تاریخچه گالری زیبای ویتوریو امانوئل در میلان

یکی از اولین مراحل تمام تور هایی که در میلان برگزار می شود، بازدید از گالری ویتوریو امانوئل است که سالن پذیرایی شهر و یک محل فوق العاده برای ملاقات در نزدیکی دومو محسوب می شود.

سفر به شهر هنرمندان معروف، میلان در تورهای ایتالیا

تصمیم داریم تا داستان این گالری که شاهد تغییرات رخ داده در دو قرن اخیر و سمبل «سبک معماری میلان» در ایتالیا است را برایتان بازگو کنیم. مثلاً، آیا می‌دانستید که تمام تابلو‌های فروشگاه‌هایی که در این گالری وجود دارند باید از رنگ‌های مشابهی (حروف طلایی بر روی پس‌زمینه سیاه) استفاده کنند؟ تاریخ این بنا به سال ۱۸۵۹، زمانی که شهر از کنترل اتریشی‌ها در‌آمده بود باز می‌گردد.

در آن زمان ۱۹۶ هزار شهروند در درون دیوار‌های شهر و ۴۷ هزار نفر هم در خارج از آن زندگی‌ می‌کردند. هر روز رشد این شهر بیشتر و بیشتر مشهود می‌شد، فرصت‌های اقتصادی رو به افزایش بود و سبک زندگی مردم هم داشت بهبود می‌یافت.

در آستانه‌ی یکپارچگی ایتالیا، میلان مملو از فرصت‌های فوق‌العاده برای رشد و شکوفایی بود. البته به نظر نمی‌رسید که «میدان دومو»، یکی از جاذبه‌های میلان امروزی برای این تولد مجدد آماده باشد. بنای آن بسیار ناموزون و فضای مقابل کلیسای جامع هم با ساختمان‌های قرون وسطایی اشغال شده بود. در پنجم دسامبر ۱۸۵۹، پادشاه ویتوریو امانوئل دوم، یک قرعه‌کشی به راه انداخت تا در‌آمد حاصل از آن را در راه تأمین منابع مالی فرآیند مدرن سازی این میدان صرف کند. پولی که از این راه به دست می‌آمد کافی نبود اما باعث توجه عمومی و آگاهی شهروندان از این موضوع شد که باید تغییراتی ایجاد شود.

ساخت بنای گالری ویتوریو امانوئل

شهرداری میلان سه رقابت را جهت جمع‌آوری ایده، سازماندهی‌کرد و به بهترین ایده جایزه داد. برنده این رقابت‌ها، ایده‌ی «جوزپه منگونی» بود که برای زیبایی و استواری‌اش مورد تقدیر قرار گرفت و در سال ۱۸۶۳، برنده‌ی سومین رقابت شد. دو سال بعد، پادشاه سنگ‌ بنای ساختمان را در جایی که قرار بود هشت ضلعی گالری باشد، قرار داد. این سنگ یک تخته سنگ گرانیتیِ حاوی نقاشی‌هایی از گالری، قوانین تشریفاتی و چند سکه‌ی طلا بود. حدود هزار نفر از جمله سنگ‌تراشان، آهنگران و شیشه‌گران تحت نظارت و سرپرستی منگونی در این پروژه مشارکت کردند.

کار به سرعت جلو می‌رفت و ظرف مدت دو سال، ساخت گالری به اتمام رسید. فقط طاق قوسی ورودی گالری ماند که بعداً در دسامبر ۱۸۶۷، تکمیل شد. در تاریخ ۳۰ دسامبر یعنی یک روز قبل از افتتاحیه، شایعاتی در بین مردم به وجود آمد که برخی را هیجان‌زده و برخی را مردد کرد. در آن روز، منگونی هنوز بر روی داربست ایستاده بود و داشت کار می‌کرد اما بعداً جسد او هم درست در زیر همان داربست پیدا شد. بعضی‌ها می‌گفتند که او دچار حمله قلبی شده و برخی دیگر معتقد بودند که او تحمل انتقاد‌ها را نداشته و با پایین انداختن خود از بالای داربست، خودکشی کرده است.

سرنوشت گالری ویتوریو امانوئل 

طولی نکشید که گالری ویتاریو امانوئل دوم به مکان ملاقات میان افراد طبقات بالای جامعه تبدیل شد که برای نمایش لباس‌های خز، جواهرات و ثروت‌شان به یکدیگر و نوشیدن قهوه در بیفی (Biffi) به آنجا می‌آمدند. یکی از مراسمی که در این گالری انجام می‌شد، چرخیدن روی تصویر گاو بود. میلانی‌ها معتقد بودند که اگر کسی سه بار با پاشنه‌ی پا روی گاو بچرخد و زمین نخورد، در آن سال برایش خوشی و شگون به همراه دارد. ثروتمندان هم برای خودنمایی و تفریح، ریسک افتادن را به جان می‌خریدند و این کار را انجام می‌دادند. 

با گذشت سال‌ها، علی‌رغم ایجاد خیابان‌هایی هم طراز با این گالری، اما ویتوریو امانوئل همچنان نقطه‌ی کانونی طبقه سرمایه‌دار میلان باقی ماند. شاید این بنا موفقیت خود را مدیون موقعیت مکانی‌اش بود که در مرکز شهر قرار داشت، یا شاید به خاطر وجود رستوران «ساوینی» بود که بهترین «ریزوتو‌های زعفرانی» را در کل شهر داشت که حتی «گریس کلی» هم از آن تعریف کرده بود.

شاهکار معماری منگونی از مکانی محبوب برای ملاقات، به گذرگاهی میان دو میدان تبدیل شد که برای نمایش‌ها، تجمعات، سخنرانی‌ها، اعتراضات و درگیری با پلیس استفاده می‌شود. امروزه گالری امانوئل مکان ملاقات توریست‌ها و راهنما‌های آن‌هاست؛ اینجا جایی است که کبوترها روی دسته‌ی مونوپاد توریست‌هایی که در حال سلفی گرفتن هستند، می نشینند. هنوز هم می‌توان در این گالری راه رفت، سه بار بر روی تصویر گاو چرخید یا در زوکا (Zucca) قهوه نوشید و در کامپاری (Campari) نوشیدنی سفارش داد. در ماه مه ۲۰۱۵، این مکان مجدداً بازسازی شد و گذرگاهی بر روی سقف آن ایجاد شد که طول آن ۲۵۰ متر بوده و از طریق «خیابان ویا پلیکو» قابل دسترسی می‌باشد.