رودها و کانال های سن پترزبورگ را بشناسید

بسیاری از شهرها در کنار رودها یا در نزدیکی دریا بنا شده‌اند اما شهرهای انگشت‌شماری همانند سن‌ پترزبورگ یافت می‌شوند که آب، همچون آجر یا سنگ به بخش جدایی‌ناپذیر بنیان شهر تبدیل شده باشد.

شهر سن پترزبورگ روی باتلاقی در دلتای رود نوا (Neva) ساخته شده و دارای رودهای فرعی، کانال‌های آبی فراوان و بیش از ۸۰۰ پل است. رودها و کانال‌های سن پترزبورگ یکی از جاذبه‌های پراهمیت سن پترزبورگ محسوب می‌شوند. خاکریز گرانیتی سن پترزبورگ در مرکز شهر، ساختمان‌های باشکوه فراوانی را در کنار رودها و کانال‌های تاریخی خود جای داده است که بازدید از آن‌ها را باید یکی از مهم‌ترین بخش‌های سفر به سن پترزبورگ در روسیه دانست.

رود نوا

رود نوا مهم‌ترین آبراهه‌ی سن پترزبورگ به شمار می‌رود و شهر در امتداد سواحل و جزایرِ دلتای وسیع آن گسترش‌ یافته است. این رود تنها با طول ۷۴ کیلومتر، یکی از کوتاه‌ترین رودهای اصلی جهان و ازلحاظ حجم آب، یکی از بزرگ‌ترین رودهای اروپا است. رود نوا، دریاچه‌ی لادوگا (Ladoga)، بزرگ‌ترین دریاچه‌ی اروپا را به دریای بالتیک وصل می‌کند.

در سال ۱۲۴۰ میلادی، جنگجویان نووگرود به فرماندهی شاهزاده الکساندر یاروسلاویچ توانستند نیروهای مهاجم سوئدی‌ را در سواحل نوا در هم بکوبند. شاهزاده الکساندر بعدازاین پیروزی، به الکساندر نوسکی یا الکساندرِ نوا شهرت یافت اما صفحه‌ی اصلی تاریخ این رود بزرگ از سال ۱۷۰۳، هم‌زمان با تاسیس شهر سن‌پترزبورگ در دهانه‌ی آن نگاشته شده است. نخستین معمارانی که کار ساخت‌وساز شهر را بر عهده داشتند، به‌درستی، به اهمیت توسعه‌ی شهری در امتداد این رود پی برده بودند. رود نوا با آغاز ساخت خاکریز در دو طرف آن، به رکن اصلی معماری پایتخت بدل شد.

اولین خاکریز از چوب ساخته شده بود اما با جایگزینی آن با پوشش‌های گرانیتی در دهه‌ی ۱۷۶۰، توانست به یکی از مشخصه‌های نمای شهری سن‌پترزبورگ تبدیل شود. علی‌رغم میل باطنی پتر کبیر که دوست داشت، ساکنین شهر جدیدش از قایق برای جابه‌جایی در آبراهه‌های سن‌پترزبورگ استفاده کنند، برای همگان خیلی زود مشخص شد که بنای پل، امری ضروری است و امروزه بیش از ۲۰ پل بر روی رود و انشعاب‌های آن کشیده شده است. بیشتر آن‌ها پل‌های متحرک هستند که شب‌ها در فصل دریانوردی برای عبور کشتی‌های بزرگ باز گذاشته می‌شوند.

تماشای باز شدن و بالا رفتن پل‌ها از ساحل یا از درون قایق‌های تفریحی، یکی از تجربه‌های دلپذیر در شب‌های ماه ژوئن و جولای به‌حساب می‌آید. برای جابه‌جایی گردشگران در تابستان، حدود ۵۰۰ قایق استفاده می‌شود. بیشتر جاذبه‌های گردشگری سن‌پترزبورگ در کنار آب جای گرفته‌اند و به‌راحتی از درون قایق قابل‌ مشاهده هستند اما جاذبه‌ی اصلی در اینجا، همان رود باشکوه نوا است که حال و هوایی بی‌همتای را پدید می‌آورد. این رود در مرکز شهر قرار دارد و ایستگاه‌های متروی ادمیرالتی اسکایا (Admiralteyskaya)، اسپورتیونایا (Sportivnaya)، میدان لنین یا پلوشچاد لنینا (Ploshchad Lenina)، کرستوفسکی استروف (Krestovsky Ostrov) در نزدیکی آن واقع شده‌اند.

رود مویکا

رود کوچک و پرپیچ‌وخم مویکا (Moyka) که امروزه در دل پترزبورگ جاری است، اولین مرز پترزبورگ را در قرن هجدهم تشکیل می‌داد. بعد از بنای باغ تابستانی، مسیر این رود را برای پیوستن به رود فونتانکا (Fontanka) تغییر دادند. از طرفی، کانال سوان از مویکا به رود نوا حفر شد. آنچه درنهایت پدید آمد، جزیره‌ای مصنوعی در میان فونتانکا، مویکا، کانال سوان و نوا بود که جزیره‌ی باغ تابستانی نام گرفت.

بدون تردید، چشمگیرترین شاهکارهای معماری مویکا، پیرامون میدان سنت ایزاک (St. Isaac) قرار گرفته‌اند. کلیسای سنت ایزاک، یکی از بناهای زیبا محسوب می‌شود که توسط معمار فرانسوی آگوست مونتفرند ساخته شده است. یکی از زیبایی‌های این میدان، عریض‌ترین پل پترزبورگ به نام پل آبی یا بلو بریج (Blue Bridge) است که با پهنای ۹۷ متر، جریان آب را از چشم‌ها پنهان می‌سازد اما مشهورترین ساختمان سواحل مویکا به کاخ یوسوپوف (Yusupov) تعلق دارد. هرچند این بنا، نمونه‌ی زیبایی از سبک نئوکلاسیک به شمار می‌آید اما شکوه درونی آن که از ثروت بی‌حدوحصر خانواده‌ی یوسوپوف حکایت دارد و همچنین قتل گرگوری راسپوتین، مشاور مرموز و معتمد تزار، در دسامبر ۱۹۱۶ توسط شاهزاده یوسوپوف، آوازه‌ی این کاخ را دوچندان کرده است.

علاوه بر این‌ها، پانزده پل بر روی رود مویکا کشیده شده‌اند که هرکدام نمونه‌های بی‌بدیلی از نبوغ دنیای معماری را آشکار می‌سازند. این رود از مرکز شهر می‌گذرد و ایستگاه‌های متروی گوستینی دوور (Gostiny Dvor) یا نوسکی، سنایا پلوسچاد (Sennaya Ploschad)، سادووایا و ادمیرالتیسکایا (Admiralteyskaya) در نزدیکی آن قرار دارند.

رود فونتانکا

رود فونتانکا در مقایسه با رود نوا، تنها از یک خاکریز برخوردار است که در طول مسیر ۷ کیلومتری آن ادامه می‌یابد. این رود تا نیمه‌ی قرن هجدهم، مرز جنوبی سن‌پترزبورگ را تشکیل می‌داد. شمار زیادی از بناهای تاریخی و فرهنگی در اطراف فونتانکا بنا شده‌اند.

در سال ۱۷۳۷ با ساخت لوله‌هایی که برای رساندن آب به فواره‌های باغ تابستانی بر روی آن ساخته شدند، به اسم امروزی فونتانکا به معنای فواره شهرت یافت. اولین ساختمانی که در سواحل فونتانکا بنا شد، کاخ تابستانی پترکبیر بود. همچنین به دستور تزار پاول اول، در بین سال‌های ۱۷۹۷ تا ۱۸۰۰، قلعه‌ی میخایلوسکی (Mikhailovsky) با حفر خندقی در سه طرف آن توسط وینچنزو برانا در ساحل فونتانکا بنا شد.

در قرن نوزدهم، چندین کاخ مجلل ازجمله کاخ شووالوف و شرمتوف در نزدیکی تقاطع رود فونتانکا و خیابان نوسکی پراسپکت قد برافراشتند. شاعر سرشناس روسی آنا اخماتووا در دهه‌ی ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ در آپارتمان‌های کاخ شرمتوف زندگی می‌کرد.

امروزه بال اصلی این کاخ به موزه‌ی موسیقی تبدیل شده است. همچنین موزه‌ی دیگری در آن به زندگی و آثار آخماتووا اختصاص داده شده است که از خیابان لیتنی (Liteyny) در دسترس قرار می‌گیرد. شاید بتوان گفت، نمای باشکوه معماری سواحل فونتانکا بدون وجود پانزده پلی که از روی آن می‌گذرند، ناتمام بود. تقریباً بیشتر این پل‌ها نمونه‌ی برجسته‌ای از هنر معماری و نمود پیشرفت‌های مهندسی قرن هجدهم به شمار می‌روند.

از میان زیباترین پل‌های این رود می‌توان به پل آنیچکوف که با مجسمه‌های مشهور رام کنندگان اسب (Horse Tamers) اثر پیتر وان کلود زینت داده شده است و پل مصری با مجسمه‌های ابوالهول اشاره کرد. از دیگر آثار جالب‌توجه در کناره‌ی این رود، مجسمه‌ی سهره‌ی کوچکی به نام چیژیک - پیژیک (Chizhik-Pyzhik) است که مردم برای خوش‌شانسی سکه‌ای در کنار آن می‌اندازند.

باوجود جاذبه‌های فراوان، فونتانکا یکی از معروف‌ترین رودها برای گردش و تماشا محسوب می‌شود. این رود در مرکز شهر واقع شده است و ایستگاه متروی گوستینی دوور، داستایووسکایا (Dostoyevskaya)، سادووایا (Sadovaya)، پوشکینسکایا و انستیتوی تکنولوژیچسکی (Teknologichesky) در نزدیکی آن قرار دارند.

کانال گریبایدوف

گریبایدوف (Griboedov) کانال باریک و مارپیچی است که از مرکز سن‌پترزبورگ می‌گذرد. این کانال در میان دو رود فونتانکا و مویکا قرار دارد و بیشتر مسیر خود را موازی با این دو حرکت می‌کند. هرچند گریبایدوف کمتر از شش کیلومتر طول دارد اما بیش از ۲۱ پل روی آن ساخته شده‌ است. خاکریز این کانال به طول پنج کیلومتر، دورنمایی وسیع از معماری سن پترزبورگ را نمایان می‌سازد که قرن‌ها و سبک‌های مختلفی را در بر می‌گیرد.

گریبایدوف همچنین به خاطر محل قتل تزار الکساندر دوم شهرت دارد که توسط عده‌ای از انقلابیون آنارشیست ترور شد. از ۱۷۶۱- ۱۷۵۹ فرانچسکو بارتولومئو راسترلی، معمار ایتالیایی، عمارتی برای ژنرال ویلبوا در تقاطع کانال و خیابان نوسکی بنا کرد. در همین عمارت بود که میلیونر مشهور، بارون واسیلی انگلهارد، بهترین مهمانی‌های باله و بالماسکه شهر را در طول دهه‌ی ۱۸۲۰ و ۱۸۳۰ ترتیب می‌داد.

امروزه این بنا، سالن کوچک فیلارمونیای سن پترزبورگ (Philharmonia)، نام گرفته و میزبان برگزاری کنسرت‌های موسیقی چمبر است. ۲۵ سال طول کشید تا این کانال کاملاً لایروبی و سواحل آن مستحکم شوند. در نزدیکی ورودی ساختمان بانک، پل معلقی جهت عبور عابر پیاده‌روی کانال قرار دارد که به پل بانک شهرت یافته است. چهار مجسمه‌ی گریفین بر روی این پل با بال‌های طلایی‌رنگ خود به نماد‌های سن‌پترزبورگ تبدیل شده‌اند.

آب‌های گریبادوف، انعکاس‌گر زیباترین کلیساهای پترزبورگ است. به‌رغم اینکه کلیسای کازان (Kazan) بزرگ‌ترین کلیسای این شهر محسوب می‌شود اما کلیسای منجی ما بر خون ریخته شده (Our Saviour on the Spilled Blood) شهرت زیادی به دست آورده است. این کلیسا از سال ۱۸۸۳ تا ۱۹۰۷، در محل ترور تزار الکساندر دوم ساخته شد و بعدها به رستاخیز مسیح تغییر نام داد. در سمت غربی کانال، کلیسای نیروی دریایی سنت نیکولاس، یکی از قدیمی‌ترین کلیساهای سن‌پترزبورگ خودنمایی می‌کند که به خاطر قرار گرفتن در تقاطع کانال‌های گریبایدوف و کریوکوف چشم‌ها را محو زیبایی خود کرده است. در سال ۱۹۲۳، این کانال به‌افتخار الکساندر گریبایدوف، نمایشنامه‌نویس و دیپلمات روس، از اکاترینسکی به گریبایدوف تغییر نام داد. این کانال در مرکز شهر قرار دارد و ایستگاه‌های متروی نوسکی، گوستینی دوور، سنایا پلوسچاد، اسپاسکایا (Spasskaya) و سادوایا در نزدیکی آن واقع شده‌اند.

کانال کریوکوف

بااینکه کانال تاریخی کریوکوف (Kryukov)، رودهای فونتانکا و مویکا و کانال گریبایدوف را به یکدیگر متصل می‌کند و همچنین خاکریزهای گرانیتی و پل‌های قدیمی زیبای آن، تماشایی‌ترین جاذبه‌های سن‌پترزبورگ نظیر جزیره‌ی نیو هلند، سالن مدرن تئاتر مارینسکی (Mariinsky) و برج ناقوس کلیسای سنت نیکولاس را به نمایش می‌گذارد، اما آن‌چنان‌که باید، شهرت پیدا نکرده است.

درواقع، کانال کریوکوف در بین سال‌های ۱۷۱۷ تا ۱۷۲۰ از رود نوا به رود مویکا حفر شد. این کار زیر نظر سیمیون کریوکوف انجام گرفت که کانال نام او را تا امروز بر خود دارد. در سال ۱۷۸۷-۱۷۸۲ این کانال تا رود فونتانکا ادامه یافت. در ۱۸۴۷ بخشی که به رود نوا منتهی می‌شد به‌وسیله‌ی لوله به میدان کارگر (Square of Labor) راه پیدا کرد که دسترسی به رود نوا را تنها از طریق کانال‌های ادمریالتسکی و نوو- ادمریالتسکی میسر می‌ساخت. یکی از جاذبه‌های اصلی کریوکوف، جزیره‌ی نیو هلند است که در زمان حفر کانال به وجود آمد. انبارهای قدیمی این جزیره و ورودی‌های آبی آن که با طاق‌های آجری قرمزرنگی به سبک نئوکلاسیک تزیین شده‌اند، بسیار قابل‌توجه هستند. در آن‌سوی کانال، پادگان‌های عظیم دریایی کریوکوف به چشم می‌خورند.

یکی از زیباترین ساختمان‌های کانال به سبک نئوکلاسیک، آپارتمان وج (Vege) است. مجسمه‌ها و نقش برجسته‌های زیبایی، نمای خاکستری‌رنگ گرانیتی آن را زینت بخشیده‌اند. به‌محض ورود به ساختمان، با مجسمه‌ای از خدای یونانی پن (Pan) مواجه می‌شوید که با فلوتش روی نیمکتی در حال استراحت است و به گردشگران خیرمقدم می‌گوید. از روی کانال کریوکوف، شش پل می‌گذرند. تمامی این پل‌ها به‌جز پل کاشین (Kashin) سه دهانه هستند و پوشش گرانیتی دارند. گفتنی است که از روی پل استارو نیکلوسکی، بیشترین تعداد پل در سن‌پترزبورگ را می‌شود دید. این کانال در مرکز شهر واقع شده است و تنها ایستگاه متروی گوستینی دوور در نزدیکی آن قرار دارد.

رود اسمولنکا

رود پرپیچ‌وتاب اسمولنکا (Smolenka) دو جزیره‌ی واسیلیوسکی و دسمبریستز را از یکدیگر جدا می‌سازد. این رود درگذشته، بسیار کوتاه بود اما از سال ۱۹۶۰ تا ۱۹۷۰ به‌تدریج تغییر مسیر داد و کانال جدیدی را به وجود آورد. امروزه اسمولنکا مستقیماً به خلیج فنلاند جاری می‌شود. بعدازآنکه مسیر رود تغییر پیدا کرد، خاکریزهای وسیعی به سواحل آن افزوده شد.

با آمدن انقلاب صنعتی در نیمه‌ی دوم قرن نوزدهم، بیشتر سواحل اسمولنکا به دست شرکت‌های خصوصی افتاد. بدین ترتیب تا آغاز جنگ جهانی اول، کارخانه‌های بزرگی در این مکان احداث شده بود. بااین‌وجود اسمولنکا نه‌تنها به خاطر کارخانه‌های خود، بلکه برای گورستان اسمولنسکو (Smolenskoe) شهرت زیادی دارد. این گورستان در دو طرف رودخانه قرار دارد و به چندین قسمت ارتودکس‌ها، ارمنی‌ها و لوتران‌ها تقسیم می‌شود. همچنین کسانی که در محاصره‌ی لنینگراد، جان خود را از دست دادند، در اینجا آرمیده‌اند. قدیمی‌ترین کلیسای این گورستان به سال ۱۷۸۶ باز می‌گردد و وقف تئوتوکوس، مادر عیسی مسیح، شده است.

از ساختمان‌های قابل‌توجه در کرانه‌ی رود می‌توان از کلوپ کارگری کارخانه‌ی کوزیتسکی (Kozitsky) به سبک زیبای نئوکلاسیک استالینیستی، هاستل کارگران کارخانه‌ی ‌ریشل (Reichel) به سبک آرت نوو و همچنین کلیسای ارمنی رستاخیز مقدس که قدمت آن به سال ۱۷۹۷ باز می‌گردد، نام برد. پل اورالسکی، قدیمی‌ترین پل اسمولنکا به شمار می‌رود که ستون‌های گرانیتی آن با قایق‌های طلایی‌رنگی تزیین شده‌اند. ایستگاه متروی پریمورسکایا (Primorskaya) در نزدیکی رود اسمولنکا قرار دارد.

کانال زمستانی 

کانال کوچک زمستانی یا زیمنیایا کاناوکا (Zimnyaya Kanavka) که رودهای نوا و مویکا را در اطراف کاخ زمستانی به یکدیگر متصل می‌کند، به خاطر مناظر بدیع و رمانتیک خود زبانزد است. در حقیقت، انحنای سنگی و متقارن پل و موزه آرمیتاژ، این حال و هوای شاعرانه را پدید آورده‌اند. حفاری این کانال در سال ۱۷۱۹ انجام گرفت.

در سال ۱۷۸۷، ساختمان سه‌طبقه‌ی تئاتر آرمیتاژ، ‌در کرانه‌ی سمت راست کانال بنا شد. همچنین پلی مستحکم با طاقی بلند ساخته شد تا ساختمان جدید را به بنای قدیمی آرمیتاژ مرتبط سازد. پل آرمیتاژ، اولین پل سنگی سن‌پترزبورگ است که از سال ۱۷۶۳ تا ۱۷۶۶ بر روی این کانال قرار گرفته دارد. در سال ۱۹۳۴ طاق سنگی پل با بتون‌آرمه جایگزین شد اما معماران بامهارت توانستند ظاهر و روکش گرانیتی آن را به‌خوبی حفظ کنند. لیزا، قهرمان زن اپرای بی‌بی پیک اثر پوشکین، از روی همین پل خود را به آب افکند. آهنگساز مشهور اپرا، پتر چایکوفسکی، با الهام از این خودکشی داستان بی‌بی پیک را تغییر داد.

در کرانه‌ی کانال زمستانی تمامی ساختمان‌ها ازجمله خانه‌ی شاهزاده گاگارین (Gagarin) و موزه‌ی هنری جدید آرمیتاژ از شکوه خاصی برخوردار هستند. این کانال در نزدیکی خیابان نوسکی پراسپکت قرار دارد و ایستگاه متروی ادمریالتسکایا در نزدیکی آن واقع شده است.

کانال سوان

کانال سوان (Swan) یا قو دو فضای سبز مشهور سن پترزبورگ یعنی پارک مارس و باغ تابستانی را از یکدیگر جدا می‌سازد. این کانال که یکی از قدیمی‌ترین کانال‌های روسیه است،‌ در بین سال‌های ۱۷۱۱ تا ۱۷۱۹ حفر شد و یکی از قدیمی‌ترین پل‌های سنگی شهر را دارا است.

در آغاز قرن هجدهم بر روی زمین‌های وسیعی که امروزه پارک مارس و باغ تابستانی قرار گرفته‌اند، سرزمینی باتلاقی وجود داشت که با بوته‌های انبوهی پوشیده شده بود. به‌منظور تخلیه‌ی این باتلاق، سامانه‌ای از کانال‌ها ایجاد شد که یکی از آن‌ها کانال سوان بود. این کانال نام خود را از قوهایی که بعدها در آن سکنی گزیدند، گرفته است. سوان، رود مویکا و نوا را به یکدیگر متصل می‌کند.

در ساحل سمت راست کانال، کاخ سابق شاهزاده اولدنبرگ جای گرفته است که در سال ۱۷۸۷، توسط معمار نئوکلاسیک فرانسوی ژان باپتیست بنا شد. در حال حاضر، دانشگاه دولتی فرهنگ و هنر در این کاخ قرار دارد. نزدیک‌ترین ایستگاه مترو به کانال سوان، ایستگاه گوستینی دوور است.

رود سیاه

در روسیه، اصطلاح رود سیاه به رودهایی گفته می‌شود که در میان باتلاق‌های این سرزمین جاری هستند. رودخانه‌ی سیاه یا در زبان روسی چرنایا (Chernaya) همان‌جایی است که در سال ۱۸۳۷ شاهد دوئلی سرنوشت‌ساز میان پوشکین و یک افسر فرانسوی بود.

در قرن نوزدهم، این رود، محیط بسیار سرسبز و زیبایی داشت. امروزه نیز به خاطر دوردست بودن و علفزارهای رویایی که دارد، گردشگران زیادی را مجذوب خود می‌کند. همچنین این مکان، در نظر آنان که برای دفاع از شرافت خود، راهی جز دوئل نمی‌یابند، جذابیت ویژه‌ای دارد.

در سال ۱۸۸۷ تندیس پوشکین درجایی که دوئل کرده بود، قرار داده شد تا یاد شاعر را زنده نگه دارد. یک قرن بعد، این مجسمه با ستون هرمی گرانیتی که با نقش برجسته‌ای برنزی از پوشکین مزین شده است، تعویض شد. در نوامبر سال ۱۹۰۹، دوئل دیگری بین شاعران عصر نقره‌ای ادبیات روسیه، نیکلای گومیلف و ماکسیمیلیان ولوشین روی داد که البته هیچ‌یک به هدف نزدند. این دوئل بر سر زنی در گرفت که شعرهای خود را با نام دی گابریاک به ماهنامه‌ی آپولون می‌فرستاد. هر دو شاعر در این ماهنامه مشغول به کار بودند. شعرهای این زن که خود را یک بارونز خارجی معرفی می‌کرد، گامیلوف را تحت تاثیر قرار داد اما درنهایت آشکار شد، این زن مرموز معلمی محلی است که با کمک ولوشین قصد داشت، توجه مردم را به شعرهای خود جلب کند.

آپارتمان پورشنف (Porshnev) با گذرگاه طاق دار بلند و باشکوه خود و آپارتمان پورشنفا به سبک آرت نوو در همسایگی آن از زیباترین ساختمان‌های اطراف این رود محسوب می‌شوند. رود سیاه همچنین از پشت دانشکده‌ی عظیم دریایی کوزنستوف (Kuznetsov) می‌گذرد که سبک نئوکلاسیک استالینیستی را به خوبی نمایان می‌سازد. نزدیک‌ترین ایستگاه مترو در نزدیکی این رود، چرنایا رچکا است.

رود اوختا

اوختا (Okhta) بزرگ‌ترین انشعاب رود نوا است که تاریخچه‌ی غنی آن به قبل از ساخت شهر سن‌پترزبورگ باز می‌گردد. در دهانه‌ی رود اوختا چندین قلعه و محوطه‌ی باستانی کشف‌شده که به تروآی سن‌پترزبورگ (St. Petersburg's Troy) مشهور است. در اطراف این رود و انشعاب‌های آن، نواحی سرسبز و مناطق صنعتی قرار گرفته‌اند.

انسان‌ها از دوره‌ی عصر سنگی تاکنون در اطراف اوختا مسکن گزیده‌اند. در سال ۱۳۰۰ میلادی سوئدی‌ها دژ چوبی لندزکرونا را بر فراز بیشه‌ای بزرگ در نزدیکی رود اوختا ساخته بودند که براثر حمله‌ی ارتش نووگرود نابود شد. سوئدی‌ها مجدداً در سال ۱۶۱۱، قلعه‌ی سنگی نینشانز (Nienschanz) را در همان محل دژ لندزکرونا بنا کردند. در سایه‌ی این دژ مستحکم، زندگی در طرف دیگر رود گسترش یافت و شهری مستقل به وجود آمد که بناها و عمارت‌های زیبای آن تا جزایر و سواحل رود نوا ادامه پیدا می‌کرد؛ اما در جنگ شمالی (Northern War) که در اوایل قرن هجدهم در گرفت، تمام شهر به دست پترکبیر افتاد. درنهایت این قلعه‌های بی‌استفاده ویران شدند.

امروز در موزه‌ی نینشانز می‌توان در ۷۰۰ سال تاریخ، پیش از تاسیس شهر پترزبورگ به کاوش پرداخت. چندین رود به رود اوختا جاری می‌شوند. بر روی اوختا و تمامی انشعاب‌های آن درمجموع ۴۵ پل کشیده شده است که بیشتر آن‌ها در نیمه‌ی دوم قرن بیستم ساخته شده‌اند. همچنین سد اوختا در سال ۱۷۱۶ بر روی این رود ساخته شده است و امروزه به‌طور مداوم تحت بازسازی قرار دارد. لادیژنسکایا (Ladozhskaya)، نزدیک‌ترین ایستگاه مترو به رود اوختا است.

رود کارپوکا

رود کارپوکا (Karpovka)، جزایر پتروگرادسکی (Petrogradsky) و آپتکارسکی (Aptekarsky) را از یکدیگر جدا می‌کند. این رود از میان صومعه‌ی سنت جان ریلا (John of Rila Convent) و باغ گیاه‌شناسی سن‌پترزبورگ می‌گذرد که یکی از جذاب‌ترین مناظر را در سواحل آن خلق می‌کنند.

نام این رود به سال‌های اولیه تاسیس شهر باز می‌گردد که تلفظ نادرستی از کلمه فنلاندی کورپیوکی (Korpiyoki) به معنی رودی در جنگل در میان مردم رواج یافته بود. بناهای زیبایی در امتداد کارپوکا به چشم می‌خورند؛ از میان آن‌ها، می‌توان از صومعه سنت جان ریلا نام برد که کشیش سنت جان کرونستاد در سال ۱۹۰۰ آن را بنا کرد.

سبک زیبای نئوبیزانسی آن توسط نیکلای نیکونوف، معمار کلیسا، طراحی شده است. آرامگاه سنت جان در همین مکان قرار دارد و سال‌ها است که زائران فراوانی را از اطراف جهان به‌سوی خود می‌کشاند. بنای بتونی منحنی شکلی در خاکریزهای کارپوکا، به‌عنوان اولین ساختمان مسکونی در زمان شوروی شناخته می‌شود. بهترین معماران شوروی این ساختمان را با مصالح درجه‌ی یک برای نخبگان بلشویک‌ها بنا کردند که هنوز همگان را به تحسین وا می‌دارد.

در آغاز قرن هجدهم، عمارت چوبی فئوفان پروکوپوویچ در ساحل سمت چپ رودخانه قرار داشت. پروکوپویچ اسقف پرنفوذ روسی، در زمان پترکبیر بود که به تزار در ایجاد اصلاحات در کلیسای ارتودکس کمک کرد. او که جهل و خرافات را خطرناک‌ترین شیطان‌ها می‌دانست، در منزل خود مدرسه‌ای برای یتیمان ساخت. در سال ۱۸۳۵ این خانه به بیمارستان سنت پتر و پل و سرانجام به دانشگاه دولتی پزشکی سن‌پترزبورگ تبدیل شد. از روی این رود هفت پل می‌گذرند و آپتکارسکی و سیلین (Silin) قدیمی‌ترین آن‌ها هستند. ایستگاه متروی پتروگرادسکایا (Petrogradskaya) در نزدیکی این رود قرار دارد.