تونل مانش، کانالی که انگلستان را به اروپا پیوند می دهد!

تونل مانش، تنها راه مواصلاتی ثابت بین بریتانیا و اتحادیه ی اروپا محسوب می شود و خط ریلی عظیمی از شرق بریتانیا تا چین ایجاد می کند

تونل مانش (به فرانسوی: Le tunnel sous la Manche) یا تونل شانل (Chunnel)  یا تونل کانال (Channel) یکی از بلندترین تونل‌های جهان است که در دهه‌ی پایانی قرن بیستم به بهره‌برداری رسید. تونل مانش دو خط رفت و برگشت برای قطار‌های حمل اتومبیل و مسافر دارد. با استفاده از این تونل زمان مسافرت از پاریس به لندن و مسیر عکس آن از طریق زمینی سه ساعت کاهش خواهد یافت.این تونل، به‌نوعی بریتانیا را به اتحادیه‌ی اروپا متصل کرده است. برای این که درباره طولانی‌ترین تونل جهان، تونل مانش، بیشتر بدانید، تا انتهای مطلب ما از مجله ایوار ما را همراهی کنید.

فهرست مطالب

• مشخصات تونل مانش
• تاریخچه ساخت تونل مانش
• شروع همکاری فرانسه و بریتانیا درباره پروژه تونل مانش
• برنامه ریزی نهایی تونل مانش
• هزینه های ساخت تونل مانش
• فرایند مهندسی و ساخت تونل مانش
• مسیریابی تونل مانش
• سیستم ریلی تونل مانش
• انواع قطار مسافربری و خدماتی در تونل مانش
• آمارها و نکته های عملیاتی تونل مانش
• تونل مانش چند کیلومتر است؟
• مهم ترین مزایای تونل مانش چیست؟
• اهمیت تونل مانش در جاذبه های گردشگری بریتانیا

مشخصات تونل مانش

تونل مانش با طول ۵۰/۴۵ کیلومتر، دو خط ریلی دارد که فوکستون در بریتانیا را به کوکل در فرانسه متصل و از زیر کانال مانش (یا کانال انگلیس) عبور می‌کند. این تونل در پایین‌ترین عمق ۷۵ متر زیر بستر دریا قرار دارد و ۱۱۵ متر با سطح دریا فاصله پیدا می‌کند. طول تونل در زیر آب به ۳۷/۹ کیلومتر می‌رسد که بلندترین طول تونل زیر آبی در جهان محسوب می‌شود.

ایده‌ها و برنامه‌هایی برای ساخت تونل بین بریتانیا و اروپا از سال ۱۸۰۲ شکل گرفت. در آن زمان، سیاست دولت بریتانیا و فشارهای رسانه‌ای درباره‌ی تهدید امنیت ملی در بریتانیا، از ساخت تونل مانع شد. در سال‌های پایانی قرن نوزدهم، انگلستان تلاش‌های ناموفقی برای ساخت تونل کرد که مشکلات مهندسی از تکمیل آن مانع شد. تلاش نهایی از سال ۱۹۸۸ در دو سمت بریتانیا و فرانسه شروع شد و تونل امروزی از سال ۱۹۹۴ کار خود را شروع کرد.

تاریخچه‌ ساخت تونل مانش

اولین ایده برای ساخت تونلی برای اتصال بریتانیا و فرانسه در سال ۱۸۰۲ مطرح شد. آلبرت متیو فاویه(Albert Matthew Favie)، مهندس معدن فرانسوی، پیشنهاد داد تونل زیر کانال انگلیس حفر شود. طرح اولیه‌ی او شامل چراغ‌های نفتی برای روشن‌کردن مسیر تونل و جابه‌جایی به‌کمک کالسکه‌های اسبی و ساختن جزیره‌ی مصنوعی در میانه‌ی مسیر برای تعویض اسب‌ها بود. فاویه در طرح خود تونلی دوطبقه را پیشنهاد داده بود که از بالای آن برای حمل‌ونقل و از طبقه‌ی پایین برای جابه‌جایی آب‌های سطحی استفاده می‌شد. به‌هرحال، طرح او در آن زمان اجرایی و مقرون‌به‌صرفه نبود و تأثیر سیاست و رسانه را هم در اجرا‌نشدنش نباید دست‌کم گرفت.

ایمه تومه دو گمو (Ime Tome Do Gomo)، پیشنهاد دوم برای حفر تونل در زیر کانال انگلیس را مطرح کرد. در سال ۱۸۳۹، وی مطالعات دقیق زمین‌شناسی و هیدروگرافی را درباره‌ی منطقه‌ی کانال انجام و تا سال ۱۸۵۶، طرح خود را توسعه داد. در آن زمان، او طرح خود را به ناپلئون سوم ارائه کرد و پیشنهاد تونل ریلی بین گرینه در فرانسه تا ایست‌واتر پوینت در بریتانیا مطرح کرد. او هزینه‌‌ای حدود هفت‌میلیون پوند را برای پروژه‌ی مدنظر خود پیش‌بینی کرده بود. تا دهه‌ی ۱۸۷۰، بازهم پیشنهادهای مشابهی مطرح شد که به‌دلایل متعدد علمی و سیاسی به موفقیت نرسیدند. درنهایت در آن دهه، پروتکلی بین بریتانیا و فرانسه امضا و لزوم راه‌اندازی تونل بین دو کشور تصویب شد.

اولین طرح برای تونل مانش

سر ادوارد واتکین (Sir Edward Watkin)، از کارآفرینان بریتانیایی صنعت ریلی، به‌همراه الکساندر لاوالی(Alexander Lavallee)، یکی از پیمان‌کاران پروژه‌ی کانال سوئز، در سال ۱۸۸۱ در شرکت راه‌آهن زیرآبی فرانسوی‌بریتانیایی عضویت داشتند و مطالعات جدی تجربی را در هر دو سمت تونل نهایی انجام دادند. مطالعات آن‌ها به حفر اولین ورودی‌ها در سمت فرانسه و بریتانیا انجامید. در سمت بریتانیایی، تونل اولیه‌ای به قطر ۲/۱۳ متر و طول ۱،۸۹۳ متر از صخره‌ی شکسپیر و در سمت فرانسه نیز تونلی با قطر مشابه و به طول ۱،۶۶۹ متر از سانگات حفر شد. این پروژه هم به‌‌دلیل فشارهای سیاسی و رسانه‌ای خصوصا از سمت بریتانیا به موفقیت نرسید. 

تا میانه‌های قرن بیستم، بازهم پیشنهادها و طرح‌هایی برای اتصال فرانسه و بریتانیا ازطریق تونل زیر آبی مطرح شد. همیشه مشکلات نظامی و ترس از تهدیدهای امنیت ملی از پیش‌رفتن پروژه مانع می‌شد. در سال ۱۹۵۵ و پس از آنکه نیروهای نظامی هوایی به قدرت و گستردگی بسیار زیاد رسیدند، تهدید امنیتی از کانال زیر آبی دیگر آن‌چنان مهم نبود. تا دهه‌ی ۱۹۷۰، بازهم تلاش‌ها از هر دو سمت به موفقیت نرسیدند و هربار یکی از کشورها در میانه‌ی انجام پروژه از ادامه‌ی مسیر منصرف می‌شد. حتی دو دستگاه حفر در فرانسه و بریتانیا به‌دلیل همین مشکلات از میانه‌ی راه به بیرون کشیده و به کشورهای دیگر فروخته شدند.

شروع همکاری فرانسه و بریتانیا درباره پروژه تونل مانش

درنهایت طرحی که در سال ۱۹۷۹ مطرح شد، موافقت سیاست‌مداران بریتانیایی و فرانسوی را به‌همراه داشت. محافظه‌کاران در بریتانیا به قدرت رسیده بودند و از طرح توسعه‌ای حمایت می‌کردند. در آن زمان، طرح تونل یک تونل تک ریلی و یک تونل برای سرویس‌های دوره‌ای را شامل می‌شد و هیچ برنامه‌ای برای راه‌اندازی مسیر شاتل‌ها نبود.  مارگارت تاچر(Margaret Thatcher)، نخست‌وزیر وقت بریتانیا، با وجود مخالفت با سرمایه‌گذاری دولتی، مانعی برای اجرای پروژه به‌صورت سرمایه‌گذاری خصوصی نمی‌دید. او در سال ۱۹۸۱ با فرانسوا میتران، رئیس‌جمهور فرانسه، دیدار کرد و دو طرف بر سر راه‌اندازی گروهی مشترک برای مطالعه روی پروژه‌ای خصوصی به‌توافق رسیدند. در سال ۱۹۸۲، گروه مطالعاتی مشترک به این نتیجه رسیدند که دو تونل برای عبورومرور قطار و یک تونل برای جابه‌جایی وسایل نقلیه نیاز خواهد بود. در سال ۱۹۸۵، از پیمان‌کاران دعوت شد تا طرح خود برای ساخت تونل را ارائه کنند.

برنامه ریزی نهایی تونل مانش

گروه سی تی جی (CTG/F-M)، که برای اجرای پروژه‌ی تونل مانش انتخاب شده بود، شامل دو بخش بریتانیایی و فرانسوی بود. بخش بریتانیایی دو بانک و پنج شرکت ساخت‌وساز را دربر می‌گرفت و در بخش فرانسوی سه بانک و پنج شرکت ساخت‌وساز حضور داشتند. بانک‌ها مسئولیت جذب سرمایه و تضمین مالی وام‌ها را برعهده گرفتند و برنامه‌های طراحی و مدیریت فرایند نیز در شرکت‌های ساخت‌وساز انجام می‌شد.

گروه بریتانیایی نیز با تشکیل شرکت جدیدی کار حفر را از صخره‌ی شکسپیر شروع می‌کردند. ترکیب دو شرکت نیز برای قراردادهای بین‌المللی باهم تعامل داشتند. فرانسه بیش از بریتانیا سابقه‌ی پروژه‌های زیرساختی داشت؛ به‌همین‌دلیل، استقبال چشمگیری از پروژه‌ی تونل مانش شد و سازمان‌های قانون‌گذار به‌سرعت آن را تأیید کردند. در بریتانیا نیز، پس از کمی بررسی ادامه‌دار در مجلس‌های متعدد قانون‌گذار طرح نهایی تأیید شد.

هزینه های ساخت تونل مانش

پروژه‌ی تونل مانش در قرارداد بوت(BOOT)، تأیید شد. در این پروژه‌ها، شرکت خصوصی مسئولیت طراحی و سرمایه‌گذاری و اجرای پروژه را برعهده می‌گیرد و در ازای سرمایه‌گذاری، تا مدتی از آن بهره‌برداری می‌کند. سپس، پروژه‌ در حالت بهره‌برداری پس از مدت مشخص به سازمان دیگری تحویل داده می‌شود که عموما دولتی است.

تونل مانش با قراردادی ۵۵ ساله، مجوز بهره‌برداری از ایت تونل را از دولت‌های بریتانیا و فرانسه دریافت کرد تا سرمایه‌های جذب‌شده و بدهی‌ها را پرداخت کند. همچنین، قراردادی هم با شرکت‌های ریلی بریتانیا و فرانسه امضا شد تا درآمد قطارها که نیمی از ظرفیت تونل را اشغال می‌کردند، بین آن‌ها تقسیم شود. 

جذب سرمایه‌ برای پروژه‌ای بین‌المللی در چنین ابعادی مشکلات بسیار زیادی به‌همراه داشت. حدود ۵۰ بانک به پروژه وام تزریق کردند و سرمایه‌های عمومی نیز به‌مرور برای شروع حفر تونل مانش جذب شد. به‌هرحال، هزینه‌های اولیه به‌میزان ۴/۶۵ میلیارد دلار در سال ۱۹۸۵ تأمین شد. در اوج فرایند پروژه، بیش از ۱۵ هزار نفر در ساخت تونل مانش استخدام شده بودند که هزینه‌ی حقوق آن‌ها به سه‌میلیون پوند می‌رسید.

فرایند مهندسی و ساخت تونل مانش

بیست سال پیش از نهایی‌شدن برنامه‌های حفر تونل مانش، مطالعه‌های مهندسی تأیید کرده بودند که امکان حفر تونل در لایه‌ی گج مارن (Chalk Marl) زیر بستر دریا امکان دارد. این لایه‌ی زمین‌شناسی یکی از لایه‌های برتر برای حفر تونل به‌شمار می‌روند و به‌دلیل نفوذناپذیری و سهولت در حفر و سختی درخورتوجه خصوصیات لازم را برای عبور دستگاه‌های حفر تونل دارند. در سمت بریتانیایی کانال انگلیس، لایه‌ی مارن به‌خوبی وجود داشت؛ اما در پنج کیلومتر از طول تونل در سمت فرانسه، لایه‌های زمین‌شناسی با تنوع سختی متفاوت و دشواری‌های حفاری کار را برای مهندسان دشوار می‌کردند. به‌هرحال، پنج ماشین حفاری که در سمت فرانسه مشغول بودند، زمین سخت را برای عبور تونل‌ها حفر کردند.

فرایند حفر تونل مانش، فرایندی کم‌سابقه در صنعت حفاری بود. تا آن زمان، تنها تونل سیکان در ژاپن با ساختاری مشابه حفر شده بود که در سال ۱۹۸۸ هم به‌بهره‌برداری رسید. فراموش نکنید تونل مانش قرار بود بلندترین مسیر زیر آب را برای ارتباط دو سمت ایجاد کند و مشکلات بسیار بیشتری داشت و طرح سه تونل موازی نیز فرایند حفاری را دشوارتر می‌کرد. نگرانی اصلی مهندسان فشار هیدرواستاتیکی آبی بود که در بالای بستر حفر تونل وجود داشت و همیشه بحران نفوذ آب و ازبین‌بردن تونل، آن‌ها را تهدید می‌کرد.

مسیریابی تونل مانش

مسیریابی و تنظیم تونل‌هایی که از دو سمت فرانسه و بریتانیا حفر می‌شدند، مشکل مهم مهندسان در ساخت تونل مانش بود. در طراحی اصلی، تونل سرویس اهمیت کمتری ازلحاظ مسیریابی داشت و در چنین رویکردهایی، تونل سرویس ابتدا حفر می‌شود تا حکم هدایت مسیر را نیز برای دو تونل دیگر ایفا کند. در مسیر حفر تونل، اطلاعات مسیریابی تونل‌های اصلی به‌صورت پویا به‌روز می‌شود و تغییر می‌کند. درواقع در مسیریابی‌های این‌چنینی، از مسیر مستقیم و از‌پیش‌تعیین‌شده خبری نیست. مسیریابی تونل مانش درواقع ماه‌ها پیش از شروع حفر تونل‌ها انجام شده بود. پس از آنکه مهندسان به عبور از مسیر مارن برای حفر تونل به نتیجه رسیدند، برنامه‌های مسیریابی در روشی شبیه به مسیریابی جاده‌ها، اما با تجهیزات متفاوت شروع شد. برای اینکه تفاوت مسیریابی یک تونل در زیر دریا را با جاده‌ای روی زمین درک کنید، باید بدانید اشتباه در مسیریابی جاده، تنها به چپ و راست رفتن مسیر می‌انجامد.

به‌علاوه، همه‌چیز در مسیریابی جاده‌ای از هوا و با دوربین‌های نقشه‌برداری دیدنی است. در زیر زمین و از آن مهم‌تر زیر حجم عظیمی از آب، وضعیت بسیار متفاوت می‌شود. اشتباه در مسیریابی نه‌تنها در جهت‌های چپ و راست، بلکه در جهت‌های بالا و پایین تونل نیز امکان دارد.

استفاده از لیزر در مسیریابی

استفاده از لیزر در مسیریابی رویکردی مرسوم است. در این روش، لیزر در جلو ماشین جاده‌سازی نصب می‌شود و با جهت‌دهی آن به‌سمت مقصد مشخص، مسیر حرکت ماشین‌ها با دقت ترسیم می‌شود. در حفر تونل، از مسیر روبه‌رو خبری نیست و ماشین‌ها باید با مسیر پشت‌سری که طی کرده‌اند، هماهنگ شوند؛ درنتیجه ماشنی‌های TBM حفر تونل مانش مجهز به لیزرهای رو به پشت بودند که مسیر طی‌شده را با تجهیزات نصب‌شده در تونل تراز می‌کرد و درنهایت، خط لیزر با نقشه‌ای هماهنگ می‌شد که قبلا به‌کمک حفاری از بالا ترسیم شده بود.

سیستم ریلی تونل مانش

سیستم ریلی که در تونل مانش وظیفه‌ی جابه‌جایی مسافر و بار و وسایل نقلیه را برعهده دارد، بخش‌ها و زیرمجموعه‌های مهمی را شامل می‌شود که ترکیب آن‌ها حمل‌ونقل ایمن و سریع را در بلندترین تونل زیر آبی جهان ممکن می‌کند. سیستم ارتباطی در حمل‌ونقل ریلی تونل مانش اهمیت زیادی دارد که از سه سیستم تشکیل می‌شود:

• سیستم رادیویی CR برای ارتباط بین ماشین‌های خدماتی و کارکنان
• سیستم رادیویی TTR برای ارتباط امن و تبادل داده بین قطارها و مرکز کنترل ریلی
• سیستم SIR برای داخل شاتل‌های حمل وسایل نقلیه که ارتباط بین خدمه‌ی هدایت قطار و مسافران وسیله‌ی نقلیه را ازطریق رادیو داخلی وسایل ممکن می‌کرد. ظاهرا این سیستم به‌دلیل مشکلات اجرایی پس از مدتی تعطیل شده است.

تأمین برق لوکوموتیوهای قطار با استفاده از خط سیم بالاسری انجام می‌شود که برق ۲۵ کیلووات ۵۰ هرتز دارد. منبع تغذیه‌ی برق برای عملیات داخل تونل مانش به‌صورت مشترک از بریتانیا و فرانسه تأمین می‌شود. دو ایستگاه زیرمجموعه با تغذیه‌ی ۴۰۰ کیلوواتی در هر ترمینال در دو سمت تونل وجود دارد؛ البته در زمان‌های اضطراری، نورپردازی تونل که حدود ۲۰ هزار لامپ را شامل می‌شود، یکی از منابع انگلستان یا فرانسه تأمین خواهد کرد. درضمن، شبکه‌ی مخابراتی 4G در کل طول تونل مانش پوشش ارائه می‌کند.

انواع قطار مسافربری و خدماتی در تونل مانش

سیستم حمل‌ونقل مبتنی‌بر راه‌آهن که در تونل مانش فعالیت می‌کند، به انواع قطارهای باری و مسافری و خدماتی نیاز دارد که هرکدام مشخصات منحصربه‌فرد خود را دارند. چند مجموعه قطار مسافربری‌باری به‌نام یوروتونل شاتل، لوکوموتیوهای باری، قطارهای مسافربری بین‌المللی و لوکوموتیوهای تعمیرات و سرویس در تونل مانش فعال هستند. یوروتونل شاتل یکی از سرویس‌های شاتل مخصوص برای خدمت‌رسانی بین ترمینال‌های چارلز دیکنز و ویکتور هوگو است که وسایل نقلیه‌ی جاده‌ای مانند اتومبیل و موتورسیکلت و دوچرخه را هم جابه‌جا می‌کند. همچنین در برخی از واگن‌ها، مسافر سوار می‌شود و امکان ورود برخی حیوانات خانگی هم به واگن‌ها وجود دارد. واگن‌هایی که در قطارهای شاتل استفاده می‌شوند، ابعادی بزرگ‌تر از واگن‌های استاندارد در بریتانیا و فرانسه دارند؛ درنتیجه، امکان ادامه‌ی مسیر در راه‌آهن رسمی کشورهای مذکور را ندارند. لوکوموتیوهایی که کشیدن قطارهای شاتل را برعهده دارند، به ‌نام‌های Class 9000 و Class 92 شناخته می‌شوند که در دسته‌ی لوکوموتیوهای ۶ محور پرقدرت قرار می‌گیرند.

آمار ها و نکته های عملیاتی تونل مانش

تونل مانش پس از گذشت نزدیک به یک ربع قرن فعالیت، نقش مهمی در حمل‌ونقل قاره‌ی اروپا داشته است؛ تونلی که یادآوری هشت‌هزار سال پیش و اتصال بریتانیا به اروپا است و امروز نقشی حیاتی در حمل‌ونقل مسافر و تجارت بین‌المللی در این منطقه ایفا می‌کند. اگرچه رخداد برگزیت با خارج‌شدن بریتانیا از اتحادیه‌ی اروپا همراه شد، هنوز کانال مانش به‌عنوان راه ارتباطی مهمی بین یکی از کشورهای مهم جهان با همسایه‌های استراتژیک شناخته می‌شود. آمارهای عملیاتی مانش نشان می‌دهد شرکت مالک، GetLink، دستاوردهای مهمی در بهره‌برداری بهینه از این دستاورد بزرگ سازه‌ای دارد. درادامه، برخی از آمارها و نکته‌های جالب‌ از وضعیت کنونی تونل مانش را شرح می‌دهیم.

• تونل مانش بلندترین طول مسیر زیر دریا را دارد؛ اما به‌عنوان سیزدهمین تونل بلند جهان شناخته می‌شود. در میان تونل‌های مخصوص جابه‌جایی مسافر هم مانش در رتبه‌ی چهارم قرار می‌گیرد.
• ماشین‌های حفاری که در جریان ساخت تونل مانش استفاده شدند، درمجموع ۱۲ هزار تن وزن داشتند. هریک از آن‌ها طولی بلندتر از دو زمین فوتبال داشت. یکی از ماشین‌های حفاری در سمت بریتانیا اکنون در زیر کانال دفن شده است و دیگری در سال ۲۰۰۴ در eBay با قیمت ۳۹،۹۹۹ دلار فروخته شد.
• روزانه به‌صورت میانگین ۶۰ هزار نفر ازطریق تونل مانش جابه‌جا می‌شوند. ۴،۶۰۰ کامیون و ۷،۳۰۰ خودرو در ۱۴۰ واگن هم به این آمار اضافه کنید.
• سه آتش‌سوزی عظیم در سال‌های ۱۹۹۶ و ۲۰۰۶ و ۲۰۱۲ در تونل مانش رخ داد که به تعطیلی تونل منجر شد. بزرگ‌ترین حادثه در سال ۱۹۹۶ رخ داد که ۵۰۰ متر از تونل را از بین برد و ۶ ماه روی عملیات بهره‌برداری تأثیر گذاشت.
• مهم‌ترین حادثه‌ی رخ‌داده برای قطارهای تونل مانش در سال ۲۰۰۹ رخ داد که پنج قطار یورواستار در داخل تونل متوقف شدند. بیش از دوهزار مسافر به‌مدت ۱۶ ساعت بدون برق و برخی از آن‌ها بدون آب و غذا در تونل گرفتار شدند.
• مشعل المپیک سال ۲۰۱۲ برای رسیدن به شهر مقصدش لندن، از داخل تونل مانش عبور کرد.
• سیستم دیواره‌های تونل به‌گونه‌ای طراحی و ساخته شده است که حداقل تا ۱۲۰ سال عمر بهره‌برداری دارد.
• زمان عبور از داخل تونل مانش حدودا ۳۵ دقیقه است.
• حدود ۲۶ درصد از تبادل محموله بین بریتانیا و اروپا ازطریق کانال مانش انجام می‌شود که ارزش سالانه‌ی آن به ۱۲۰ میلیارد دلار می‌رسد.

تونل مانش چند کیلومتر است؟

تونل مانش، که به نام رسمی تونل کانال نیز شناخته می‌شود، اتصال زیر دریایی بین انگلستان و فرانسه است. این تونل که در زیر دریای مانش قرار دارد، دارای طول تقریبی ۵۰٫۵ کیلومتر است. طول دقیق تونل مانش زیر دریا از این مسیر، به‌طور دقیق ۵۰٫۴۸۵ کیلومتر می‌باشد. این تونل از دو مسیر همگام، یک مسیر برای حرکت قطارهای مسافربری و یک مسیر دیگر برای حرکت قطارهای باری تشکیل شده است. هر کدام از این دو مسیر، دارای طولی نزدیک به ۵۰ کیلومتر است. علاوه بر این، از طریق تونل مانش فرانسه ارتباط مستقیمی بین شهرهای لندن و پاریس برقرار می‌شود. قطارهای مسافربری مدرنیته همچون مترو پاریس و مترو لندن از این تونل برای انتقال مسافران استفاده می‌کنند، ایجاد کنند.

مهم ترین مزایای تونل مانش چیست؟

بدون شک، افتتاح و استفاده از تونل مانش قطار، دارای مزایای بسیاری است که در ادامه به این سوال مهم‌ترین مزایای تونل مانش چیست، پاسخ داده‌ایم:

• ارتباط و اتصال مستقیم: تونل مانش با ایجاد ارتباط مستقیم و سریع بین دو کشور انگلستان و فرانسه، به تسهیل تبادلات تجاری، فرهنگی و گردشگری بین این دو کشور کمک می‌کند.
• افزایش تجارت و گردشگری: با فراهم کردن مسیری آسان و سریع برای حرکت مسافران و بارهای تجاری بین دو سوی دریای مانش، تونل مانش به رشد تجارت و صنعت گردشگری در منطقه کمک می‌کند.
• کاهش زمان مسافرت: عبور از طریق تونل مانش باعث کاهش زمان مسافرت بین انگلستان و فرانسه می‌شود و به مسافران امکان می‌دهد به سرعت به مقصد خود برسند.
• محیط زیست و حفاظت از طبیعت: با کاهش حجم ترافیک جاده‌ای و هوایی بین دو سوی دریای مانش، تونل مانش به حفظ محیط زیست و کاهش آلودگی هوا کمک می‌کند.

در کل، تونل مانش نه‌تنها به بهبود اتصالات و ارتباطات بین انگلستان و فرانسه کمک می‌کند، بلکه به رشد اقتصادی و توسعه فرهنگی و گردشگری در منطقه نیز می‌انجامد. همچنین، اگر به بازدید از این تونل علاقه‌مند هستید تور فرانسه فرصت فوق‌العاده‌ای برای کاوش فرهنگ، طبیعت و زیبایی‌های فرانسه و به خصوصو این تونل است. آنچه که این تور را به یک تجربه بی‌نظیر می‌کند، علاوه بر بازدید از جاذبه‌های تاریخی و فرهنگی، مسیر سفری آسان و مطمئن برای کاوش این سرزمین فوق‌العاده است.

اهمیت تونل مانش در جاذبه های گردشگری بریتانیا

تونل مانش، علاوه بر اهمیتش به‌عنوان یک اتصال زیردریایی بین انگلستان و فرانسه، نقش بسیار مهمی در جذب گردشگران به بریتانیا دارد. این تونل با فراهم کردن یک مسیر سریع، راحت و مطمئن برای عبور از دریای مانش، گردشگران را به تجربه جاذبه‌های گردشگری بریتانیا وصل می‌کند. اهمیت تونل مانش در جاذبه‌های گردشگری بریتانیا به وضوح قابل مشاهده است. با ایجاد این اتصال زیردریایی، گردشگران می‌توانند به سرعت و راحتی به شهرهای معروفی مانند لندن، ادینبورگ، استرتفورد و ساحل‌های زیبای بریتانیا دسترسی داشته باشند. همچنین، این تونل این امکان را به گردشگران می‌دهد که به طور مستقیم از جاذبه‌های فرانسه مانند پاریس، لیون و نیس نیز لذت ببرند.

به‌طور خاص، با اتصال به تونل مانش، گردشگران می‌توانند به سرعت به شهر لندن، بازارهای معروفش، موزه‌ها، تئاترها و دیگر جاذبه‌های تاریخی و فرهنگی دسترسی پیدا کنند. همچنین، شهرهای ساحلی زیبای بریتانیا، با شناخته شدن به‌عنوان مقصدهای تفریحی محبوب، از جمله مقصدهایی هستند که با استفاده از تونل مانش به آنها دسترسی آسانتری فراهم می‌شود. در نهایت، با توجه به تسهیلاتی که تونل مانش برای گردشگران ارائه می‌دهد، تور انگلیس به یک تجربه هیجان‌انگیز تبدیل شده‌اند.