آداب و رسوم مردم خونگرم کوبا

کشور کوبا بیشتر از هر چیز دیگری با فیدل کاسترو، چه‌گوارا و ماشین های قدیمی معروفش شناخته می‌شود. اما معمولاً مردم درمورد فرهنگ و آداب و رسوم کوبایی‌ها اطلاعات چندانی ندارند. در ادامه با سرگذشت و آداب و رسوم مردم کوبا بیشتر آشنا خواهید شد.

لیست تور‌هایی که کوبا یکی از مقاصد آن‌هاست

بازدید از جاذبه‌های کوبا با خیلی از کشورهایی که تا به حال سفر کرده‌اید، فرق دارد و سرگذشت پرفراز و نشیبی را گذرانده تا به شکل امروزی‌اش درآمده است. جمعیت این کشور به حدود 11 میلیون می‌رسد که نیمی از آن‌ها «مولاتو» (mulatto)، یعنی دورگه‌ی سیاه و سفیدپوست هستند. «خوزه مارتی» (José Martí) که قهرمان ملی کوبا به شمار می‎رود، در سال 1890 میلادی اعلام کرد که هیچ فرد سیاه یا سفیدی در این کشور وجود ندارد و همه کوبایی محسوب می‎شوند. اما با توجه به سال‌های زیادی که کوبا مستعمره‌ی اسپانیا به حساب می‌آمد و به خصوص سابقه‌ی برده‌داری در این کشور که باعث به وجود آمدن تبعیض نژادی شده بود، گفتار عاطفی خوزه مارتی برای از بین بردن این فاصله‌ها کافی نبود. هرچند که امروزه، اختلاف طبقاتی تا حدی کاهش پیدا کرده است و فیدل کاسترو در سال 1986 این حقیقت را پذیرفت که باید بیشتر از این به آفریقایی-کوبایی‌ها و خانم‌ها بها داده شود، اما آن‌ها هنوز هم جایگاهی در مقامات بالای دولتی ندارند.

زبان و مذهب

زبان‌هایی که سال‌ها پیش توسط بومی‌های کشور کوبا صحبت می‌شده امروزه دیگر منقرض شده‌اند و تقریباً تمام مردم این کشور به زبان اسپانیایی صحبت می‌کنند. هرچند که لهجه‌ی ریتمیک و استفاده‌ی بیش از حد از دستان هنگام صحبت، فقط به کوبا اختصاص دارد. عقاید مذهبی در این کشور به 2 دلیل، به قوت دیگر کشورهای آمریکای لاتین نیست. اول اینکه در دوران مستعمره بودنشان، بیشتر کشیش‌های کاتولیک اسپانیایی بودند و قدرت اسپانیا را به آن‌ها یادآوری می‌کردند و این خلاف عقاید ملتی بود که به دنبال استقلال می‌گشت. دوم اینکه در مناطق روستایی و به خصوص در «استان اورینته» (Oriente Province)، به اندازه‌ی کافی کشیش نبود و کسانی که قصد مذهبی شدن داشتند، مذهب خاص خودشان را دنبال می‌کردند که تلفیقی از باورهای آفریقایی و مذهب کاتولیک به شمار می‌رفت. «سانتریا» (Santería)، یکی از همین مذاهب تلفیقی است که به «مردم یوروبا» (Yoruba people) در نیجریه تعلق دارد که قبلاً به عنوان برده خریداری می‌شدند. چندین کلیسا در شهر هاوانا و «سانتیاگو د کوبا» (Santiago de Cuba) وجود دارند و مناسبت‌های مخصوص مسیحیت را جشن می‌گیرند؛ اما این جشن‌ها معمولاً به خیابان‌ها کشیده نمی‌شود و به همان کلیسا محدود می‌مانَد.

لباس و پوشش

مردم در کوبا مانند کارائیبی‌ها لباس می‌پوشند. لباس خانم‌ها بسیار شیک و جذاب است و مردان، شلوار جین یا کتان را به همراه پیرهنی گشاد به تن می‌کنند که به «گایابرا» (Guayabera) معروف است. البته مردم شاید در خیابان راحت لباس بپوشند، اما اگر لباس مخصوص ساحل را پوشیده باشید، احتملاً به شما اجازه‌ی ورود به بیشتر رستوران‌ها و کلاب‌ها را نمی‌دهند. لباس‌های سنتی این کشور، از اسپانیا بسیار تأثیر گرفته است؛ اما امروزه آن‌ها را فقط در مناطقی به خصوص بر تن مردم می‎بینید که بیشتر جنبه‌ی جذب توریست دارد.

غذاهای سنتی و ملی

موز سبز سرخ شده و سبزیجات در کنار برنج و حبوبات، جزو غذاهای اصلی مردم کوبا به حساب می‎آیند. خیار در این کشور، فراوان و بسیار ارزان است و امروزه بیشتر مردم، مرغ را جایگزین گوشت گاو کرده‌اند؛ زیرا از لحاظ اقتصادی برایشان بیشتر می‌صرفد. همچنین آن‌ها به شدت به شیرینی‌جات، کیک و بستنی علاقه دارند و معتقدند «کوپلیا» (Copelia)، بهترین بستنی دنیا را تولید می‌کند. کشاورزی در کوبا بیشتر به شکر اختصاص دارد و به دلیل دخالت بعضی کشورها در امور آن‌ها، تقریباً نیمی از مواد غذایی این کشور از طریق واردات تأمین می‌شود.

آداب معاشرت و ارزش ها

کوبایی‌ها به دو ویژگی مهمان‌نوازی و دست و دل باز بودن بسیار اهمیت می‌دهند. معمولاً دور خانه‌ها را بر خلاف آمریکای مرکزی، حصارهای فلزی نمی‌کشند و هر زمانی که برایشان مهمان بیاید، خوشحال می‌شوند. در این کشور مرسوم است که مردم به عنوان سلام و علیک، با همه‌ی مردها دست می‌دهند و خانم‌ها گونه‌ی هم را می‌بوسند. کوبایی‌ها با هیجان با یکدیگر بحث می‌کنند و درمورد آن‌ها اینطور گفته می‌شود که هیچ جر و بحثی به پایان نمی‌رسد، مگر اینکه همه از شدت خستگی از حال بروند! البته جریان راجع به خصومت‌های شخصی فرق دارد و معمولاً به طور مستقیم، این موضوع را مطرح نمی‌کنند. از همان کودکی، عقاید جامعه‌گرایی به بچه‌ها یاد داده می‌شود تا به جای فردگرایی، منافع گروه را بر خودشان ترجیح بدهند و همواره به فکر همکلاسی‌هاشان نیز باشند. در دوران دبیرستان، نوجوانان یک سال را دور از خانواده می‌گذرانند تا علاوه بر درس خواندن و پیشرفت مهارت‌های اجتماعی‌شان، بر روی کارهای کشاورزی نیز تمرکز شود و کسانی که می‌خواهند کشاورزی را به عنوان شغل آینده‌شان انتخاب کنند، مهارت‌های لازم را از همین جا یاد بگیرند.

جشن ها و رویدادها

دو اتفاق مهم در تاریخ کوبا وجود دارد که آن‌ها را با هیاهو و جوش و خروش بسیاری جشن می‌گیرند. اولین جشن آن‌ها نمادی از پیروزی انقلاب کوبا در روز یکم ژانویه‌ی سال 1959 میلادی است که «باتیستا» به میامی فرار کرد. این روز با جشن سال نو همزمان می‌شود. دومین اتفاق مهم آن‌ها، روز حمله‌ی فیدل کاسترو و افرادش به پادگان «مونکادا» در 26 ژوئیه‌ی سال 1953 است که سرآغازی برای پیروزی انقلاب کوبا به حساب می‌آید و با کارناوال بزرگ کوبا همزمان می‌شود.