جاهای دیدنی ونیز که شما را مسحور خواهد کرد

از میان دیدنی های ونیز، به سختی می توان برترین جاذبه را انتخاب کرد. جاهای دیدنی ونیز تمام شدنی نیست.

در هر کنج و سر هر پیچ، چیزی خواهید یافت که ارزش ثبت شدن در دوربینتان را دارد. فرقی نمی‌کند این گشت و گذار شما را به کجا هدایت کند، چون هرجا که باشید به راحتی می‌توانید راهتان را به سمت کلیسای سن پیدا کنید. اغلب جاهای دیدنی ایتالیا که احتمالاً می‌خواهید ببینید، در اطراف این دو نقطه واقع‌شده‌اند. در تور ایتالیا سفر به ونیز و جدا از شش منطقه‌ی مهم شهر، می‌توانید سوار بر یک اتوبوس دریایی، به جزایر اطراف مانندلیدو، مورانو، بورانو و تورچللو نیز سری بزنید. در ادامه، مهم‌ ترین جاذبه‌های ونیز، این شهر آبی ایتالیا را به شما معرفی خواهیم کرد.

جاهای دیدنی ونیز

• کلیسای جامع سن مارکو
• میدان سن مارکو
• کاخ دوج و پل افسوس
• کانال بزرگ
• پل ریالتو
• مدرسه بزرگ سن روکو
• کاخ کادورو
• مورانو و بورانو
• موزه هنرهای زیبای ونیز
• کاخ ریتزونیکو
• باسیلیکای فراری
• جزیره تورچللو
• سانتا ماریا میراکولی
• لیدو
• انبار مهمات و موزه تاریخ دریانوردی

۱. کلیسای جامع سن مارکو

مطمئناً معروف‌ترین کلیسای ونیز و یکی از مشهورترین کلیساهای سراسر جهان، باسیلیکای سن‌ مارکو است که در اصل یک کلیسای کوچک خصوصی متعلق به «دوج» بوده است. این بنا با عتیقه‌جات بیزانسی تزئین شده است، گنجینه‌ای که به‌عنوان بخشی از غنائم جنگی پس از سقوط قسطنطنیه توسط کشتی‌های ونیزی به این مکان منتقل شد. نقاشی‌های موزاییکی طلایی بر بالای دروازه‌ی ورودی تنها چشمه‌ای از هنر عظیم موزاییک‌‌هایی است که در داخل ساختمان به کار رفته است؛ ۴۲۴۰ مترمربع موزاییک طلا که گنبدها و دیوارها را پوشش داده‌اند. این‌ها موجب شده است تا یک کیفیت بیزانسی متمایز در فضای داخلی طنین‌انداز شود، اما در عین حال گنجینه‌هایی از سایر دوره‌ها نیز خواهید یافت، از جمله موزاییک‌هایی که بعداً توسط تیسیَن و تینتورتو طراحی شد؛ این دو نام را در ونیز بسیار خواهید شنید. شاهکار طلایی پالادِ‌اورو (Pala d'Oro)، یکی از زیباترین آثار طلایی در اروپا به شمار می‌رود. این اثر توسط هنرمندان اوایل قرن دوازده آغاز شده و قرن‌ها بعد، با حدود دو هزار گوهر و سنگ قیمتی آراسته و تکمیل شد. اگر سرانجام بتوانید نگاهتان را از این اثر دل‌انگیز برگیرید، گنبدهای موزاییک‌کاری شده، چندین محراب غرق در تزئینات و جواهرات و کف صیقلی و مرمرین بنا شما را مدهوش خواهد کرد.

۲. میدان سن مارکو

گستردگی عظیم بزرگ‌ترین میدان شهر، به کمک هارمونی موقر و زیبای معماری آن از سه جانب، به تعادل رسیده است؛ اما جالب‌تر از عظمت این معماری، باید میدان سن مارکو (Piazza San Marco) را همانند اتاق نشیمنِ ونیز دانست؛ مکانی که همه گرد هم می‌آیند، گشت می‌زنند، قهوه می‌نوشند، مشغول صحبت با یکدیگر می‌شوند، دوستان و راهنمای تورهایشان را می‌یابند، یا تنها از آن رد می‌شوند تا به محل کار خود بروند. سه سمت این میدان با طاق‌هایی تزئین شده است که در زیر آن فروشگاه‌های شیک و کافه‌های شیک‌تری خواهید یافت. در انتهای باز میدان، منحنی‌های عجیب و متلوّن، پیچ و تاب‌ها، موزاییک‌ها و شبکه‌ی دانه‌تسبیحی‌های سنگیِ باسیلیکای سن‌مارک را خواهید دید. بر روی آن، مناره‌ی آجری کلیسا بالا رفته است. برای دیدن این میدان شلوغ و پررفت‌و‌آمد می‌توانید به بالای خود میدان یا بالای برج ساعت بروید.

۳. کاخ دوجو پل افسوس

مسافرانی که به ساحل ونیز پای می‌گذاشتند و در زیرِ نمای بیرونی کاخ دوج (Doge's Palace) می‌ایستادند، ممکن نبود تحت تأثیر بزرگی و ظرافت این معماری واقع نشوند. این تأثیر زمانی که دوج آن‌ها را به داخل کاخ هدایت می‌کرد، مضاعف می‌شد؛ هنگامی که از دروازه‌ی «دلا کارتا» (della Carta) وارد می‌شدند (نمونه بارزی از سبک گوتیک ونیزی از نظر ارتفاع) و از «نردبان بزرگان» و «پلکان طلایی» بالا رفته و وارد زیباترین تالار-کاخ جهان، تالار کالج (Sala del Collegio) می‌شدند. حتی مسافران امروزی نیز در برابر تزئینات شکوهمند و پرجلال و جبروت این کاخ توان مقاومت ندارند. آثاری از تمام بزرگان ونیزی، از جمله «تینتورتو» را خواهید دید که بزرگ‌ترین نقاشی رنگ روغن جهان، یعنی تابلوی بهشت وی، در این کاخ موجود است. ساختمان برای تورهای عمومی باز نیست اما تورهای خصوصی می‌توانند با گذر از پل افسوس (Bridge of Sighs) وارد دالان‌های تاریک «پریجیونی» شوند؛ مجموعه زندان‌هایی که به دلیل ماجرای معروف فرار «کازانووا» از آن، شهرت زیادی دارند.

۴. کانال بزرگ

گراند کانال یا «کانال بزرگ» (Canale Grande) به شکل یک S برعکس، در قلب ونیز خزیده است. این کانال را بلوار اصلی شهر می‌دانند که میدان سن مارکو، پل ریالتو (Rialto) و نقاط اصلی تلاقی پل و قطار آبی را به هم وصل می‌کند. تنها چهار پل در تمام طول ۳.۸ کیلومتری این کانال دیده می‌شود. هرکسی که در مورد ونیز سخن بگوید، مسلماً کانال بزرگ را در صحبت‌هایش می‌گنجاند. کاخ‌هایی از تمامی خاندان‌های قدرتمند ونیز، رو به این کانال ساخته شده‌اند. نماهای پرمدعای گوتیک ونیزی و رنسانس اولیه‌ی این بناها رو به سمت آب دارد، یعنی جایی که مهمانان از کشتی‌ها پیاده می‌شدند. این کاخ‌های عظیم، یا لااقل نمای بیرونی‌شان تا امروز به خوبی حفظ شده است و سفر کوتاهی سوار بر کشتی تفریحی، بهترین راه برای تماشای آن‌هاست.

۵. پل ریالتو

پل ریالتو که زمانی تنها پل موجود روی کانال گراند بوده است، محل سکونت اولیه‌ی ونیزی‌ها را نشان می‌دهد، یعنی ساحل بالا! این پل که در سال ۱۵۸۸، ۱۵۰ سال پس از تخریب پل چوبی قدیمی، ساخته شده است، یک قوس سنگی عظیم است که دو خیابان شلوغ و دو مجموعه فروشگاه را پوشش می‌دهد. این پل علاوه بر این‌که گذرگاه اصلی و پر رفت‌وآمد روی این کانال است، نقطه‌ی جذابی برای گردشگران نیز به شمار می‌رود، گردشگرانی که به عکس گرفتن یا تماشای آرایش زیبای قایق‌های عبوری از زیر پل مشغول‌اند. کلیسای سن بارتولومئو (San Bartolomeo)  که نزدیک انتهای پل به سمت سن‌مارکو قرار دارد، کلیسای تجار آلمانی بوده که زمانی در تجارت‌خانه‌ی آلمانی در کنار این کانال زندگی و کار می‌کردند. این کلیسا، شاهکار عظیم پالمای جوان، یعنی تابلوی «شهادت سن بارتولومئو» را در خود جای داده است.

۶. مدرسه بزرگ سن روکو

این بنای مرمرین سفید، مدرسه‌ی بزرگ سن‌ روکو (Scuola Grande di San Rocco) بین سال‌های ۱۵۱۵ و ۱۵۶۰ ساخته شد تا مکانی برای یک انجمن خیریه تحت نام «سن‌روکوی قدیس» باشد. کمی پس از تکمیل ساختمان، هنرمند بزرگ ونیزی قرن شانزده، «تینتورتو»، در رقابتی که برای نقاشیِ پنل اصلی سقف تالار وجود داشت، پیروز شد: به این صورت که وارد ساختمان شد و پیش از شروع مسابقه، تابلوی نقاشی‌اش را در مکان موردنظر قرار داد؛ کاری که خشم رقبایش را به‌شدت برانگیخت. پس از آن اجازه یافت تا دیوارها و سقف را با یک نقاشی دایره‌ای کامل بپوشاند؛ اثری که به‌عنوان شاهکار این هنرمند شناخته می‌شود. نخستین آثار او در تالار اصلی که به سال‌های ۱۵۶۴ و ۱۵۷۶ باز می‌گردد، عبارت‌اند از «تکریم سن‌روکو، «مسیح قبل از پیلاته، «اینک انسان و مهم‌تر از همه، «تصلیب. آثاری که در تالار بالایی دیده می‌شود، صحنه‌هایی است از عهد جدید که بین سال‌های ۱۵۷۵ و ۱۵۸۱ ترسیم شده‌اند. نور چندانی وارد بنا نمی‌شود و خود نقاشی‌ها نیز تیره‌اند. با این حال هنوز می‌توانید نوآوری‌های تینتورتو در استفاده از نور و رنگ را در این تابلوها ببینید. آثار دیگری از تینتورتو در پشت‌محراب کلیسای مجاور سن‌روکو نیز موجود است.

۷. کاخ کادورو

به زحمت می‌توان باور کرد که تزئینات ظریف و دانه‌تسبیحی‌های ساخته شده توسط بارتولومئو بون (Bartolomeo Bon)، از سنگ تراشیده شده‌اند و تصور اینکه نمای بیرونی این بنا روزگاری با رنگ و طلا پوشیده شده بود، بسیار هیجان‌انگیز است. در کنار دروازه‌ی «دلا کارتا» در کاخ دوج که آن نیز توسط بارتولومئو بون ساخته شده است، کادورو (Ca' d'Oro) را می‌توان عالی‌ترین و کامل‌ترین نمونه‌ی گوتیک ونیزی به شمار آورد. معماری داخلی نیز در نوع خود تحسین‌برانگیز است و به همین علت است که این کاخ امروزه به یک موزه‌ی هنری بدل گردیده و مجموعه‌ای از آثار هنری و جلوه‌ای از زندگی ونیزی‌های طبقه مرفه را در قرون ۱۵ و ۱۶ به نمایش می‌گذارد. بارون جورجو فرانکِتی (Barone Giorgio Franchetti) که مسئول حفظ و نگهداری این بنا بوده است، کلکسیون هنری‌اش را در سال ۱۹۲۲ به دولت تقدیم می‌کند؛ مجموعه‌ای جالب توجه از آثار تیسین، مانتنیا، ون‌دایک، تولیو لومباردو و برنینی.

۸. مورانو و بورانو

سفر ونیز بدون سوار شدن بر کشتی تفریحی و عبور از تالاب به سمت مورانو و بورانو (Murano and Burano)، منزل شیشه‌گران معروف ونیزی، سفر کاملی نخواهد بود. ‌آنها در قرن سیزدهم به امید کاهش خطر آتش‌سوزی، از یکی از کوره‌های شیشه‌گری در مرکز شلوغی‌های ونیز به این محل نقل مکان می‌کنند؛ یا خودشان این‌طور می‌گویند! می‌دانیم که رمز و راز شیشه‌گری در میان ونیزی‌ها یک حق انحصاری بوده است. این مسئله برای ونیزی‌ها اصلاً موضوع کوچکی نبود، به طوری که هیئت ده نفرِ در سال ۱۴۵۴ چنین حکمی داده است: «اگر یک شیشه‌گر، مهارت فنی خود را به کشوری دیگر ببرد که به زیان جمهوری کار می‌کند، وی باید فوراً به کشور بازگردد و اگر از این کار خودداری کند، نزدیک‌ترین بستگان وی باید به زندان افکنده شوند تا مگر حس خانواده‌دوستی‌اش او را وادار به بازگشت کند. اگر در نافرمانی‌اش اصرار ورزد، مأموران مخفی برای کشتن وی اعزام می‌شوند، هرجا که باشد.» بنابراین محصور کردن این مهارت به یک جزیره‌ی کوچک می‌توانست بسیار سودمند باشد. امروزه دو سمت کانال را ویترین‌ها و استودیوهای شیشه‌گری پوشانده‌اند و همه چیز، از بدلیجات وارداتی ارزان یا آثار هنری گران‌قیمت را عرضه می‌کنند. در داخل کاخ قرن هفدهمی جوستینیان، موزه‌ی شیشه را خواهید دید که یکی از بزرگ‌ترین و مهم‌ترین کلکسیون‌های شیشه‌گری ونیزی از دوران رومی‌ها تا قرن بیستم را در خود جای داده است.

۹. موزه هنرهای زیبای ونیز

موزه هنرهای زیبا (Fine Arts Museum) که به اختصار «آکادمیا» نامیده می‌شود، بر روی کانال بزرگ واقع شده و مهم‌ترین و جامع‌ترین مجموعه نقاشی‌های ونیزی قرون ۱۵ تا ۱۸ را در خود جای داده است. بیش‌ترین آثار این کلکسیون از صومعه‌ها و کلیساهای همان حوالی و یا پس از پاک‌سازی کاخ‌های اشرافی جمع‌آوری شده‌اند و اکنون در محل صومعه‌ی قدیمی سانتا ماریا دلا کاریتا (Santa Maria della Carità) نگهداری می‌شوند. برخی از گالری‌های این مجموعه، از جمله گالری اول که حاوی نقاشی‌های گوتیک ونیزی است، سقف‌های منحنی و طاقگانی تزئین شده از قرن 15 دارند. آثار بر حسب تاریخ چیده شده و بنابراین نه تنها تکامل سبک‌ها را خواهید دید، بلکه می‌توانید آثار هم‌عصر را با یکدیگر مقایسه کنید.

۱۰. کاخ ریتزونیکو

درست همان گونه که «کا دورو» نمایی از زندگی ونیز اواخر قرون وسطی را به نمایش می‌گذارد، کاخ ریتزونیکو ( Palazzo Rezzonico) نیز شما را با تصویری شفاف از دوره‌های باروک و «روکوکوی» قرن ۱۸ روبه‌رو می‌کند. این بنا که توسط استاد معماری باروک ونیز، بالتازاره لونگنا (Baldassarre Longhena)، طراحی و آغاز شد، تقریباً ۱۰۰ سال بعد، یعنی در ۱۷۵۰ توسط جورجو ماساری (Giorgio Massari) تکمیل گشت. لوازم و اثاثیه، نمای ساختمان را کامل کرده‌اند؛ دکوراسیون داخلی با کاغذدیواری‌های ابریشمی، جزئیات ظریف ساختمان و روکش فلاندری مبلمان خودنمایی می‌کند. مجموعه پوشاک، نشانه‌ای است از اهمیت تولیدات ابریشمی در ونیز اواخر قرون وسطی تا قرن ۱۸؛ یعنی زمانی که این منطقه به رقیب جدیِ لیون فرانسه بدل شد. مقررات شدید فنی و صنعتی در اینجا حکم‌فرما بوده است و حاصل آن نمونه‌هایی از زیباترین منسوجات حریری است که تاکنون ساخته شده است. ابریشم در این فضا چنان جدی و بااهمیت بوده که حتی در زمان جنگ با ترک‌ها، خطوط حمله باز می‌شد تا کشتی‌هایی با بار ابریشم به سلامت از آن عبور کنند. این موزه تأکیدی است بر اهمیت کالاهای لوکس، به ویژه مد و پوشاک، برای اقتصاد ونیز قرن ۱۸؛ دورانی که حریرِ بافته شده از رشته‌های طلا و نقره که در اینجا تولید می‌شد، سراسر اروپا و دنیای جدید را می‌پیمود.

۱۱. باسیلیکای فراری

باسیلیکای فراری (Santa Maria Gloriosa dei Frari) نخستین بار توسط فرانسیسکن‌ها در حدود ۱۳۴۰ آغاز شد و با کامل شدن نمای بیرونی، درونی و دو پشت‌محراب، در میانه‌ی قرن ۱۵ به اتمام رسید. برج قرن چهاردهمی آن، دومین برج بلند شهر ونیز است. اگرچه معماری داخلی با استایل متواضعانه‌ی کلیساهای فرانسیسکن، سادگی خود را حفظ کرده است اما گنجینه‌ی با ارزشی از آثار هنری را در دل خود دارد. در بازوییِ سمت راست، یک مجسمه‌ی چوبی مهم از سن‌جان تعمیددهنده را می‌بینید که توسط مجسمه‌ساز فلورانسی، دوناتلو، در ۱۴۵۱ تکمیل شده است (اولین کلیسای کوچک در سمت راستِ محراب).  سکوی سرودخوانی راهبه‌ها، یک نمونه‌ی قابل توجه و خارق‌العاده از کنده‌کاری روی چوب، اثر مارکو کوتزی (Marco Cozzi) است؛ با نقوش برجسته‌ای از قدیسان و مناظر ونیز؛ و اما جایگاه مقدس یا همان محراب نیز آرامگاه دو دوج بزرگ است که توسط آنتونیو ریتزو ساخته شده و بر بالای محراب نیز تابلوی آسونتای تیسین به چشم می‌خورد که بین سال‌های ۱۵۱۶ و ۱۵۱۸ خلق شده است.

۱۲. جزیره تورچللو

ونیز از این جزیره‌ی بیرونی، یعنی جزیره‌ی تورچللو (Torcello Island)، آغاز می‌شود؛ جزیره‌ای که در قرن هفتم کشف شد و حدود قرن دوازدهم، به یک شهر تجاریِ غنی بدل گشت. از میان کاخ‌ها، کلیساها، کارخانجات کشتی‌سازی و بنادر این جزیره، تنها دو کلیسا و یک مشت خانه‌ی مسکونی باقی مانده است که تک و توک در اطراف این جزیره‌ی بزرگ دیده می‌شوند. اهمیت تورچللوی قدیم را می‌توان از روی کلیسای جامع آن دریافت که مربوط به سال ۶۳۹ میلادی و به نام سانتا ماریا آسونتا است. این بنا بهترین نمونه‌ی بازمانده از معماری ونیزی-بیزانسی است که در سال‌های ۸۳۴ و ۱۰۰۸ میلادی بازسازی شد و در قرن نهم نیز رواق و دو محراب مخفی به آن اضافه شدند. بخش اعظم ساختمان به قرن یازده بازمی‌گردد. هنر موزاییکی که در داخل ساختمان به کار رفته است، بسیار جالب توجه است. قدیمی‌ترین این موزاییک‌ها، در نمازخانه‌ی سمت راستِ محراب بالا قرار دارد که در آن فرشتگانی از قرن یازدهم یک مدال و بره‌ی مقدس را حمل می‌کنند. این مجموعه تأثیر بیزانسی بنا را بیش‌تر کرده است.  پدران، گرگوری، مارتین، آمبروز و آگوستین، به همراه مسیح معظم بین دو فرشته‌ی مقرب بعدها اضافه شده‌اند.

۱۳. سانتا ماریا میراکولی

پس از ابهت و شکوه سن‌مارک و وسعت بلندبالای فراری، حالا سانتا ماریا میراکولی (Santa Maria dei Miracoli) کوچک مانند یک نسیم خنک به نظر می‌رسد، شاهکاری از معماری رنسانس اولیه توسط پی‌یترو لومباردو! این جعبه‌ی کوچک موسیقی از مرمر رنگین بین سال‌های ۱۴۸۱ تا ۱۴۸۹ بنا شد تا تصویری تقدیس شده از مریم باکره را به نمایش بگذارد. برخلاف سایر کلیساهای ونیز که نماهای بیرونی‌شان مزین به تزئینات فراوان و معماری جزئیات است، لومباردو از مرمر رنگی و صیقل خورده استفاده کرده است تا نقوش گل‌ها، دوایر، هشت پرها و صلیب‌ها را بر نمای ساختمان خلق کند. همین شیوه در داخل بنا نیز دنبال می‌شود و جلوه‌ی سقفِ گنبدی طلایی با دیوارهای مرمر خاکستری و مرجانی دوچندان می‌گردد. سالن اصلی با یک نرده‌ی زیبای رنسانسی و پیکره‌های تزئینی‌اش از صدرنشین کلیسا متمایز شده است. جای تعجب نیست که اینجا مکان موردعلاقه‌ی زوج‌های جوان ونیزی برای برگزاری مراسم ازدواج است چرا که یکی از زیباترین معماری‌های داخلی شهر را دارد.

۱۴. لیدو

نوار ماسه‌ای ۱۲ کیلومتری‌ای که تالاب ونیز را از دریای آدریاتیک جدا می‌کند، اولین مجموعه ساحلی حقیقی در اروپا است که در روزهای اوج خود، در اوایل قرن بیستم، به مکان رؤیایی و لوکس شنا برای خانواده سلطنتی و سلبریتی‌ها بدل شده بود. امروزه هتل‌های عظیمی که در منطقه لیدو (Lido) حضور دارند، هنوز میزبان مهمانان بوده و بخشی از سواحل زیبای ماسه‌ای را در اختیار دارند که البته با قیمتی نه چندان ارزان می‌توانید این ساحل را با مهمانان هتل شریک شوید. سواحل عمومی نیز در شمال جزیره و در نزدیکی کلیسای سن‌نیکولو قرار دارد که در آن بقایای پیکر سن‌نیکولاس نگهداری می‌شود. 

پس از یک سفر ده دقیقه‌ای با موتوناو (Motonave) یا کشتی تفریحی که شما را از سن‌مارک به این ساحل خواهد رساند، می‌توانید تور لیدو را با پای پیاده و یا سوار بر دوچرخه‌ی کرایه‌ای از نزدیکی اسکله آغاز کنید. جزیره پر است از ویلاها و هتل‌هایی چشم‌نواز؛ برای تماشای این ویلاها می‌توانید برخی خیابان‌های حاشیه‌ای را انتخاب کنید. در ماه‌های اوت و سپتامبر، لیدو به مکان جشنواره بین‌المللی فیلم تبدیل می‌شود. این جشنواره هرساله در کاخ سینمای لیدو برگزار می‌گردد.

۱۵. انبار مهمات و موزه تاریخ دریانوردی

انبار مهمات، یک کارخانه کشتی‌سازی متعلق به جمهوری قدیم ونیز است که تا انتهای قرن هفدهم بزرگ‌ترین و پررفت‌وآمدترین محل کشتی‌سازی سراسر جهان بود. از زمان افتتاح آن در سال ۱۱۰۴، این مکان پیوسته گسترش یافته و تا زمان اوج خود، بیش از ۱۶ هزار کارگر را به خدمت گرفته است. انبار مهمات به شدت تحت مراقبت بود تا اسرار و فنون آن فاش نشود و گفته می‌شود تنها در عرض یک روز می‌توانست یک کشتی دریایی کامل بسازد و تحویل دهد. راه‌های دسترسی به این انبار تنها یک راه آبی و یک راه خشکی بود. امنیت و حفاظت این مکان چنان شدید بوده است که فنون کشتی‌سازی آن تا سال ۱۵۵۰ هم‌چنان به‌عنوان راز باقی ماند. در ورودی زمینی آن یک طاق پیروزی به سبک رنسانس خواهید دید که توسط شیرهای سنگی که پس از بازپس‌گیری پلوپونز (Peloponnese) در قرن هفدهم از یونان به اینجا آورده شده‌اند، محافظت می‌شود. یکی از دو شیرِ سمت چپ، یعنی شیر بزرگ‌تر، به سمت بندر پیره نگهبانی می‌داده است و دیگری به سمت جاده‌ای که از آتن به اولزیس می‌رسید. در مجاورت کشتی‌سازی، موزه‌ی تاریخ دریانوری قرار دارد، با نمایش غنائمی که از نبردهای متعدد جمهوری در طی سالیان گرد آمده است؛ هم‌چنین کلکسیون‌های باارزشی را در خود جای داده است که شامل نقاشی‌های نذری بر روی پنل‌های چوبی است؛ آثاری که به پاسِ نجات یافتن از دریاها ساخته می‌شد.