نیایشگاه و آرامگاه خاندان قدرتمند مدیچی در فلورانس

نیایشگاه های خاندان مدیچی، دو بنا در فلورانس و در نزدیکی کلیسای سن لورنزو هستند که آرامگاه خانواده ی قدرتمند مدیچی در ایتالیا به حساب می آیند.

«نیایشگاه‌های مدیچی» (Cappelle medicee) در فلورانس، ۲ بخش با نام‌های «اتاق مقدس جدید» و «نیایشگاه شاهزادگان مدیچی» را شامل می‌شود که آرامگاه خانوادگی خاندان مدیچی هستند و قسمتی از «باسیلیکای سن لورنزو» (Basilica di San Lorenzo) به شمار می‌روند. مدیچی، خانواده قدرتمند ایتالیایی دوران رنسانس بودند که از قرن ۱۵ تا قرن ۱۸ میلادی در شهر فلورانس حکومت کردند و باسیلیکای سن لورنزو، کلیسای رسمی آن‌ها محسوب می‌شد. «جووانی دی بیچی د مدیچی» (Giovanni di Bicci de' Medici)، در سال ۱۴۲۹ میلادی درگذشت و اولین نفر از این خاندان بود که تقاضا کرد بعد از مرگش، او و همسرش را در «نیایشگاه مقدس قدیمی» (Old Sacristy) دفن کنند که معماری آن را «فیلیپو برونلسکی» (Brunelleschi) بر عهده داشت.

سرانجام در سال ۱۵۲۰ میلادی به این فکر افتادند تا مکانی را به عنوان مقبره‌ی خانوادگی تأسیس کنند. این بنا با نام «اتاق مقدس جدید» (New Sacristy)، در سمت دیگر کلیسا و شبیه به اتاق مقدس قدیمی ایجاد شد و معماری اروپایی آن را «میکل‌آنژ» انجام داد. در نهایت، این کاردینال «جولیو دی مدیچی» (Giulio de' Medici) بود که تصمیم گرفت برای بعضی از اعضای خانواده‌اش، آرامگاهی مجلل برپا کند. این پروژه را در سال ۱۵۲۴ به پایان رساندند و از انتهای کلیسای سن لورنزو می‌توان به آن دسترسی داشت. این نیایشگاه‌ها به ۳ بخش جداگانه تقسیم می‌شوند: سردابه، نیایشگاه شاهزادگان و اتاق مقدس جدید.

سردابه، جایی است که اعضای خانواده که از جایگاه پایین‌تری برخوردار بودند را بدون تشریفات خاصی دفن می‌کردند. به این بخش در قرن ۱۹ میلادی سر و سامان دادند و امروزه سنگ قبرهای بی‌شماری را در برمی‌گیرد. بخش «نیایشگاه شاهزادگان» (Chapel of the Princes)، گنبدی بزرگ دارد که طراحی آن را «بوانتالنتی» (Buontalenti) در سال ۱۶۰۴ بر عهده داشته است؛ اما ساخت آن در قرن ۲۰ میلادی به طور کامل به پایان رسید و ۶ تن از دوک‌های بزرگ خاندان مدیچی در این مکان دفن شده‌اند. این آرامگاه، یکی از نمونه‌های کم‌نظیر سبک باروک در فلورانس است و اتاق ۸ ضلعی باشکوه و دکور مجللی دارد. برای طراحی داخلی گنبد این مکان قرار بود از سنگ لاجورد استفاده کنند؛ اما نیمه کاره رها شد و آن را در دوره‌ی «خاندان لورن» با دیوارنگاری «پیِترو بِنوِنوتی» (Pietro Benvenuti) در سال ۱۸۲۸ به پایان رساندند که صحنه‌هایی از عهد قدیم و جدید را به نمایش می‌گذارد.

طراحی اتاق مقدس جدید را همانطور که گفتیم، میکل آنژ انجام داده و یادآوری از این موضوع به حساب می‌آید که این خاندان، از حامیان روشنگری و روشنفکری بوده‌اند. میکل آنژ بر روی مجسمه‌های تابوت‌ها کار می‌کرد؛ اما بعد از آن برای همیشه به شهر رم رفت و فقط بعضی از آن‌ها از جمله مجسمه‌ی دوک لورنزو و جولیانو را توانست به پایان برساند. با توجه به تاریخچه‌ی پیچیده‌ی این نیایشگاه و معماری نمادین آن، مجسمه‌های این مکان را به شکل‌های مختلفی تفسیر کرده‌اند که از این میان، تندیس مرمرین «شب» (Night) از اهمیت بالایی برخوردار است و یکی از بهترین آثار میکل آنژ به شمار می‌رود.