تاریخچه‌ی مختصری از کلیسای جامع گرانادا

کلیسای جامع گرانادا، بنایی است نیمه کاره با معماری منحصر به فرد و از بناهای دیدنی اسپانیا محسوب می شود. این کلیسا به عنوان مکانی برای ارائه ی تعالیم دینی و مذهبی ساخته شد.

اگرچه بنای با شکوه کلیسای جامع گرانادا که از جاذبه‌های کشور اسپانیا است پس از ۱۸۰ سال هنوز به پایان نرسیده است، اما ترکیبی از سبک‌های مختلف معماری، آن را به یکی از بزرگ‌ترین آثار تاریخی جنوب اسپانیا بدل کرده است. یکی از بخش‌های تکمیل نشده‌ی بنا، برجی است نیمه کاره که قسمتی از طراحی اولیه دو برج ۸۰ متری محسوب می‌شود.

معمار اصلی گرانادا انریکه اِگاس بود که کلیسای جامعی را به سبک گوتیک طراحی و ساخت فنداسیون آن را بین سالهای ۱۵۲۳ و ۱۵۲۹ سرپرستی کرد. مانند بسیاری از کلیساهای جامع دیگر در اندلس، به نشانه سقوط فرهنگی که قرن‌ها بر جنوب اسپانیا مسلط بود، اولین سنگ‌های گرانادا در محل مسجد سابق شهر قرار داده شدند. در سال ۱۵۲۹، دیگو سیلوئم، مجسمه‌ساز و معمار اهل بورگس که در سفری به ناپل در سال ۱۵۱۷ تحت تأثیر سبک رنسانس ایتالیایی بود، جایگزین اگاس شد. چالش بزرگ سیلوئم  ساخت کلیسایی به سبک رنسانس بر فنداسیونی به سبک گوتیک بود که توسط سلفش پایه‌ریزی شده بود؛ چالشی که چهار دهه‌ی آخر عمرش  را به آن اختصاص داد.

بعد از مرگ سیلوئم، معماران جانشینش از جمله «خوان دِ مِنا»، «خوان دِ اوریا» و «آمبروسیو دِ ویکو»، بر روی کلیسای رنسانسی کار کردند، اما ذکاوت سیلوئم نشان خود را بر ساختمان گذاشته بود. او به جای سه شبستان و یک نمازخانه اصلیِ مدور، پنج شبستان و یک نمازخانه اصلی طراحی کرد. این نمازخانه زیبا یکی از مهم‌ترین آثار هنری کلیسا است که تمثال‌های شاه فردیناند و ملکه ایزابل (پادشاهان کاتولیکی که در سال ۱۴۸۲ گرانادا را از چنگ مورها درآوردند) را هم شامل می‌شود که توسط مجسمه‌ساز اهل گرانادا «پدرو دِ منا» ساخته شده بود. همچنین، مجسمه‌هایی از آدم و حوا کاری از معمار و مجسمه‌ساز برجسته و معلم د منا، آلونسو کانو،‌ افتخار قرار گرفتن در این مکان را دارند. در کنار سایر دستاوردهای بزرگ معماری سیلوئم در گرانادا مانند کلیسای صومعه سن جروم، کار او در کلیسای جامع شهر یکی از بهترین نمونه‌های سبک رنسانس در اسپانیا محسوب می شود.

اگرچه این کار معماری به خوبیِ سایر دستاوردهای فردی سیلوئم است، اما کلیسای جامع گرانادا که ترکیبی از سبک‌های معماری مختلف است، تأثیرگذارتر از کارهای انفرادی اوست. در اوایل دهه‌ی ۱۶۵۰، ۱۳۰ سال پس از اینکه اگاس، شالوده ساختمان را پی‌ریزی کرد، آلونسو کانو توسط شاه فردیناند چهارم به عنوان معمار اصلی برگزیده شد. بیشترین نقش او در پروژه، طراحی سر در بلند کلیسا بود که در آن عناصر سبک معماری باروک را که مغفول مانده بود، بازنمایی کرد. کانو هنگام مرگش در سال ۱۶۶۷ هنوز بر روی نمای خارجی کار می‌کرد، که پس از مرگش هم مطابق با طرح او ساخته شد و بعدها با اضافه کردن مجسمه‌هایی از هنرمندان مشهور، پدرو دوکو کورنخو و میگوئل وردیگر، تکمیل شد.  کانو یک مرد رنسانسی واقعی، یک نقاش با استعداد و همچنین یک معمار بود که بخشی از هنرش در تابلوهای مذهبی کلیسای ترینیتی هویداست؛ همچنین، مجسمه مهمی از مریم عذرا در زیارتگاه هم کاری است از کانو.

کانو شخصیتی عصبانی بود، که به ندرت می‌توانست خشمش را کنترل کند. شایع است که او یک‌بار مجسمه قدیسی را به این دلیل که خریداری از پرداخت قیمت پیشنهادی کانو، طفره رفته بود، خرد کرد -کاری که می‌توانست منجر به مجازاتش شود. خوشبختانه او خشمش را کنار گذاشت و توانست نشان خود را بر کلیسای جامع شهرش به یادگار بگذارد -شاهکاری رنسانسی بر مبنای سبک گوتیک که هنوز نیمه کاره است.