داستان تابوت های آویزان فیلیپین چیست؟

تابوت‌های آویزان از صخره‌ها در ساگادای فیلیپین منظره‌ای جالب و شاید کمی ترسناک را پیش چشمان گردشگران می‌آورند. راز این تابوت‌های آویزان چیست؟

مردمان قبیله‌ی ایگوروت (Igorot) در ایالت ماونتین (Mountain) در شمال فیلیپین از زمان‌های گذشته تاکنون، طبق سنت‌های‌ قدیمی‌شان مردگان را در تابوت‌های آویزان دفن می‌کنند. این تابوت‌ها بر روی دیواره‌ی صخره‌ها نصب می‌شوند. قدمت این سنت به بیش از دو هزار سال گذشته و پیش از ورود اسپانیایی‌ها باز می‌گردد. امروزه این سنت قدیمی همچنان پابرجا است، البته نسبت به گذشته کمتر اجرا می‌شود.

درباره‌ی سنت دفن مردگان در تابوت‌های آویزان در ساگادای فیلیپین بیشتر بخوانید.

علت دفن مردگان در تابوت های آویزان

مراسم سنتی دفن مردگان در تابوت‌های آویزان هر چند سال یک‌بار برگزار می‌شود. یک عقیده‌ی رایج در پشت این سنت قرار دارد؛ مردمان قبیله‌ی ایگوروت اعتقاد دارند با دفن مردگان در ارتفاعات بالاتر، آن‌ها به روح اجدادشان نزدیک‌تر خواهند شد.

البته دلایل دیگری هم برای دفن مردگان به این شکل وجود دارد. جالب است بدانید که افراد مسن و پیر از این‌که در زیرِ زمین دفن شوند، می‌ترسیدند. آن‌ها می‌دانستند که آب به سرعت به داخل خاک نفوذ می‌کند و جسدهای‌شان سریع‌تر می‌پوسد. آن‌ها تمایل داشتند در مکانی دفن شوند که جسدهای‌شان در امان باشد.

دو موضوع درباره‌ی دفن شدن وجود دارد که مردم این قبیله را می‌ترساند: اولین مورد ترس از خورده شدن توسط سگ‌ها است. به همین دلیل تابوت‌ها در نقاط مرتفع بر روی صخره‌ها قرار داده می‌شوند تا از دسترس حیوانات دور باشند.

دومین موردی که باعث ترسیدن این مردم از دفن شدن در زیرِ زمین می‌شد به دوران هِد هانتینگ (headhunting) باز می‌گردد. در آن زمان مردمان خشنِ بخش‌های مختلف کالینگا (Kalinga) و استان شرقیِ بونتوک (Bontoc) که دشمنان مردم این منطقه به‌شمار می‌رفتند، سر دشمنان را به عنوان غنیمت و نشانی از پیروزی جمع‌آوری می‌کردند. به همین دلیل مردگان در ارتفاع دفن می‌شدند تا هیچ‌کس به آن‌ها دسترسی نداشته باشد.

مراسم دفن مردگان

تابوت‌ها یا به صخره‌ها بسته می‌شوند یا با میخ به دیواره‌ی صخره محکم می‌شوند. این تابوت‌ها معمولا یک متر طول دارند زیرا اجساد به شکل جنین در تابوت قرار داده می‌شوند. مردم ایگوروت اعتقاد دارند افراد باید به‌همان شکلی که به دنیا می‌آیند از دنیا بروند.

زمانی‌که فردی از دنیا می‌رود، معمولا خوک‌‌ها یا مرغ‌ها را برای مراسم او قربانی می‌کنند. بر اساس سنت‌ها برای افراد مسن‌تر ۳ خوک و دو مرغ قربانی‌ می‌شوند. اگر فردی بضاعت مالی نداشته باشد دو مرغ و یک خوک برایش قربانی می‌کنند. تعداد حیواناتی که برای این مراسم قربانی می‌شوند باید ۳ یا ۵ باشد.

در مراسم تدفین، پس از قربانی کردن حیوانات، جسد را بر روی سانگادیل (Sangadil) یا صندلی مرگ قرار می‌دهند. سپس آن را با چوب خیزران و تاک می‌بندند و رویش را با یک پتو می‌پوشانند. پس از این مرحله جسد را رو به در اصلی خانه می‌نشانند تا خویشاوندان و خانواده به او ادای احترام کنند.

برای جلوگیری از تجزیه‌ی سریع جسد و از بین بردن بوی پوسیدگی آن را دودی می‌کنند. مراسم دعا و شب زنده‌داری برای فرد متوفی به مدت چند روز برگزار می‌شود و پس از آن جسد را از روی صندلی مرگ به تابوت انتقال می‌دهند.

پیش از آن‌که مراسم تدفین انجام شود، جسد را به شکل جنین، به‌گونه‌ای که پاها به سمت چانه خم شده باشد، قرار می‌دهند. سپس جسد را در یک پتو می‌پیچند و با برگ‌های بامبو یا خیزران آن را می‌بندند. در ادامه گروهی از مردان دیواره‌ی صخره را سوراخ می‌کنند تا تکیه‌گاهی برای تابوت باشد.

در مسیر بردن تابوت به سمت صخره، عزاداران تمام تلاش خود را برای حمل تابوت می‌کنند زیرا اعتقاد دارند، آغشته شدن به خون مُرده باعث خوش‌شانسی می‌شود. آن‌ها معتقدند مایعات منتشر شده از جسد باعث موفقیت و انتقال مهارت‌های فرد متوفی به افرادی که آن را در مراسم تدفین لمس می‌کنند، می‌شود.

زمانی‌که جمعیت به محل دفن می‌رسند، مردان جوان از صخره بالا می‌روند و جسد را درون تابوت خالی قرار می‌‌دهند. استخوان‌های جسد برای جا گرفتن در فضای کوچک تابوت شکسته می‌شوند. سپس با چوب تاک مهر و موم می‌شوند.

تابوت‌های جدیدتر در اندازه‌ی ۲ متر ساخته می‌شوند. امروزه تابوت‌ها طویل‌تر هستند زیرا خانواده‌‌ها از شکسته شدن استخوان‌های عزیزان‌شان می‌ترسند. به ندرت افراد از این سنت قدیمی پیروی می‌کنند.

امروزه سالمندانِ ساگادا آخرین نسلی هستند که این مراسم سنتی را به جا می‌آورند. نسل‌های جوان‌تر روش‌های مدرن را برای زندگی برگزیده‌اند و متاثر از کشورهایی با اعتقادات مسیحی هستند. کودکان دوست دارند به یاد پدربزرگ و مادربزرگ‌شان باشند اما ترجیح می‌دهند آن‌ها را در قبرستان‌ها به خاک بسپارند و در روز قدیسان مسیحی (All Saints Day) به آرامگاه‌شان سر بزنند.

امکان بالارفتن از صخره و سر زدن به تابوت‌های آویزان وجود ندارد. به همین دلیل این سنت به تدریج رو به پایان است.