رافائل، یکی از رئوس مثلث طلایی رنسانس

رافائل یکی از چهره های پیشتاز کلاسیسیسم دوره ی اوج رنسانسِ ایتالیا بود و بیشتر به خاطر نقاشی هایی که از مریم مقدس کشیده، شهرت دارد. از دیگر کارهای شاخص او ترکیب بندی های انسانی بزرگ در کاخ واتیکان در رم است.

رافائل در ۶ آوریل سال ۱۴۸۳ در «اوربینو» متولد شد. او از سال ۱۵۰۴ برای کارآموزی نزد پروجینو (Perugino) رفت. رافائل از آن سال تا ۱۵۰۷ در فلورانس زندگی می‌کرد و نقاشی مجموعه مدوناهای خود را در همانجا آغاز کرد. از سال ۱۵۰۹ تا ۱۵۱۱ در رم مشغول نقاشی‌های دیواری‌ کاخ واتیکان بود. در سال ۱۵۱۴ پاپ ژولیوس دوم، رافائل را به عنوان معمار اول خود انتخاب کرد. حدوداً در همان زمان بود که او آخرین کار از مجموعه مدوناهایش را با رنگ روغن به پایان رساند. رافائل در ۶ آوریل سال ۱۵۲۰ در رم درگذشت.

اوایل زندگی رافائل

رافائل، نقاش و معمار رنسانس ایتالیا، در اوربینو متولد شد. در آن زمان اوربینو مرکز فرهنگی بود و هنرهای مختلف را حمایت می‌کرد. پدر رافائل «جیوانی سانتی»، نقاش دوک اوربینو بود و به رافائل جوان تکنیک‌های اولیه نقاشی را آموخت و او را در دربار دوک با اصول و قواعد فلسفه اومانیسم آشنا کرد. در سال ۱۴۹۴ وقتی رافائل تنها ۱۱ سال داشت، پدرش را از دست داد. او مجبور بود در همان سن کم مسئولیت سنگین مدیریت کارگاه پدر را به عهده بگیرد. موفقیت او در این نقش حتی از پدرش هم بالاتر رفت. رافائل خیلی زود به عنوان یکی از بهترین نقاشان شهر شناخته شد. او به عنوان یک نوجوان حتی سفارش‌هایی برای کلیسای «سن نیکولا» در شهر همسایه‌اش «کاستلو» را دریافت کرد.

در سال ۱۵۰۰ یک استاد نقاشی به نام «پیترو وانوچی» که به پروجینو نیز شناخته می‌شد، رافائل را دعوت کرد تا نزد او در کارگاهش در مرکز ایتالیا کارآموزی کند. در آن شهر، پروجینو روی نقاشی‌های دیواری کولِجیو دل کامبیا (Collegio del Cambia) کار می‌کرد. این دوره کارآموزی چهار سال طول کشید و برای رافائل موقعیتی فراهم کرد تا دانش و تجربه‌ی عملی کسب کند. در این زمان رافائل سبک نقاشی بی‌همتای خود را به وجود آورده بود که آن را می‌توان در نقاشی‌های مذهبی مانند «مصلوب کردن مسیح» (۱۵۰۲)، «رویای شوالیه» (۱۵۰۴) و «ازدواج باکره» (۱۵۰۴) مشاهده کرد.

نقاشی‌ های رافائل

در سال ۱۵۰۴، رافائل به کارآموزی خود نزد پروجینو پایان داد و به فلورانس رفت. در آنجا او به شدت تحت تأثیر کارهای نقاشان ایتالیایی همچون فرا بارتولومئو، لئوناردو داوینچی،‌ ماساچو و میکل آنژ قرار گرفت. این هنرمندان نوآور در نظر رافائل به‌طور کل سطح جدیدی از عمق در ترکیب بندی را به دست آورده بودند. رافائل با مطالعه نزدیک و دقیق کار آن‌ها، توانست به سبک شخصی پیچیده‌تر و سطحی از بیانگری دست پیدا کند. از سال ۱۵۰۴ تا ۱۵۰۷، رافائل به نقاشی مجموعه مدوناهای خود پرداخت که از آثار لئوناردو داوینچی الهام گرفته شده بودند. تجربه و آزمایش رافائل با این موضوع، در نقاشی «باغبان زیبا» (۱۵۰۷) جمع بندی شد. در همان سال، او جاه‌طلبانه‌ترین کار خود را در فلورانس خلق کرد که «تدفین» نام داشت و یادآور ایده‌های میکل آنژ بود که به تازگی در اثر «جنگ کاشینا» به تصویر کشیده شده بود.

رافائل در سال ۱۵۰۸ به رم نقل مکان کرد تا تحت حمایت مالی پاپ ژولیوس دوم قسمتی از کاخ واتیکان را نقاشی کند. از سال ۱۵۰۹ تا ۱۵۱۱ رافائل نقاشی‌های دیواری خارق‌العاده‌ای را برای واتیکان کشید که فلسفه‌های اومانیستی را منعکس می‌کردند که او به عنوان یک پسر بچه در دربار اوربینو آموخته بود. در سال‌های بعد، رافائل یک نقاشی دیگر نیز برای واتیکان انجام داد. در این زمان این نقاش جاه‌طلب مجموعه‌ای موفق از نقاشی‌های مدونا را در استودیوی هنری شخصی‌اش خلق کرد. «مدونای سیستین» از همین مجموعه است.

آثار معماری رافائل

از سال ۱۵۱۴ رافائل به خاطر کارهایی که در واتیکان کرده بود شهرت یافت و توانست تعدادی دستیار استخدام کند و چند نقاشی دیواری دیگر را نیز به پایان برساند و با فراغت از آن پروژه به سایر کارهایش بپردازد. همان‌طور که رافائل به پذیرش سفارش‌ها ادامه می‌داد، کار معماری را نیز به مرور آغاز کرد. از میان آثار نقاشی او در این دوره می‌توانیم به پرتره‌های پاپ ژولیوس سوم و لئوی دهم اشاره کنیم. بعد از مرگ «دوناتو برامانته» در سال ۱۵۱۴، پاپ رافائل را به عنوان استاد معمار خود برگزید. تحت این قرارداد، رافائل طراحی نمازخانه سن الیجو دیلی اورِفیچی (Sant’ Eligio degli Orefici) را به عهده گرفت. او سپس طراحی نمازخانه «سانتا ماریا دل پوپولو» در رم را هم انجام داد.

کارهای معماری رافائل تنها به ساختمان‌های مذهبی محدود نمی‌شدند. او به کاخ‌ها و قصرها هم می‌پرداخت. معماری رافائل، ظرافت‌های کلاسیک استاد پیشین، دوناتو برامانته، را داشت و شامل استفاده از جزئیاتی از تزئینات گیاهی نیز می‌شد. چنین جزئیاتی سبک معماری اواخر رنسانس و اوایل باروک را شکل می‌داد.

علت مرگ رافائل نقاش

در ششم آوریل سال 1520، در تولد ۳۷ سالگی رافائل، او به ناگهان و به دلیلی مرموز در رم درگذشت. رافائل در آن زمان روی بزرگ‌ترین نقاشی‌ روی بوم خود کار می‌کرد که سه سال قبل سفارش داده شده بود. در طی مراسم باشکوه تدفین وی در واتیکان، تابلوی نیمه تمامش را روی مقبره‌اش تکیه دادند. پیکر او در پانتئون رم به خاک سپرده شد. بعد از مرگ او، جنبش رافائل که گرایش آن به سمت «حالت گرایی» بود، روی سبک‌های نقاشی دوران طلایی باروک ایتالیا تاثیر قابل توجهی داشت. رافائل که به خاطر ترکیب بندی‌های متعادل و هارمونیکش در پرتره‌ها، مدوناها، نقاشی‌های دیواری و معماری‌اش شهرت داشت تا مدت‌ها بعد به عنوان هنرمند پیشتاز کلاسیسیسم اوج رنسانس ایتالیا شناخته می‌شد.

رافائل نقاش در یک نگاه

• رافائل به همراه میکل آنژ و داوینچی، مثلث سنتی استادان بزرگ رنسانس را شکل می‌دادند.
• رافائل به شدت پرکار بود و کارگاهی بسیار بزرگ را اداره می‌کرد. اگر چه او در ۳۷ سالگی درگذشت اما مجموعه آثار زیادی از او باقی مانده‌ است.
• بسیاری از کارهای او در کاخ واتیکان قرار دارند. همچنین بزرگ‌ترین اثر زندگی حرفه‌ایش آنجا نگهداری می‌شود.
• معروف‌ترین اثر رافائل «مدرسه آتن» است که آن هم در واتیکان خلق شده است.
• بعد از سال‌های اولیه در رم، بسیاری از کارهای او در کارگاهش و از روی طراحی‌هایش کشیده شده‌اند که تفاوت کیفیت قابل توجهی دارند.
• او در طی زندگی حرفه‌ای بسیار تاثیرگذار بود.
• بعد از مرگ رافائل، تأثیر رقیب بزرگش میکل آنژ تا قرن هجدهم و نوزدهم بسیار بیشتر بود تا زمانی‌که کیفیت‌های آرام‌تر و هارمونیک‌تر کارهای او دوباره به اوج رسیدند.
• پدر او، خود نقاش دربار دوک اوربینو بود.
• او تکنیک‌های نقاشی را ابتدا از پدرش یاد گرفت اما خیلی زود در سن ۱۱ سالگی او را از دست داد.
• بین سال‌های ۱۵۰۴ تا ۱۵۰۷، رافائل نقاشی‌های زیادی از مدونا کشید که به اثر «باغبان زیبا» در سال ۱۵۰۷ ختم شدند.
• در سال بعد، رافائل اثر «تدفین» را نقاشی کرد که باشکوه‌ترین کارش در فلورانس نامیده می‌شود.
• او همچنین به عنوان معمار فعالیت کرد و معمار اول پاپ ژولیوس دوم شد.
• رافائل حدود ۵۰ شاگرد و دستیار داشت که در کارگاهش در رم کار می‌کردند.
• مراسم تدفین رافائل بسیار باشکوه و بزرگ بود و جمعیت زیادی در آن شرکت داشتند.