داستان برگر کینگ از آغاز تا امروز

برگر کینگ یکی از برندهای مطرح رستوران‌ های زنجیره‌ ای غذاهای فست‌فودی است و حدود ۱۸,۰۰۰ شعبه در سراسر دنیا دارد. برگر کینگ به خاطر ساندویچ‌های غول‌آسای خود مشهور است.

برگر کینگ یا مک دونالد!؟

تاریخچه‌ی برند برگر کینگ (Burger King) از آن داستان‌هایی است که به منبع الهام بسیاری از کسب‌وکارهای فست‌فودی تبدیل شد. برگر کینگ امروزه یکی از پرفروش‌ترین برندهای دنیا محسوب می‌شود و با وجود شعبه‌های متعددی که در سرتاسر دنیا دارد، با مک دونالد به رقابت می‌پردازد.

برگر کینگ را دیوید اِجِرتون (David Edgerton) و جیمز مک‌لامور (James McLamore) در سال ۱۹۵۴ راه انداختند و زمانی تأسیس شد که آن‌ها متوجه نیاز گسترش شعبه‌هایی شدند که توسط کیت کرامر (Keith Kramer) و عموی همسر وی، متیو بورنز (Matthew Burns)، در جکویلسونِ فلوریدا پایه‌گذاری شده بود.

 آن‌ها اولین گروهی بودند که با ارائه‌ی ایده‌ی اتاق غذاخوری در شعبه‌های خود، مشتریان بیشتری را به‌سوی کسب‌وکارشان سرازیر کردند.

این مقاله به بررسی موضوعات پیش رو پیرامون تاریخچه‌ی برند برگر کینگ می‌پردازد:

• پایه‌گذاری برگر کینگ
• تولد برگر کینگ
• تغییر نام برند به برگر کینگ
• وُوپر و جنگ برگرها
• زوال برگر کینگ
• اوج‌گیری برگر کینگ
• برگر کینگ در یک نگاه

پایه گذاری برگر کینگ

در آمریکای دهه‌ی ۵۰، خانواده‌ها هر روز پرمشغله‌تر می‌شدند و شمار خودروهایی که در خیابان‌ها تردد می‌کردند، بیشتر و بیشتر می‌شد. به‌علاوه، مردم بیشتری پول اضافه برای خرج کردن داشتند. درنتیجه، رستوران‌های فست‌فودی به‌سرعت به محبوبیت رسیدند و بسیاری از نام‌های مشهور امروزی، تاریخ خود را در این دهه‌ی پرهیاهو ساختند.

اولین شعبه اینستا برگر کینگ

برگر کینگ نیز به‌مانند برندهای مشهوری چون مک‌دونالد، کی اف سی، پیتزا هات و دیگر نام‌های آشنا برای واگذاری حق امتیاز محصولات خود، در دهه‌ی ۱۹۵۰ تأسیس شد.

این برند که در ابتدای حیات اینستا برگر کینگ (Insta-Burger King) نام داشت، زاییده‌ی تفکرات دو کارآفرین آمریکایی، کیت جی کرامر و متیو بورنز بود. آن‌ها که تحت تأثیر فروشگاه اصلی برادران مک‌دونالد در سن برناردینوی کالیفرنیا قرار گرفته بودند، شروع به تحقیق پیرامون تأسیس رستورانی با چنین ایده‌ای رفتند.

کرامر و بورنز پس از خرید دو دستگاه سرخ‌کن فوری به نام اینستا ماشین (Insta-Machine) کار خود را در جکویلسون فلوریدا آغاز کردند. کرامر و بورنز به‌سرعت در این منطقه به شهرت رسیدند.

مدل کسب‌وکار آن‌ها به‌سرعت به موفقیت رسید و اینستا برگر کینگ خیلی زود شروع به واگذاری حق امتیاز به رستوران‌های دیگر کرد. جیمز مک‌لامور و دیوید اجرتون از سرمایه‌گذاران اولیه اینستا برگر کینگ بودند و خودشان نیز در سال ۱۹۵۴ یک حق امتیاز برای شعبه‌ی میامی خریداری کردند.

مک ‌لامور قبلاً از شعبه‌ی برادران مک‌دونالد در سن برناردینو دیدن کرده بود و از پتانسیل بالای رستوران‌های فست‌فودی در آمریکای پس از جنگ جهانی دوم خبر داشت.

برگر کینگ متولد می شود

اگرچه اینستا برگر کینگ نسبتاً موفق بود، اما کسب‌وکار کرامر و بورنز در سال ۱۹۵۹ با مشکلاتی روبرو شد. در عوض، جیمز مک‌لامور و دیوید اجرتون به موفقیت‌های بزرگی دست یافته بودند و حتی پس از چند سال و با سعی و خطا در روش‌های پخت، محصولاتی جدید ارائه کردند.

اولین رستوران برگر کینگ در میامی

وقتی‌که کرامر و بورنز در اواخر دهه‌ی ۱۹۵۰ با مشکلات مالی روبرو شدند، مک‌لامور و اجرتون پا به میدان گذاشتند و سهام اینستا برگر کینگ را خریدند.

تنها چند سال زمان لازم بود تا آن‌ها این کسب‌وکار را متحول کنند. در این زمان محصولاتی چون همبرگرهای عظیم ووپِر (Whopper)، موجی تازه در سراسر آمریکا به راه انداخته بودند.

چرا نام برند به برگر کینگ تغییر کرد؟

مکلامور و اجرتون ترجیح دادند تا واژه‌ی اینستا را از اول نام برند حذف کنند. دلیل این کار ساده‌سازی نام برند و همچنین نام مستعاری بود که از زمان تأسیس در دهان‌ها می‌چرخید؛ برگر کینگ.

لوگوی برگر کینگ نیز با رنگ‌های درخشان قرمز، آبی و طلایی، به دنبال جذب هرچه بیشتر نسل جوان در آن دوران بود. در برخی لوگوها، اشکال هلالی طلایی‌رنگ نشانی از نان‌های همبرگر بود، درحالی‌که رنگ قرمز به گوشت همبرگر اشاره داشت.

هرچند لوگوی برگر کینگ در طول سال‌های اخیر با تغییراتی همراه شده، اما شکل اصلی خود را حفظ کرده است.

ووپر و جنگ برگرها

ساندویچ‌های غول‌آسای وُوپر که در سال ۱۹۵۷ به منوی برگر کینگ راه یافته بودند، خیلی زود بر بازار خوراکی‌های فست‌فودی مسلط شدند. در آن زمان مک‌دونالد هنوز ساندویچ‌های کوچک خود را عرضه می‌کرد.

همزمان برگر کینگ تا جای ممکن قیمت‌ها را پایین نگه می‌داشت و به دنبال جذب بیشتر مشتری بود. یک برگر معمولی ۱۸ سنت قیمت داشت، درحالی‌که یک برگر ووپر با آن اندازه تنها ۳۷ سنت بود.

تا سال ۱۹۶۱، دیگر کسی نبود که برگر کینگ و ووپر را در سراسر خاک آمریکا نشناسد و شمار مشتریان این برند در حال افزایش بود.

وقتی‌که سال ۱۹۶۷ فرارسید، شرکت پیلزبوری (Pillsbury) برند برگر کینگ را با مبلغ ۱۸ میلیون دلار تصاحب کرد تا آن را تبدیل به دومین برند رستوران‌های زنجیره‌ای، پس از مک‌دونالد، کند.

در آن زمان برگر کینگ در سراسر خاک آمریکا ۲۷۴ شعبه داشت و سومین برند فست‌فودی برتر در کشور بود. ازآنجایی‌که مک‌دونالد سرمایه‌ی زیادی داشت و کاملاً به بازار مسلط بود، گرفتن جایگاه این برند در کوتاه‌مدت امکان‌پذیر نبود.

در دورانی که تمام برندها نظیر کوکاکولا و پپسی در حال نبرد با یکدیگر بودند، در دنیای فست‌فودها نیز جنگی بر سر تصاحب سهم بیشتری از بازار در جریان بود. حالا برگر کینگ و مک‌دونالد به‌سرعت در حال رشد بودند.

برگر کینگ در سال ۱۹۷۸ با به خدمت گرفتن مدیر اصلی اجرایی مک‌دونالد، گام دیگری برای شکست این رقیب قدرتمند برداشت.

اما این پایان ماجرا نبود، بلکه آن‌ها با راه انداختن کلوپ مخصوص برگر کینگ به جنگ با دیگر برندهای فست‌فودی رفتند. جنگ برگرها در دهه‌ی ۱۹۸۰ و زمانی شروع شد که سارا میشل گِلار، بازیگر هالیوودی که در‌ آن زمان نوجوان بود، در تبلیغی مدعی شد که برگر کینگ بهتر و بزرگ‌تر از ساندویچ‌های مک‌دونالد است.

این ادعا خون مقامات مک‌دونالد را به جوش آورد و منجر به پیگیری این موضوع از طریق دادگاه‌های قضایی شد. چنین اقدامی نام برگر کینگ را بیشتر بر سر زبان‌ها انداخت.

اقدام بعدی برگر کینگ برای جذب مشتریان خود، بستن قرارداد با شرکت کوکاکولا به‌جای پپسی بود. ازآنجایی‌که افراد بیشتری کوکاکولا را به پپسی ترجیح می‌دادند، این اقدام منجر به سرازیر شدن سیل مشتریان به‌سوی برگر کینگ شد.

نیمه‌ی اول دهه‌ی ۱۹۹۰ با تمرکز برگر کینگ بر توسعه‌ی طرح‌های بین‌المللی و افتتاح رستوران‌هایی در مجارستان، مکزیک، لهستان، عربستان، عمان، جمهوری دومینیکن، السالوادور، پرو و نیوزیلند همراه بود.

آن‌ها در این دوران اندازه‌ی برگرهای خود را بزرگ‌تر کردند و غذایی با قیمت‌های مقرون‌به‌صرفه در اختیار مشتریان خود قرار دادند.

زوال برگر کینگ

نورمن برینکر (Norman Brinker) که معمار طرح جنگ برگرها بود و در دوران مالکیت برگر کینگ توسط مک‌لامور و اجرتون به این مجموعه اضافه شده بود، برگر کینگ را به‌منظور راه‌اندازی رستوران خود ترک کرد. غیبت شخصیت مهمی چون برینکر، برگر کینگ را به سمت سراشیبی سقوط هدایت کرد.

در سال ۱۹۹۲، مقر اصلی برگر کینگ در شهر میامی بر اثر وزش طوفانی سهمگین نابود شد. این طوفان سرآغازی بر زوال برگر کینگ بود. مدیران برگر کینگ مجدداً مقر اصلی شرکت را در سال ۱۹۹۷ بازسازی کردند و در همان سال به سراغ شراکت با برند گینس برای تأسیس برند دیاجیو (Diageo) رفتند.

این شراکت برگر کینگ را به‌سوی سقوط بیشتر رهنمون کرد، زیرا مقامات برند گینس عمدتاً تمرکز خود را صرف تولید نوشیدنی‌های الکلی در برند دیاجیو کرده بودند و برگر کینگ به حال خود رها شده بود.

تخریب دفتر مرکزی برگر کینگ بر اثر طوفان

اوج گیری دوباره برگر کینگ

برگر کینگ به زوال خود ادامه می‌داد تا اینکه شرکت سرمایه‌گذاری گلدمن ساکس اقدام به خرید این برند با مبلغ ۱.۵ میلیارد دلار کرد و سهام آن در سال ۲۰۰۶ در بازار بورس عرضه شد.

برگر کینگ توانست در این سال مبلغ ۴۲۵ میلیون دلار درآمد کسب کند. از آن زمان به بعد، دوران رشد برگر کینگ آغاز شد و سرانجام شرکت سرمایه‌گذاری تری‌جی کپیتال (3G Capital) در سال ۲۰۱۰ این برند را به مبلغ ۳.۲ میلیارد دلار خریداری کرد.

برگر کینگ در یک نگاه

امروزه ارزش برگر کینگ در بازار بورس چیزی در حدود ۵ میلیارد دلار است و درحالی‌که ارزش برند برگر کینگ به رقم ۷.۱ میلیارد دلار می‌رسد. در حال حاضر حدود ۱۸,۰۰۰ رستوران برگر کینگ در سراسر جهان فعالیت می‌کنند. برگر کینگ امروزه در میان برترین برندهای فست‌فودی دنیا، جایگاه ششم را در اختیار دارد.