معرفی کامل کاخ الیزه فرانسه

کاخ الیزه به عنوان مرکز قدرت سیاسی امروزی فرانسه، در قرن هجدهم میلادی برای اقامت یک اشراف زاده ساخته شد. این کاخ مجلل از سال ۱۸۷۳ تا به امروز اقامتگاه رسمی رئیس جمهور فرانسه بوده است.

در اوایل قرن هجدهم، پاریس به‌سرعت در حال توسعه بود و اشراف‌زادگان به دنبال ساخت عمارت‌هایی در مناطق حومه‌ای در پایتخت بودند.

کاخ الیزه که امروزه از جاذبه‌های فرانسه به شمار می‌رود، در سال ۱۷۱۸ برای کنت اِورو (Évreux) در منطقه‌ی حومه‌ای سن اونوره (Saint-Honoré) در نزدیکی شانزه لیزه ساخته شد، بنابراین نام آن به سرزمین‌های بهشتی (Elysian) که قهرمانان اساطیر یونانی در زندگی پس از مرگ در آنجا در حال خوش‌گذرانی بودند، اشاره دارد. پس از مرگ کنت، مالکیت این مجموعه به مارکز دو پومپادور (Marquise de Pompadour) رسید.

در انتهای قرن هجدهم، این کاخ تبدیل به تالار سرگرمی عمومی شد و به همین خاطر به طرز شگفت‌انگیزی در انتهای انقلاب فرانسه سالم ماند. این اقامتگاه حکومتیِ تحت فرمانروایی ناپلئون بناپارت در ابتدا خانه‌ی مورا (Murat)، همسر خواهر ناپلئون یعنی کارولین، بود.

خاندان مورا به‌طور کامل دست به بازسازی الیزه زدند و ناپلئون در سال ۱۸۰۸ در آن اقامت کرد و تا زمان لشکرکشی به اتریش در آنجا ماند. پس از شکست ناپلئون در جنگ واترلو، او در تاریخ ۲۲ ژوئن ۱۸۱۵ متن استعفای خود از قدرت را در اتاق نقره در این کاخ امضا کرد.

پس از انقلاب فرانسه در سال ۱۸۴۸، لویی ناپلئون بناپارت، ناپلئون سوم در آینده، تا زمان کودتای سال ۱۸۵۱ در الیزه اقامت داشت. پس از آن، او همراه با شهبانو اوژنی به بازسازی کامل کاخ پرداخت؛ امروزه اکثر تزئینات موجود در الیزه متعلق به آن دوران هستند.

در دوره‌ی دوم امپراطوری فرانسه، الیزه تبدیل به محلی برای برگزاری اکثر مراسم شده بود. از مهم‌ترین میهمانان مشهوری که پا به الیزه گذاشتند می‌توان به شهبانو اوژنی و مادرش در خلال دوران نامزدی تا ازدواج وی، ملکه ویکتوریا در سال ۱۸۵۵، تزار الکساندر دوم، سلطان عبدالعزیز، امپراطور فرانسیس ژوزف، شاه اسکار از سوئد در خلال نمایشگاه جهانی سال ۱۸۶۷، نایب‌السلطنه مصر و ابراهیم پاشا در سال ۱۸۶۹ اشاره کرد.

همان‌طور که پیش‌تر گفتیم بسیاری از تغییرات الیزه متعلق به این دوران هستند؛ در این زمان، جناح‌های کاخ بنا شدند، ایوان آن مورد مرمت قرار گرفت و تبدیل به یک طاق کسری شد، یک سالن رقص باله به کاخ اضافه شد و دکوراسیون داخلی آن تغییر و تحولات فراوانی را به خود دید.

کاخ الیزه به‌موجب انقلاب سوم فرانسه و پس از اینکه مارشال مک ماهون با به قدرت رسیدن در سال ۱۸۷۳ بر سر کار آمد، به اقامتگاه رسمی سران فرانسه تبدیل شد. الیزه که بین سال‌های ۱۹۴۰ تا ۱۹۴۶ خالی از سکنه بود، با روی کار آمدن ونسان اوریول، دوباره به کاخ ریاست جمهوری فرانسه بدل شد.

اتاق ها و تالارهای کاخ الیزه

ساختمان اصلی کاخ الیزه از دو جناح تشکیل شده است. درب اصلی با پلاک ۵۵ در خیابان فوبورگ سن اونوره، به دیوان باشکوه افتخار باز می‌شود. درگاه مشبک ورودی با نام خروس، باغ‌های کاخ را به خیابان گابریل که در بخش پایینی خیابان شانزه لیزه امتداد دارند، وصل می‌کند. تمامی اتاق‌های کاخ مشرف به باغ‌های اطراف هستند، به‌جز تالار افتخار که رو به دیوان افتخار باز می‌شود.

اتاق نقره

اتاق نقره ورودی رسمی به آپارتمان‌های اختصاصی در جناح شرقی کاخ الیزه است. این اتاق با رنگ‌های یاس بنفش و نقره‌ای، رنگ‌های موردعلاقه‌ی کارولین خواهر ناپلئون، تزئین شده بود. این تزئینات متعلق به سال ۱۸۱۳ هستند، اما همچنان ظرافت و زیبایی خود را حفظ کرده‌اند.

در و دیوار و مبلمان این اتاق با طلای سفید و نقره کامل شده‌اند و فضایی آرامش‌بخش را خلق کرده‌اند. ژاکوب دیسمالته، کار ساخت تزئینات چوبی و مبلمان این اتاق را به عهده داشته است.

ناپلئون دومین کناره‌گیری خود از قدرت، پس از شکست در نبرد واترلو را در این اتاق امضا کرد. این توافقنامه همچنان بر روی میزی در این اتاق دیده می‌شود. اولین استعفای وی در قلعه‌ی فونتین‌بلو (Fontainebleau) امضا شد. لویی ناپلئون بناپارت نیز در دوم دسامبر ۱۸۵۱ در همین اتاق از قصد خود برای کودتا به‌منظور کسب قدرت خبر داد.

کتابخانه

این اتاق در طول حیات خود اتاق‌خواب دوشس بوربون، کارولین مورا، ناپلئون اول، دوکِ بری و درنهایت ناپلئون سوم بوده است. این اتاق توانسته دیوارهای منحنی خود را حفظ کند و تنها اتاق برجای‌مانده از آپارتمان‌های اختصاصی ناپلئون سوم است. روسای جمهور فرانسه در خلال جمهوری چهارم از این اتاق برای مطالعه استفاده می‌کردند، اما رئیس‌جمهور ژیسکار دِستَن این اتاق را تبدیل به یک کتابخانه‌ی واقعی کرد.

اتاق غذاخوری پولان

این اتاق بخشی از آپارتمان‌های اختصاصی ناپلئون سوم بود. رئیس‌جمهور ژرژ پمپیدو که شیفته‌ی آثار معاصر بود، در سال ۱۹۷۲ به پیر پولان (Pierre Paulin) دستور داد تا تحولی شگرف در این اتاق ایجاد کند.

پولان دیوارهای این اتاق را با پلی‌استر قالب‌گیری‌شده ساخت و سقف‌های آن را با آلومینیوم تقویت‌شده بنا کرد. او درنهایت اتاق را با دو میز گرد همراه با شیشه‌های رنگی بر روی آن و پایه‌های آلومینیومی تزئین کرد. اتاق غذاخوری کاخ الیزه همواره موضوعی برای بحث و گفت‌وگو بوده، زیرا نتوانسته خود را با دیگر اتاق‌های این عمارت مطابقت دهد.

تالار میهمانی ها

تالار باشکوه میهمانی‌ها در جناح غربی کاخ الیزه واقع شده است. این تالار محلی برای برگزار مراسم رسمی، میهمانی‌های شام با حضور سران کشورهای مهم و دعوت از روسای جمهور دیگر کشورها است. رئیس‌جمهور کارنو این تالار را در زمان برگزاری نمایشگاه جهانی سال ۱۸۸۹ افتتاح کرد. رئیس‌جمهور میتران در سال ۱۹۸۴ دستور داد تا ۱۰ پنجره‌ی فرانسوی بر روی دیوارهای جنوبی و شرقی این تالار به‌منظور ورود نور بیشتر به آن نصب کنند.

باغ زمستانی

درهای تالار میهمانی‌ها رو به باغ زمستانی باز می‌شود؛ گلخانه‌ای که در سال ۱۸۸۱ به‌منظور پرورش گیاهان خارجی ساخته شد. این بخش در سال‌های ۱۹۷۶ و ۱۹۸۴ به‌طورکلی مورد مرمت قرار گرفت.

بر روی دیوار غربی این گلخانه یک پارچه‌ی منقوش بزرگ برای روایت صحنه‌هایی از انجیل به چشم می‌خورد. شمعدان‌های کریستالی متعلق به قرن نوزدهم در این گلخانه، دقیقاً شبیه به شمعدان‌های موجود در تالار میهمانی‌ها و اتاق ناپلئون سوم هستند. باغ زمستانی امروزه محلی برای دیدارهای رسمی و ملاقات‌های کاری است.

اتاق مورا

اتاق مورا از زمان ریاست جمهوری ژرژ پمپیدو تا به امروز، میزبان جلسات شورای وزرا است. این جلسه هر چهارشنبه صبح به دور میز بزرگی که سراسر اتاق را اشغال کرده، برگزار می‌شود. رئیس‌جمهور در مرکز می‌نشیند و نخست‌وزیر نیز در جایگاه مقابل وی قرار می‌گیرد.

این اتاق برای ژواکیم مورا، شوهر خواهر ناپلئون اول تزئین شده بود. در این اتاق دو نقاشی از مورا، اثر اوراس ورنه، یک نقاشی از ستون تراژان در روم و یک میز کنسول با دکوراسیون سفالیِ ساخته‌شده در سال ۱۸۱۹ به چشم می‌خورد.

اتاق ناپلئون سوم

ژوزف اوژنی دلاکروا، معمار فرانسوی، اتاق مجلل ناپلئون سوم را در دهه‌ی ۱۸۷۰ در محوطه‌ی سابق باغ مرکبات کاخ الیزه بنا کرد. هر دو طرف سقف این اتاق با یک عقاب مجلل و حروف RF به معنای جمهوری فرانسه همراه با یک شاخه‌ی زیتون تزئین شده است. اتاق ناپلئون سوم امروزه نقش سالن کنفرانس را ایفا می‌کند.

اتاق سفرا

سالن سابق رقص باله در دوران ژواکیم مورا، امروزه محلی برای دیدار رئیس‌جمهور فرانسه با دیپلمات‌های خارجی است. این اتاق نیز با تجمل و شکوه هرچه‌تمام‌تر طراحی شده است. اتاق سفرا یکی از مجلل‌ترین اتاق‌های کاخ الیزه به شمار می‌آید. ساعت موجود بر روی شومینه‌ی اتاق، دارای صفحه‌ای است که ماه، موقعیت‌های ماه در آسمان و نشانه‌های زودیاک را به نمایش می‌گذارد.

این اتاق با یک تندیس کوچک برنزی از مارکوس اورلیوس، امپراطوری روم، یک شمعدان متعلق به خاندان بوربون و فرشی بافته‌شده در سال ۱۹۹۰ در کارگاه‌های شرکت ملی ساوُونری (Savonnerie) تزئین شده است.

اتاق پومپادور

اتاق پومپادور در اصل اتاق استراحت مارکز دو پومپادور و سپس خوابگاه ناپلئون اول بود. در این اتاق تصویری از مارکز، پرده‌ای منقوش متعلق به قرن هفدهم و مبلمانی از دوران لویی پانزدهم و لویی شانزدهم به چشم می‌خورد. رئیس‌جمهور فعلی فرانسه، امانوئل مکرون، از این اتاق برای سخنرانی‌های خود برای میهمانان استفاده می‌کند.

اتاق کلئوپاترا

اتاق کلئوپاترا که در سال ۱۹۹۲ به‌طور کامل مورد مرمت قرار گرفت، در اصل اتاق رختکن مارکز دو پومپادور و سپس اتاق مطالعه‌ی ناپلئون سوم بود. این اتاق نام خود را از یک تابلوی گوبلن‌دوزی که صحنه‌ی دیدار آنتونی و کلئوپاترا را به تصویر کشیده است، می‌گیرد.

اتاق پرتره ها

اتاق پرتره‌ها دسترسی مستقیمی به بالکن کاخ الیزه دارد. نام این اتاق از ۸ پرتره‌ای گرفته شده است که دیوارهای آن را زینت بخشیده‌اند. این پرتره‌ها متعلق به افرادی چون پاپ پایوس نهم، امپراطور اتریش فرانتس ژورف، ویکتور امانوئل شاه ایتالیا، تزار نیکولاس اول از روسیه، ملکه ویکتوریا از انگلیس، شاه فردریک ویلیام از پروسیا، ملکه ایزابلای دوم از اسپانیا و شاه ویلیام اول از وُرتِمبِرگ هستند.

این اتاق در گذشته، اتاق مطالعه‌ی نیکولای سارکوزی، رئیس‌جمهور وقت فرانسه، بود.

اتاق مشاوران نظامی

اتاق مشاوران نظامی (Aides de Camp) محل رسمی سرو غذا در کاخ الیزه است. این اتاق به خاطر داشتن یک فرش متعلق به قلعه‌ی تویلری و شومینه‌ای مشابه با شومینه‌ی موجود در اتاق‌خواب لویی چهاردهم در کاخ ورسای به خود می‌بالد.

اتاق طلا

اتاق طلا، اتاق مطالعه‌ی رسمی رئیس‌جمهور فرانسه، واقعاً برازنده‌ی چنین نامی است. اتاق طلا که در قلب این عمارت واقع شده، دکوراسیون خود متعلق به سال ۱۸۶۱ به دست ژان لویی گوگون برای شهبانو اوژنی را حفظ کرده است.

این اتاق به خاطر داشتن تابلوهای پارچه‌ای گوبلن‌دوزی، فرش‌های کار شرکت ملی ساوونری، یک شمعدان کریستالی متعلق به دوران ناپلئون سوم و یک گنجه‌ی کشودار به خود می‌بالد. بااین‌حال، شاهکار این اتاق، میز مخصوص لویی پانزدهم است که چارلز کرِسان آن را در قرن هجدهم میلادی ساخته است.

اتاق سبز

اتاق طلا با اتاق سبز و میز بیضی‌شکل بزرگ آن در ارتباط است. اتاق سبز نقش یک اتاق ملاقات برای رئیس‌جمهور با مشاوران نزدیک وی را ایفا می‌کند.

دیوان و تالار افتخار

وزرا، سران کشورها و میهمانان رسمی از طریق دیوان افتخار وارد کاخ الیزه می‌شوند و از سوی رئیس‌جمهور فرانسه در تالار افتخار مورد استقبال قرار می‌گیرند. ستون‌های چهارگوش به سبک معماری یونان باستان، کاشی‌های سفید و قرمزرنگ و مجسمه‌ای حیرت‌انگیز به یاد انقلاب فرانسه، به تالار بزرگ و مجلل افتخار زینت بخشیده‌اند. فرانسوا میتران هزینه‌ی این شاهکار هنری، متشکل از دویست تخته‌سنگ سفید مرمری را بر عهده گرفت.

اتاق تابلوهای نقاشی پارچه ای

اتاق تابلوهای نقاشی پارچه‌ای، در مجاورت تالار افتخار قرار دارد و با تابلوهای پارچه‌ای گوبلن‌دوزی تزئین شده و یک نسخه‌ی کپی از قانون اساسی فرانسه نیز در آن نگهداری می‌شود.

پلکان مورا

هتل اِورو (Evreux) هیچ پلکان رسمی برای اتصال تالار افتخار به طبقه‌ی اول نداشت. درنتیجه، پلکان مورا که شهرت خود را مدیون نرده‌های تزئین‌شده با برگ‌های نخل مطلا است، در سال ۱۸۰۶ ساخته شد. این پلکان به پاگردی ختم می‌شود که با یک مجسمه‌ی برنزی به نام «دفاع» اثر آگوست رودن، تزئین شده است. این مجسمه در مقابل یک تابلوی نقاشی با نام اروپا، اثر دوبوا در سال ۱۸۱۱، قرار دارد.

اتاق های انتظار

پاگرد پلکان مورا به دو اتاق انتظار ختم می‌شود که با پرتره‌هایی از روسای جمهور پیشین فرانسه و وسایلی به سبک دوران امپراطوری این کشور تزئین شده‌اند.

توجه: کاخ الیزه تنها در روزهای میراث فرهنگی به روی عموم باز می‌شود. صف مقابل این کاخ بسیار طولانی است و مردم پیش از ساعت ۷ صبح به اینجا می‌آیند. اگر شما هم می‌توانید و آماده‌ی ایستادن در صف برای مدت ۳ تا ۴ ساعت هستید، در خلال این روزها در ماه سپتامبر راهی کاخ الیزه شوید.

ایستگاه متروی شانزه لیزه کلمانسو در خطوط ۱ و ۱۳، نزدیک‌ترین ایستگاه به کاخ الیزه است.

آدرس: منطقه‌ی هشتم پاریس، خیابان فوبورگ سن اونوره، پلاک ۵۵