میدان دی سینیوری و مجسمه مشهور دانته

میدان باشکوه دی سینیوری (Piazza dei Signori) که در گذشته مرکز قدرت ورونا بود، بهترین نقطه ی شروع برای بازدید از مهم ترین جاذبه های این شهر است.

بناها و مجسمه‌های پُرشماری با اهمیت تاریخی فراوان در اطراف این میدان وجود دارد و بازدیدکنندگان می‌توانند کاخ‌های رنسانسی زیاد و ساختمان‌های فرماندهی شهر در گذشته را تماشا کنند. میدان دی سینیوری به خاطر وجود مجسمه‌ی بزرگ از شاعر مشهور دانته آلیگیری به عنوان میدان دانته نیز شناخته می‌شود. این مجسمه که در سال ۱۸۶۵ نصب شد، نشان از مهمان نوازی ورونا پس از تبعید او از فلورانس و زندگی در این شهر دارد.

میدان دی سینیوری (Piazza dei Signori) که به آن میدان لرد (Lords’ Square) هم می‌گویند هیچ نشانه‌ای از دوران روم باستان ندارد، اما به دربار باستانی که بعدتر به میدان بازار یا دله اربه (Piazza delle Erbe) تبدیل شد، بسیار نزدیک است. برای آگاهی از تاریخچه‌ی این مکان باید به خانواده‌ی سینیوری اسکالا (Scala) رجوع کرد. همچنین این نکته را در ذهن داشته باشید که در میدان، کاخ شهرداری و دوموس نوا (Domus Nova) هم وجود داشت. اواخر قرن سیزدهم، میدان که در آن زمان پلاتئا دومینی ویساری (Platea Domini vicarii) نامیده می‌شد، به همراه کاخی که امروزه به آن کاخ دیوان (Palace of the Courts) می‌گویند و کاخ فرمانداری (Palace of Government) به شکل مستطیلی که حالا می‌بینیم نبود. دور تا دور میدان دی سینیوری را بناها و مجسمه‌های با ارزش تاریخی و اهمیت معماری بالا احاطه کرده است. ساختمان شهرداری (City Hall)، ایوان سرپوشیده‌ی شورا (Loggia of the Council) و کاخ دولت از بناهای مهم اطراف آن به شمار می‌آیند. ایوان سرپوشیده‌ی شورا در سال ۱۴۷۶ ساخته شد و نمایی چشمگیر با پنجره‌های دو ستونی دارد.

سال ۱۸۶۵ ششمین سده‌ی روز تولد دانته بود و ایتالیا قصد داشت تشریفات خاصی برای این یادبود برپا کند. مجسمه‌ی دانته به عنوان ابتکار آکادمی کشاورزی و انجمن هنرهای زیبا که شورای شهر پشتوانه آن است، در میدان دی سینیوری قرار گرفت. در ششم اکتبر ۱۸۶۳ فراخوانی برای طراحی مجسمه اعلام شد. تنها شرایط ذکر شده استفاده از مرمر کارارا (Carrara) درجه دو برای ارتفاع سه متر به همراه پایه ستون و پیکره بود، به صورتی که پشت آن به خیابان فوجه (via delle Fogge) و سرش کمی به سمت چپ در واقع به سمت کاخ اسکالا باشد. سپس مشخص شد که شاعر باید به سمت ایتالیای آزاد نگاه کند. برنده‌ی فراخوان، هنرمند جوان و گمنامی به اسم اوگو زانونی (Ugo Zannoni) بود. در صبح زود روز ۱۴ مه ۱۸۶۵ از مجسمه رونمایی شد. 

کاخ شورا (Palace of the Council) هنوز کاملاً تکمیل نشده بود که تصمیم گرفتند چند مجسمه را بر طاق بالای خیابان فوجه نصب کنند. نظر حاکمیت بر نصب سنت زنون (St. Zenone)، محافظ شهر، بود و این کار به ماجیسترو آنجلو لاپیسیدا (magistro Angelo lapicida) سپرده شد. اما مسائل پیچیده شد و به جای سنت زنون، مجسمه‌ی گیرولامو فراکاستورو (Girolamo Fracastoro) در سال ۱۵۵۹ بر روی طاق جای گرفت. این پزشک، شاعر و ستاره شناس بزرگ، در حالی که یک کره‌ی زمین را در دست گرفته است، در لباس رومی دیده می‌شود. با دیدن این کُره به سرعت جرقه‌ی یک تخیل فانتزی در ذهن مردم زده شد و این حرف دهان به دهان گشت که فراکاستورو کره را بر سر اولین قاضی، وکیل، اشراف زاده و حاکم شریفی که هنگام رفتن به دادگاه قدیمی از زیر طاق بگذرد، خواهد انداخت. اما کره هنوز همان‌جا است. در واقع مردم با این کار قصد تمسخر مسئولین شهر را داشتند. در سال ۱۷۵۶ مجسمه‌ی شیپیونه مافی (Scipione Maffei) روی طاق و به سمت باربارو (Barbaro) نصب شد. در سال ۱۹۲۵ دو مجسمه‌ دیگر، یکی پیکره‌ی مورخ و دانشمند الهیات انریکو نوریس (Enrico Noris) و دیگری پیکره‌ی مورخ و باستان شناس اونوفریو پانوینیو (Onofrio Panvinio)، به این مکان افزوده شد.

قدمت طاق خیابان دانته به سال ۱۵۷۵ بازمی‌گردد که نیکولو بارباریگو (Nicolò Barbarigo) و لویگی کونتارینی (Luigi Contarini) آن را ساختند تا گذرگاهی مستقیم بین ساختمان شهرداری و کاخ کاپیتان (Captain’s Palace) باشد. آخرین طاق که روی به سوی خیابان سن ماریا آنتیکا (S. Maria Antica) واقع شده، کاخ کاپیتان را به کاخ پودستا (Podestà) متصل کرد. روی این طاق ونیزی‌ها احتمالاً در قرن هفدهم ساختمانی یک طبقه ساختند که راهرویی درونی بین دو کاخ به وجود آورد. بیرون این سازه، ایوانی قرار داشت که کاخ پودستا را به یک گذرگاه طاقدار بسیار طویل متصل می‌کرد که تمام طول میدان، از کاخ کاپیتان به کوستا (Costa)، را طی می‌کرد.

خانه تقوا (The house of piety) با نمایی ساده در سمت ایوان سرپوشیده‌ی شورا و آن سوی طاق خیابان فوجه قرار دارد. در سال ۱۴۰۷ این خانه جزو اموال دفتر اسناد رسمی بود. کل ساختمان در سال ۱۴۰۸ به اشراف زاده‌ای به نام گالاسو پیو دا کارپی (Galasso Pio da Carpi) فروخته شد، اما سرانجام در سال ۱۴۹۰ به مالکیت خانه خیریه (House of Charity) درآمد. احتمالاً در همین سال‌ها بنا بازسازی شد و نمای آن به سبک رنسانسی ساده تبدیل شد. در نمای جلوی ساختمان یک حکاکی برجسته‌ی خاص وجود دارد و این حکاکی زنی را نشان می‌دهد که نشسته و پرچمی در دستانش دارد. بالای حکاکی نوشته‌ای با این مضمون وجود دارد: «ایمان و نیکوکاری تا همیشه. من شکست نمی‌خورم». زن نماد ورونا است که در سایه‌ی جمهوری سرنیسیما (Serenissima Republic) در امنیت به سر می‌برد و از او محافظت می‌شود. قدیمی‌ترین کافه‌ی ورونا در این‌جا هم از اهمیت بالایی برخوردار است. در سال ۱۸۶۳ بعد از نصب مجسمه‌ی شاعر بزرگ دانته در میدان، این نام برای کافه هم برگزیده شد. این کافه محل تردد افراد سرشناس مثل نویسندگان، هنرمندان، سیاستمداران و به خصوص ریش سفیدانی بود که پارلمان‌های کوچکی را در اینجا تشکیل می‌دادند و از سیاست گرفته تا هنر را نقد و بررسی می‌کردند.