کاخ وکیو، از سمبل های شهر فلورانس

کاخ وکیو، موزه ای دیدنی و یکی از سمبل های شهر فلورانس به حساب می آید. برج آرنولفو و سالن پانصد، معروف ترین بخش های این قصر قدیمی هستند که پیشنهاد می کنیم بازدید از آن ها را از دست ندهید.

«قصر قدیمی» یا همان «کاخ وکیو» (Palazzo Vecchio)، در قرن ۱۳ میلادی ساخته شده و مقر دولت بوده است. این بنا به همراه تندیس داوود و کلیسای سانتا ماریا دل فیوره، جاذبه شهر فلورانس و یکی از جاهای دیدنی ایتالیا به شمار می‎رود. کاخ وکیو، بر روی خرابه‌های یک کاخ دیگر بنا شده که به خاندان «اوبرتی گیبلین» (Ghibelline Uberti) تعلق داشته است؛ همان خاندانی که به خاطر موضع سیاسی‌شان در سال ۱۲۶۶ از شهر اخراج شدند و دانته نیز در کتاب «کمدی الهی» خود به آن‌ها اشاره کرده است. در واقع درگیری تاریخی دو جناح «گوئلف‌ها» (توده‌گرایان) و «گیبلین‌ها» (اشراف)، جزو حوادث مهم تاریخ فلورانس به حساب می‌آید و جنگ آن‌ها در معماری بعضی از بخش‌های این کاخ نیز دیده می‌شود.

کاخ وکیو، ابهت نمای بیرونی خود را مدیون طراحی «آرنولفو دی کامبیو» (Arnolfo di Cambio) و دیزاین داخلی را مدیون «جورجو وازاری» (Giorgio Vasari) می‌باشد. سادگی نمای ساختمان درعین استحکام آن، آرمان‌های آزادی خواهانه‌ی کشور کمونیستی ایتالیا را به نمایش می‌گذارد. البته ساختمان امروزی این کاخ، از ابتدا به همین شکل نبوده و تغییرات بسیاری را در آن به وجود آورده‎اند. با توجه به اینکه کاخ وکیو مرکز قدرت و دولتمردان بوده، کاربری آن هم با توجه به جریان‌های سیاسی و تاریخی هر دوره تغییر کرده و ظاهر آن نیز به همان نسبت، یکسان باقی نمانده است. برای مثال این کاخ در اواسط قرن ۱۶ میلادی، اقامتگاه «کوزیموی اول» از خاندان مدیچی بوده که وسعت این بنا را به ۲ برابر اندازه‌ی اولیه‌اش رساند. این مکان در آن زمان با نام «کاخ سینیوریا» شناخته ‌می‌شد که نامش را از میدان سینیوریا می‌گرفت. بعد از اینکه کوزیموی اول، کاخ پیتی را برای اقامت خود انتخاب کرد، نام آن را به «وکیو»، یعنی «قدیمی» تغییر دادند.

شهر فلورانس بین سال‌های ۱۸۶۵ تا ۱۸۷۱ میلادی به عنوان پایتخت کشور ایتالیا انتخاب شد و کاخ وکیو نیز مقر حکومت به حساب می‌آمد. امروزه این کاخ، یک موزه را هم دربرمی‌گیرد که می‌توانید از آثار آن بازدید کنید. هر اتاق کاخ وکیو، تاریخچه و اسرار مخصوص به خود را دارد که بعضی از آن‌ها هنوز کشف نشده‌اند. دو مجسمه‌ی «مارتزوکو» (Marzocco) و کپی مجسمه‌ی «جودیت و هولوفرنس» (Judith and Holofernes) که از شاهکارهای «دوناتلو» (Donatello) به شمار می‎روند، سمت ورودی این موزه قرار دارند. از نسخه‌ی اصلی جودیت و هولوفرنس در «موزه ملی بارجلو» نگهداری می‎شود که  در شمار موزه های معروف فلورانس هستند. تندیس داوود، اثر میکل‎آنژ نیز در گالری آکادمیا به نمایش درمی‎آید و بدل آن در کاخ وکیو قرار دارد که آن را نمادی از هوش و قدرت نهادهایی به حساب می‎آورند که می‌توانند بر حکومت استبدادی غلبه کنند. از «ماسک مرگ دانته» (Dante Death Mask) نیز در این کاخ نگهداری می‌شود.

قدمت برج این کاخ که آن را با نام «برج آرنولفو» (Torre di Arnolfo) می‎شناسند، به سال ۱۳۱۰ میلادی برمی‌گردد. از بخشی از این برج قبلاً به عنوان زندان استفاده می‌شد و افرادی همچون «کازیمو د مدیچی» (Cosimo de' Medici) و «ساونارولا» (Savonarola) در این مکان زندانی بوده‌اند. برج آرنولفو، ۳ ناقوس را شامل می‌شد که در این میان، ناقوس «مارتینلا» برای مردم فلورانس بسیار عزیز است؛ زیرا هنگام فراخوانی مردم برای گردهمایی‌ها، همیشه این زنگ به صدا درمی‌آمد. ارتفاع این برج به ۹۵ متر می‎رسد و اگر مایل باشید، می‎توانید از ۴۱۶ پله‌ی آن بالا بروید و از بالا مناظر اطراف را تماشا کنید. «سالن نقشه‌های جغرافیایی» (Hall of Maps) در این کاخ، جایی بود که خاندان مدیچی وسایل با ارزششان را در آن قرار می‌دادند و امروزه چندین نقشه‌ی جغرافیایی جالب و یک کره‌ی زمین بزرگ را به نمایش می‌گذارد.

«سالن پانصد» (Hall of the Five-hundred)، در سال ۱۴۹۴ میلادی ساخته شده و بزرگ‌ترین و مهم‌ترین اتاق کاخ وکیو از لحاظ هنری و تاریخی به حساب می‌آید. این اتاق، ۵۴ متر طول و ۲۳ متر عرض دارد و ارتفاع آن به ۱۸ متر می‎رسد. قاب‌های مستطیل شکل سقف این سالن، دیوارنگاری‌های بزرگ، مجسمه‌های باشکوه و دکور طلایی رنگ آن، نمایی حیرت‌انگیز به وجود می‌آورَد و بازدیدکنندگان را از دیدن این میزان دقت در جزئیات و زیبایی در بهت فرو می‎برَد. «پیرو سودرینی» (Pier Soderini)، دو نفر از بزرگ‌ترین هنرمندان ایتالیایی آن زمان، یعنی لئوناردو داوینچی و میکل‌آنژ را فراخواند تا دو نقاشی دیواری بزرگ با صحنه‌هایی از پیروزی جمهوری ایتالیا را برای دکور سالن پانصد آماده کنند. داوینچی، «نبرد آنگیاری» (Battle of Anghiari) و میکل‌آنژ، «نبرد کاشینا» (Battle of Cascina) را برای طرح خود انتخاب کرد. البته هیچ‌کدام از آن‌ها نقاشی خود را به طور کامل به اتمام نرساندند و چیز زیادی از این اثر آن‌ها باقی نمانده است. آنچه امروزه به طور کلی از دیزاین داخلی کاخ و حتی نمای بیرونی آن می‎بینید، نتیجه‌ی بازسازی‌های انجام شده در زمان اقامت کوزیموی اول و همسرش «النورای تولدو» در این مکان می‎باشد.

دیوارهای کاخ وکیو، سنگ‌نوشته‌ها و کنده‌کاری‌های بی‌شماری را شامل می‎شود و نشان‌های خانوادگی نمای این کاخ نیز فلورانس دوران قرون وسطی را در قالب نماد به نمایش می‎گذارد. یک فواره نیز در حیاط این کاخ قرار دارد که مجسمه‌ی «فرشته‎ی کوچک و دلفین» ( Little Angel with Dolphin)، اثر «آندرئا دل وروکیو» (Andrea del Verrocchio) را دربرمی‌گیرد. «اتاق کوچک فرانچسکوی اول» (Studiolo of Francesco I) در طبقه‌ی نخست این ساختمان قرار گرفته و یکی از شاهکارهای وازاری محسوب می‎شود. دوک بزرگ توسکانی، از وسایل شخصی و تمام آثاری که برایش جالب بود در این اتاق نگهداری می‌کرد که از این میان می‌‎توان آثار «جامبولونیا» (Giambologna) و «بارتولومئو آماناتی» (Bartolomeo Ammannati) را نام برد.