطق اطراف آن به یکی از محبوب‌ترین جاهای دیدنی ریودوژانیرو برای هنرمندان و گردشگران تبدیل شد. منطقه‌ای با آب‌وهوای مطبوع و ساختمان‌های زیبا که شهرکی تماشایی را ایجاد کرده‌اند. امروزه، کاخ تابستانی سلطنتی به یک موزه تبدیل شده که مملو از یادگاری‌هایی به‌جای‌مانده از خاندان امپراتوری برزیل است. برای بازدید از پتروپلیس یک روز زمان کافیست تا به دیدن تمام زیبایی‌های این منطقه بپردازید.

۱۶.جزیره پاکوئتا

«جزیره پاکوئتا» یا «پاکتا» (Paquetá)، با مساحتی بیش از یک کیلومتر مربع، در خلیج گوآنابارا (Guanabara Bay) واقع شده است که تا میدان «پانزدهم نوامبر» (Praça 15 de Novembro) با قایق حدود یک ساعت فاصله دارد. در اوایل دهه ۱۸۰۰، زمانی که جان ششم، امپراطور پرتغالی، این جزیره را برای گذران تعطیلات تابستانی خود انتخاب کرد، این مکان به یک تفرجگاه شیک و مد روز تبدیل شد (زمانی که ارتش ناپلئون پرتغال را اشغال کرد، این جزیره مستعمره برزیل به مقر امپراتوری پرتغالی در سال ۱۸۰۸ تبدیل شد). سولار دل ری (Solar del Rey)، قصری که جان ششم اغلب اوقات در آن اقامت داشت، از جمله ساختمان‌های قدیمی و جذابی است که کلیسای «سائو روژ» (São Roque) متعلق به سال ۱۶۹۸ و خانه خوزه بونیفاسو (José Bonifácio)، پدر استقلال برزیل را نیز  شامل می‌شود. هیچ خودرویی اجازه ورود به این قصر را ندارد، در عوض گردشگران می‌توانند با پای پیاده، با اجاره دوچرخه و یا کالسکه‌ای که با اسب کشیده می‌شود در آن به گشت و گذار بپردازند. در این محل می‌توانید پس از پیدا کردن مکان‌ مناسبی که ماهی تازه کباب شده ارائه می‌کند منتظر مانده و در همین حین با دستان خود بر روی شن‌های ساحل نقاشی بکشید.

۱۷. پارک پاسیو پابلیکو و سینلاندیا

پاسیو پابلیکو، پارک خوش‌منظره و زیبایی در امتداد ساحل «آونیدا بیرا مار» (Avenida Beira-Mar) است که طراحی آن در سال ۱۷۷۹ توسط گروهی از هنرمندان انجام شد. این پارک، قدیمی‌ترین پارک عمومی برزیل و یکی از قدیمی‌ترین پارک‌های آمریکا محسوب می‌شود. جای‎‌جای این پارک پر از مجسمه‌های «مستر والنتیم» (Mestre Valentim) و آلاچیق‌هایی با نقاشی‌هایی از «لئوناردو خوآکیم»، دو نفر از طراحان این پارک است. ورودی باروک (Baroque Entrance)، پلکان سنگی، فواره‌ها و مجسمه‌هایی از چهره‌های اساطیری، مهم‌ترین بخش‌های این فضای سبز گسترده محسوب می‌شوند. در قسمت شرقی این پارک و در امتداد خلیج، پارک فلامینگو (Parque do Flamengo) و مارینا دا گلوریا (Marina da Glória) قرار دارد، با باغ‌هایی که توسط بورل مارکس و مومنتو آوس موتوس (Monumento aos Mortos) به‌عنوان یک بنای یادبود از افرادی که در جنگ جهانی دوم از دست رفته‌اند، به سبک مدرن طراحی شده‌اند.

در بخش‌های شمالی پارک فلامینگو، موزه هنرهای مدرن قرار گرفته است. در مجاورت پاسیو پابلیکو، منطقه سینلاندیا (Cinelândia) قرار دارد. این منطقه یکی از مراکز فرهنگی و سیاسی شهر ریو به‌حساب می‌آید و پر از ساختمان‌های دولتی باشکوهی است که قدمت آن به دهه‌های اول قرن بیستم، پس از آن که ریو به پایتخت برزیل تبدیل شد، بازمی‌گردد. آکادمی ادبی برزیل در یکی از ساختمان‌های موجود در آونیدا پرزیدنت ویلسون قرار دارد که مثل عمارت پتی تریانو در محوطه کاخ ورسای (Versailles) مدل‌سازی شده است. این ساختمان توسط دولت فرانسه در سال ۱۹۲۳ برای محافظت از جامعه‌ای که در اواخر قرن نوزدهم توسط گروهی از نویسندگان و شاعران با الهام از فرهنگستان فرانسه تأسیس شده بود، اختصاص داده شد. هدف از تأسیس این جامعه، حفاظت از زبان پرتغالی-برزیلی و ارتقاء ادبیات برزیل است.

۱۸. کلیسای نوسا سینیورا دو کارمو و مونته دو کارمو

کلیسای محلی «نوسا سینیورا دو کارمو» از سال ۱۸۰۸ تا ۱۸۸۹ نیایشگاه کوچک و کلیسای جامعی برای مسیحان محسوب می‌شد تا زمانی که در سال ۱۹۷۶، کلیسای مدرن دیگری جایگزین آن شد. کلیسای دیگری نیز با نام مونته دو کارمو (Monte do Carmo) در آن حوالی وجود دارد که از سال ۱۷۵۵ آغاز به کار کرده است. از ویژگی‌های برجسته این کلیساها می‌توان به نمای باروک، درگاه سنگی و کنده‌کاری‌های سفید و طلایی رنگ آن که کار دست «مستر والنتیم» در کلیسای کوچک نویشیت (Chapel of the Novitiate) است اشاره کرد. کلیسای جامع قبلی که قدمت آن به سال ۱۷۶۱ بازمی‌گردد نیز سرشار از کنده‌کاری‌های هنرمندانه بوده و دارای یک محراب بلند از جنس نقره است. در خیابان مجاور، تنها خیابان بازمانده در شهر، کلیسای کوچک نوسا سینهورا دو کابو دا بوآ اسپرانسه (به معنی بانوی امید نیک ما) (Nossa Senhora do Cabo da Boa Esperança)  قرار دارد.

۱۹. محله سانتا ترزا

سانتا ترزا (Santa Teresa)، منطقه‌ای پرشیب با خیابان‌هایی خلوت و خانه‌هایی با قدمت صدساله است که خاص‌ترین محله در شهر ریو به‌حساب می‌آید. کافه‌ها و رستوران‌های این مکان، محل مورد علاقه هنرمندان و روشن‌فکرانی است که به فضایی غیرمتعارف گرایش دارند. هرچند بیشترین جذابیت این منطقه، گشت‌وگذار در خیابان‌های خوش منظره آن است، اما جاذبه‌های گردشگری دیگری نیز وجود دارد که از آن جمله می‌توان به کلیسا و صومعه سانتا ترزا که قدمت آن به سال ۱۷۲۰ بازمی‌گردد، اشاره کرد. در موزه «چاکارا دو سیو» (Chácara do Céu) کلکسیونی هنری از آثار برجسته مدرن، از جمله آثار پابلو پیکاسو، میرو، ماتیس و نیز مجسمه‌هایی چینی متعلق به قرون هفدهم تا نوزدهم گردآوری شده است. پارک داس روئینز (Parque das Ruínas) که در مجاورت این موزه قرار دارد در حوالی یک عمارت اعیانی قرار گرفته که نیازمند بازسازی بوده و به محلی برای برگزاری مراسم‌های هنری، موسیقی و نمایشی تبدیل شده است.

۲۰. سائو فرانسیسکو دا پنیتنسیا

ساختمان سائو فرانسیسکو دا پنیتنسیا (São Francisco da Penitência) به سه بخش با سه ورودی مجزا تقسیم شده است و نمای ساده و بی آرایه این کلیسا، غنای درونی و تزئینات بی‌نظیر داخل بنا را در خود پنهان کرده است. فضای درونی که ساخت آن در سال ۱۶۵۷ آغاز و در سال ۱۷۷۳ به پایان رسید، نمونه کم‌نظیری از کنده‌کاری‌های چوبی با طلاکاری‌های بدیع به شمار می‌رود. از هنرمندانی که در تزئین فضای درونی این کلیسا مشارکت داشته‌اند، می‌توان به «مانوئل» و «فرانسیسکو خاویر دو بریتو» (Francisco Xavier de Brito) اشاره کرد که از مجسمه‌سازان و منبت‌کاران پرتغالی محسوب می‌شوند. آن‌ها سبک کاری بسیار مشابهی داشته‌اند که بریتو (Brito) نام دارد و در این سبک از اشکال تزئینی که «آلجینیدیو» و دیگر استادان باروک برزیلی را تحت تأثیر قرار داده بود، به کار گرفته می‌شود. سقف این بنا دارای ابتدایی‌ترین نقاشی‌های خطای چشم (ترمپلوی) در برزیل است که در سال ۱۷۳۶ کار آن به اتمام رسید. این نقاشی‌ها اثر «کائتانو دا کاستا کوئیلو» (Caetano da Costa Coelho) بوده است؛ او بعدها نقاشی سقف شبستان را نیز به همان سبک انجام داد.